Trawlery typu B 10
Trawlery typu B 10 – polskie parowe trawlery rybackie wyprodukowane w latach 1951-1957 przez Stocznię Gdańską w liczbie 22 sztuk[1].
Nazwy jednostek pochodziły od rzek polskich. 19 jednostek wybudowanych w latach 1951-1956 weszło w skład floty Przedsiębiorstwa Połowów Dalekomorskich Dalmor (Gdynia). Ostatnie trzy statki z 1957 weszły na stan przedsiębiorstwa Odra w Świnoujściu i od razu były skonstruowane jako napędzane mazutem (wszystkie pozostałe również przerobiono na to paliwo w latach 1958-1964). Trawlery prowadziły połowy przede wszystkim na Morzu Północnym, a także na północno-zachodnim Atlantyku oraz Szelfie Celtyckim. W latach 50. XX wieku okresowo operowały też na Bałtyku. Wszystkie trawlery dokonywały połowów z burty. W latach 1953-1956 łowiły 72-stopowymi włokami manilowymi, a w latach 1957-1959 80-stopowymi. W latach 1960-1961 przechodzono na włoki stilonowe tej samej objętości (w okresie 1961-1962 w Odrze, na kilku statkach wprowadzono włoki 90-stopowe, polskie, konstrukcji inżyniera W.Burawy, potem rozpowszechnione na pozostałe jednostki). W 1965, w okolicach Rynny Norweskiej łowiono tukami pelagicznymi 40/35x4. Na łowiskach Morza Północnego oraz w rejonie Georges Bank śledzie łowiono włokami dennymi śledziowymi 26/30, a w rejonie Labradoru włokami dorszowymi 26/30. Załoga liczyła 28 osób. Ryby mogły być od razu solone w beczkach, a z ostatnich kilku dni połowowych można było przywozić ryby w lodzie[1].
Serie B-10 i B-14 były pierwszymi zbudowanymi w Polsce po II wojnie światowej trawlerami rybackimi. Wcześniej eksploatowano m.in. zagraniczne jednostki z dostaw UNRRA (27 sztuk) i takie, które pływały w okresie międzywojennym. W większości miały około 20-30 lat, a tylko sześć z nich miało pięć lub mniej lat[1].
Kolejno oddawano do użytku następujące jednostki: