Tyflokartografia
Tyflokartografia (także: kartografia tłoczona[1]; od gr. typhlos – ślepy, niewidomy) – dział kartografii[1] zajmujący się opracowywaniem tyflomap, czyli map dla osób niewidomych i słabowidzących[2][3].
Tyflokartografia analizuje sposoby, w jaki osoby z poważnymi wadami wzroku poznają mapy. Nauka ta bada również różnice pomiędzy czytaniem mapy za pomocą zdrowego, uszkodzonego i niefunkcjonującego zupełnie wzroku, z użyciem dotyku oraz technikami mieszanymi. Na podstawie powziętych obserwacji wypracowuje rozwiązania redakcyjne, graficzne i stosowne technologie, dostosowane w sposób optymalny do zastosowania w wytwarzaniu map przeznaczonych dla osób z uszkodzeniami wzroku. Rezultatem działań tyflokartografii jest tworzenie zbiorów zasad, wytycznych i wskazówek, związanych z projektowaniem znaków, doborem odpowiednich metod kartograficznych, umieszcaniem i formą napisów, generalizacją elementów treściowych map, itp. Wpływać to ma na tworzenie utworów kartograficznych (w tym np. pomocy naukowych[4]) jak najbardziej dostosowanych do potrzeb grupy osób niewidomych i słabowidzących[3].
Historyczne zbiory tyflokartograficzne pozostają w kolekcji Muzeum Tyflologicznego w Owińskach[4].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b MULTIMEDIÁLNÍ MATERIÁLY PRO VÝUKU KARTOGRAFIE, Tyflokartografie. [dostęp 2019-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-03)].
- ↑ Arcana, Tyflokartografia – mapy czytane dotykiem
- ↑ a b Mariusz Olczyk, Zasady opracowania map dotykowych dla osób niewidomych i słabowidzących, w: Polski Przegląd Kartograficzny, tom 46, nr 4/2014, s. 413
- ↑ a b Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci Niewidomych im. Synów Pułku w Owińskach, Muzeum Tyflologiczne