Uładzimir Kudzinau
Uładzimir Alaksiejewicz Kudzinau (biał. Уладзімір Аляксеевіч Кудзінаў[a], ros. Владимир Алексеевич Кудинов, Władimir Aleksiejewicz Kudinow) – białoruski przedsiębiorca i polityk, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji; uważany za pierwszego więźnia politycznego za rządów Alaksandra Łukaszenki.
| Pełne imię i nazwisko |
Uładzimir Alaksiejewicz Kudzinau |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
11 czerwca 1959 |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
bezpartyjny, frakcja „Działanie Obywatelskie” |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
Życiorys edytuj
W 1995 roku mieszkał w Iwacewiczach. Pełnił funkcję dyrektora firmy handlowo-przemysłowej „Iwacewiczy”. W drugiej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 10 grudnia 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z Iwacewickiego Okręgu Wyborczego Nr 20. 19 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[1], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[2]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Budżetu, Podatków, Banków i Finansów[3]. Był bezpartyjny[1], należał do opozycyjnej wobec prezydenta Alaksandra Łukaszenki frakcji „Działanie Obywatelskie”. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Republiki Łotewskiej[4]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2000 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[5].
Jako parlamentarzysta w 1996 roku był jednym z inicjatorów nieudanej próby odwołania prezydenta przez Radę Najwyższą. Wkrótce został aresztowany za – jak podają oficjalne źródła – wręczenie łapówki funkcjonariuszowi służb drogowych oraz skazany na siedem lat kolonii karnej. W więziennych grypsach, publikowanych w niezależnej prasie, krytykował rządy Łukaszenki oraz wzywał do walki z „komunistyczną moralnością”. W więzieniu był wielokrotnie represjonowany, bity i umieszczany w karcerze. Z więzienia wyszedł wcześniej dzięki nowelizacjom w kodeksie karnym.[potrzebny przypis]
Uwagi edytuj
- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Уладзімер Аляксеевіч Кудзінаў (czyt. Uładzimier Alaksiejewicz Kudzinau).
Przypisy edytuj
- ↑ a b Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, зарэгістраваных 19 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2020-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-31)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №37-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2020-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-19)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-29)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).