Ulica Stefana Banacha we Lwowie
Ulica Stefana Banacha – ulica we Lwowie, w dzielnicy Cetnerówka, w rejonie łyczakowskim.
| Rejon łyczakowski | |
.JPG) Ulica Stafana Banacha w kierunku północnym, po lewej nowy mur Cmentarza Łyczakowskiego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
Położenie na mapie Lwowa  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |
 49°49′49,0″N 24°03′34,0″E/49,830278 24,059444
| |
Przebieg
edytujUlica bierze początek na Cetnerówce, odchodzi od ulicy Marka Czeremszyny i biegnie na południe. Mija od zachodu ogród botaniczny Uniwersytetu Lwowskiego im. Iwana Franki i od wschodu Cmentarz Orląt Lwowskich, za którym skręca na zachód i przy pętli tramwajowej linii 7 łączy się z ulicą Anatola Wachnianina.
Historia
edytujDroga od Cetnerówki na południe istniała już pod koniec XVIII, nazywaną ją wówczas „Drogą przy cmentarzu” (od leżącego na zachód Cmentarza Łyczakowskiego). Następnie używano nazwy „Na Cetnerówce”, od dzielnicy, w której się znajduje. W 1871 otrzymała oficjalną nazwę „Mazurówka” od niewielkiego osiedla położonego na wschód od niej, które zamieszkiwali chłopi pochodzący z Galicji Zachodniej nazywani we Lwowie „Mazurami”. Podczas okupacji hitlerowskiej obowiązywała nazwa „Mauerwerk”. Obecną nazwę nadano w 1946 na cześć Stefana Banacha, wybitnego polskiego matematyka, który zmarł rok wcześniej i spoczął na Cmentarzu Łyczakowskim. W 1971 władze radzieckie rozpoczęły proces dewastacji Cmentarza Orląt Lwowskich, jednym z jego przejawów była realizacja planu przedłużenia ulicy Stefana Banacha przez teren cmentarza. Z premedytacją ustalono przebieg ulicy środkiem kwater XX-XXIV, gdzie w latach 1921–1939 dokonywano pochówków walczących podczas obrony Lwowa w 1920[1]. Wszystkie mogiły splantowano, część zmarłych została ekshumowana zarówno legalnie, jak i potajemnie (akcją kierowała Maria Tereszczakówna)[2]. Do 1975 ulica połączyła Cetnerówkę i Pohulankę przez teren cmentarza. Podczas renowacji Cmentarza Orląt Lwowskich wzdłuż ulicy wybudowano nowy mur, ale sprawa ta dotychczas budzi kontrowersje.
Przypisy
edytuj- ↑ Grzegorz Rąkowski: „Lwów. Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej. Część IV”. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008. s. 285 ISBN 978-83-89188-70-8.
- ↑ Anna Fastnacht-Stupnicka „Zostali we Lwowie” Wydawnictwo: Sator Media, Wrocław 2010 ISBN 978-83-92984-60-3.
Bibliografia
edytuj- Б. В. Мельник „Довідник перейменувань вулиць і площ Львова” Світ, Львів 2001 c. 7. ISBN 966-603-115-9 /j.ukr./.
- І. Лемко, В. Михалик, Г. Бегляров „1243 вулиці Львова” Апріорі, Львів 2009 c. 200. ISBN 978-966-2154-24-5 /j.ukr./.