Tomasz Bartłomiej Otrębski

polski działacz społeczny, antykwariusz

Tomasz Bartłomiej Otrębski (ur. 24 sierpnia 1946 w Zabrzu) – polski działacz społeczny, prawnik, muzealnik i antykwariusz. Od 1988 roku Prezes Zarządu Fundacji imienia Tadeusza Kościuszki w Krakowie.

Tomasz Bartłomiej Otrębski
Ilustracja
Tomasz B. Otrębski
Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1946
Zabrze

Zawód, zajęcie

antykwariusz

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka „Honoris Gratia” Order Świętego Sebastiana
Odznaka „Za opiekę nad zabytkami”

Wykształcenie

edytuj

Matura w Liceum Ogólnokształcącym nr 4 w Gliwicach w 1964 r. Obronił pracę magisterską na wydziale prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w 1971 r. Ukończył Podyplomowe Studium Sprawiedliwości UJ w Krakowie w 1980 r. oraz Podyplomowe Studium Muzeologii UJ w Krakowie w 1986 r.

Złożył egzamin sędziowski w SW w Krakowie w 1976 r. Uzyskał uprawnienia radcy prawnego w 1983 r. i w biegłego sądowego z zakresu militariów i falerystyki w 2004 r.

Życie prywatne

edytuj

Rodzice: Kazimierz Otrębski (1910-2001) inżynier – dyrektor górniczy III stopnia oraz Maria z domu Herbst (1920-2011). Brat: Antoni Otrębski (ur. 1949). Dziadek Antoni Otrębski (ur. 1872) wywieziony z Zagłębia, zmarł w Irkucku (Rosja) w 1913 r, a dziadek Jan Herbst (ur. 1895) został zamordowany przez UPA w Borysławiu w 1942 r.

Z małżeństwa z Krystyną z domu Neugebauer – filolog (ur. 1946) syn Krzysztof – prawnik (ur. 1972) i córka Ewa Bauer – pisarka (ur. 1977)

Z małżeństwa z Jadwigą z domu Gryniuk – filolog (ur. 1956) – córka Kinga (ur. 1996).

Życie zawodowe

edytuj

W latach 1971–1980 radca prawny Okręgowego Zarządu Zakładów Karnych w Krakowie. Od 1980 do 1982 Z-ca Dyrektora Młodzieżowego Centrum Kultury w Krakowie, w 1983 – radca Okręgowej Komisji Arbitrażowej w Krakowie i delegat na I Krajowy Zjazd Radców Prawnych. Od 1984 do 1991 Główny Inwentaryzator i z-ca dyrektora w krakowskim Muzeum Narodowym, Muzeum Lenina i Muzeum Historii Fotografii, a w 2007 r., przed przejściem na emeryturę, w Muzeum Armii Krajowej. W latach 1992–1998 rzeczoznawca i kierownik salonu Militaria w PP „DESA” w Krakowie. Od 1998 r. prowadzi własny salon „Antyki-Militaria” w Krakowie.

Działalność społeczna

edytuj

Od wczesnych lat młodzieńczych jest kolekcjonerem pamiątek historycznych, w szczególności militariów, z których organizował wystawy oraz przekazywał je w darze placówkom muzealnym. Po ukończeniu Szkoły Oficerów Rezerwy, początkowo jako podchorąży, a następnie podporucznik WP, latach 1972-1994 był członkiem Zarządu Klubu Oficerów Rezerwy Ligi Obrony Kraju Dzielnicy Krowodrza w Krakowie i zorganizował ze swoich zbiorów 10 okolicznościowych wystaw historycznych. W latach 1975–1979 był członkiem Krakowskiego Obywatelskiego Komitetu Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa i w tym czasie zainicjował i wyposażył w Krakowie 10 szkolnych Izb Pamięci Narodowej. Jego autorska wystawa „Po wieki Kraków nie zapomni” otrzymała Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki II stopnia w konkursie na najciekawsze wydarzenie muzealne roku 1987. Zorganizował kilkanaście wystaw w Wojskowym Ośrodku Kultury w Krakowie i Muzeum Czynu Zbrojnego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Krakowie Nowej Hucie, gdzie podarował, między innymi, unikalny sztandar z I powstania śląskiego w 1919 r. W 1990 r., wspólnie z Jerzym Wesołowskim ze Związku Żołnierzy Armii Krajowej zorganizował wystawę „Nasza droga do Niepodległości”, która zainicjowała powstanie Muzeum Armii Krajowej w Krakowie.

W 1994 r. z jego inicjatywy powstało Muzeum Krakowskiego Okręgu Wojskowego, które wyposażył w większość eksponatów. Od 1969 r. jest członkiem Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, a od 1995 r. członek jego Zarządu Głównego. W ramach Stowarzyszenia wygłosił szereg prelekcji o militariach wraz z prezentacją historycznych eksponatów.

W latach 2001–2009 był członkiem władz Stowarzyszenia Antykwariuszy Polskich, propagując historię militariów w szkołach i innych placówkach wychowawczych. W 2003 wystąpił z inicjatywą wzniesienia w Przemyślu Kurhanu – Pomnika Wdzięczności „Ukraińcom – Przyjaciołom Polaków w latach 1943-1946” którzy ocalili życie tysiącom Polaków zagrożonym represjami ze strony Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA). Od 2008 r., już jako kapitan WP w stanie spoczynku, jest wiceprezesem Małopolskiego Wojewódzkiego Zarządu Związku Żołnierzy Wojska Polskiego, prowadząc prezentacje militariów na imprezach wojskowych i cywilnych. Od 2010 r. wchodzi w skład Prezydium, a następnie Komisji Rewizyjnej Okręgu Małopolska Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Współpracuje z Muzeum Armii Krajowej w Krakowie, użyczając eksponatów na wystawy czasowe i ekspozycję stałą. W 1988 r. powołał do życia Fundację imienia Tadeusza Kościuszki w Krakowie, której celem jest propagowanie tradycji kościuszkowskiej, badanie i popularyzowanie historii Wojska Polskiego. Od tego czasu zorganizował kilkadziesiąt wystaw historycznych oraz przekazał w darze różnym placówkom kilka tysięcy eksponatów.

Dąży do utworzenia Małopolskiego Muzeum Busoli im. płk Jana Bezarda, upamiętniającego sylwetkę twórcy najbardziej znanej w świecie busoli magnetycznej, który urodził się w swoim majątku pod Brzeskiem. Współpracuje także z innymi organizacjami kościuszkowskimi w Polsce i za granicą oraz z Muzeum przy Kopcu Kościuszki w Krakowie.

Ważniejsze wyróżnienia

edytuj

Publikacje

edytuj
  • Bagnety europejskie 1807-1945, Kraków 1981.
  • Bagnety europejskie 1807-1945, II wydanie, Kraków 1993.
  • Kościuszko 1893-1895, Kraków 1994.
  • Manierki, noże oraz bagnety europejskie, Kraków 2004.
  • Manierki żołnierza polskiego 1914-1945, Kraków 2006.
  • Wojskowe busole polowe, Kielce 2007.
  • Maski przeciwgazowe 1916-1945, Bełchatów 2009.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Who is Who w Polsce, 2003, s. 3192.