Uładzimir Hryhorjeu
Uładzimir Wiktarawicz Hryhorjeu (biał. Уладзімір Віктаравіч Грыгор’еў[a], ros. Владимир Викторович Григорьев, Władimir Wiktorowicz Grigorjew; ur. 5 kwietnia 1941 w Kaniczach, zm. 17 sierpnia 2011) – radziecki i białoruski polityk i działacz państwowy, zajmujący liczne stanowiska w strukturach państwowych, komsomolskich i partyjnych; od 1997 roku Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Federacji Rosyjskiej, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1996–2000 deputowany do Izby Reprezentantów Republiki Białorusi I kadencji.
| Data i miejsce urodzenia |
5 kwietnia 1941 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Nadzwyczajny i Pełnomocny Ambasador Republiki Białorusi w Federacji Rosyjskiej | |
| Okres |
od 1997 |
| Poprzednik |
stanowisko utworzone |
| Następca | |
| Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji | |
| Okres |
od 27 listopada 1996 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
stanowisko utworzone |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
Białoruska Partia Socjalistyczna, frakcja „Zgoda” |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
| Członek Biura Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Białorusi | |
| Okres |
od 14 grudnia 1990 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca |
stanowisko zlikwidowane |
| I sekretarz Komitetu Centralnego Leninowskiego Komunistycznego Związku Młodzieży Białorusi | |
| Okres |
od 1974 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
U. Padrez |
| Następca |
W. Radomski |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Młodość i wczesna działalność edytuj
Urodził się 5 kwietnia 1941 roku we wsi Kanicze, w rejonie kościukowickim obwodu mohylewskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. Ukończył Białoruską Państwową Akademię Gospodarstwa Wiejskiego, uzyskując wykształcenie agronoma ekonomisty, oraz Akademię Nauk Społecznych przy KC KPZR, uzyskując wykształcenie politologa. Pracował w organach Komsomołu w obwodzie mohylewskim[1]. W 1974 roku[2] był I sekretarzem Komitetu Centralnego Leninowskiego Komunistycznego Związku Młodzieży Białorusi. W latach 1959–1980 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowego Leninowskiego Związku Młodzieży. W latach 1980–1982 pracował jako II sekretarz Brzeskiego Komitetu Obwodowego Komunistycznej Partii Białorusi (KPB). W latach 1982–1985 był przewodniczącym Brzeskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego, inspektorem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego (KPZR). W latach 1986–1991 pełnił funkcję I sekretarza Witebskiego Komitetu Obwodowego KPB[1]. Od 14 grudnia 1990 roku do zawieszenia działalności KPB 25 sierpnia 1991 roku wchodził w skład Biura Komitetu Centralnego KPB – organu kierowniczego partii[3]. W roku 1992 stał na czele Witebskiej Otwartej Spółki Akcyjnej „Dolomit”[1]. W 1995 roku był członkiem Białoruskiej Partii Socjalistycznej[4] (według innego źródła w latach 1995–1997 był przewodniczącym Socjalistycznej Partii Białorusi)[1].
Działalność parlamentarna i późniejsza edytuj
W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z witebskiego-czyhunacznego okręgu wyborczego nr 68[4]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[5]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budżetu, Podatków, Banków i Finansów[6]. Był przewodniczącym frakcji „Zgoda”, popierającej prezydenta Alaksandra Łukaszenkę. Zrezygnował z tego ostatniego stanowiska na rzecz Uładzimira Kanaploua, zdaniem autorów książki Kto jest kim w Białorusi pod naciskiem Administracji Prezydenta[1]. Poparł dokonaną przez prezydenta kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[7]. Pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Międzynarodowych i Kontaktów ze Wspólnotą Niepodległych Państw[1]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[8].
Od 1997 roku był Nadzwyczajnym i Pełnomocnym Ambasadorem Republiki Białorusi w Federacji Rosyjskiej. Pracował jako I zastępca szefa Działu Administracyjnego Komitetu Wykonawczego Związku Białorusi i Rosji[1]. Zmarł po długiej chorobie 17 sierpnia 2011 roku[9].
Odznaczenia edytuj
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy (ZSRR);
- dwa Ordery „Znak Honoru”;
- medal[1].
Życie prywatne edytuj
Uładzimir Hryhorjeu był żonaty[1]. W 1995 roku mieszkał w Witebsku[4].
Uwagi edytuj
- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Уладзімер Віктаравіч Грыгор’еў (czyt. Uładzimier Wiktarawicz Hryhorjeu).
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Kto… ↓, s. 101
- ↑ Encykłapiedyja... T. 4. s. 55.
- ↑ Encykłapiedyja... T. 2. s. 158.
- ↑ a b c Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №37-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-19)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
- ↑ Умер бывший посол Беларуси в России. Biełorusskij Partizan, 2011-08-18. [dostęp 2019-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-11)]. (ros.).
Bibliografia edytuj
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
- pod red. B. Saczanki: Encykłapiedyja historyi Biełarusi u 6 tamach. T. 2: Bielick – himn. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imia Pietrusia Brouki, 1994, s. 537. ISBN 5-85700-142-0. (biał.).
- pod red. Hienadzia Paszkoua: Encykłapiedyja historyi Biełarusi u 6 tamach. T. 4: Kadety – Laszczenia. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imia Pietrusia Brouki, 1997, s. 432. ISBN 985-11-0141-9. (biał.).