Ulica Kazimierza Kantaka w Poznaniu
Ulica Kazimierza Kantaka (dawniej: Bismarcka) – krótka ulica w centrum Poznania (na osi północ-południe), stanowiąca łącznik handlowo-usługowy pomiędzy głównymi arteriami tego rejonu: Świętym Marcinem i ul. 27 Grudnia.
| Centrum | |
 Widok od południa (po lewej mural) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°24′27,0″N 16°55′23,2″E/52,407510 16,923120
| |
Ulica została wytyczona, jako jeden z nielicznych wyjątków od planu zagospodarowania tych terenów, nakreślonego przez Dawida Gilly'ego w końcu XVIII wieku. W połowie XIX wieku szukano tutaj nowych terenów pod budownictwo, co było przyczyną powstania traktu.
Nazwę Bismarcka nadano ulicy po 1870 na fali euforii po zwycięstwie nad Francją. Była to pierwsza w Poznaniu nazwa osobowa nie pochodząca od głowy koronowanej i nadana za życia patrona[1].
Przy ulicy znajdują się różnego rodzaju placówki handlowe i gastronomiczne. W przeszłości funkcjonowała tutaj jedna z najpopularniejszych w mieście piwiarni – Bismarck-Tunnel (pod numerami 2/4). Południowy skraj ulicy przechodzi prześwitem pod modernistycznymi budynkami Domów Towarowych Alfa. Na północnym skraju zrealizowano także modernistyczny budynek delikatesów Kasia.
Przy wschodniej pierzei stoją okazałe kamienice, nawiązujące do architektury pałacowej:
- ul. Kantaka 2: powstała na terenie wykupionym przez Posener Bau Bank, budujący rezydencje dla zamożnej klienteli. Charakteryzuje się monumentalną fasadą, zaakcentowaną wydatnym portykiem. Zaprojektowana przez Franza Negendanka i zbudowana w latach 1872-1874. Według Marcina Libickiego obiekt nawiązuje formalnie do kamienic wiedeńskiego ringu i budynków publicznych Paryża. Podobne realizacje powstawały w Berlinie dopiero w latach 80. XIX wieku, a zatem prawie 10 lat później,
- ul. Kantaka 4: pochodzi z lat 70. XIX wieku i utrzymana jest w stylu klasycystycznym. Posiada monumentalną kolumnadę, zwieńczoną trójkątnym frontonem. Mieści m.in. Instytut im. Oskara Kolberga.
W kamienicy pod numerem 8/9 (wówczas cukiernia Michała Michalskiego) odbył się pierwszy w Poznaniu publiczny pokaz filmowy (1896). Wyświetlono m.in. film ukazujący wizytę cara Mikołaja II w Paryżu na projektorze Tomasza Edisona. W budynku pod numerem 10 otwarto 30 czerwca 1945 jedną z pierwszych w mieście księgarni po zakończeniu wojny. Jej właścicielem był Karol Wilak. Pod numerem 5 działała natomiast od 1 września tego samego roku reprezentacyjna kawiarnia Cristal należąca do mistrza cukierniczego Stanisława Kędziory[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Antoni Gąsiorowski, Nazwy poznańskich ulic. Przemiany i trwanie: wieki XIV-XX, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3-4/1984, s.28, ISSN 0137-3552
- ↑ Tadeusz Świtała, Poznań 1945. Kronika Wydarzeń, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1986, s. 222,276, ISBN 83-210-0607-8, OCLC 830203088.
Bibliografia
edytuj- Poznań – atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2010, ISBN 978-83-7445-018-8
- Marcin Libicki, Poznań – przewodnik, Wydawnictwo Gazeta Handlowa, Poznań, 1997, ss.119-120, ISBN 83-902028-4-0
- Poznań – przewodnik po zabytkach i historii, Janusz Pazder (oprac.), Jerzy Borwiński, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2003, s. 192, ISBN 83-87847-92-5, OCLC 830535344.