Włodzimierz Ścibor-Rylski
Włodzimierz Stanisław Maria Ścibor-Rylski herbu Ostoja (ur. 14 kwietnia 1914 we Lwowie, zm. 19 września 1939 w Sierakowie w Puszczy Kampinoskiej) – podporucznik rezerwy kawalerii Wojska Polskiego, działacz katolicki, prawnik, uczestnik wojny obronnej we wrześniu 1939.
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Uczęszczał do jednego ze lwowskich gimnazjów, egzamin maturalny zdał w 1931. W 1935 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim, zdobył również wykształcenie rolnicze na dwuipółletnich Wyższych Kursach Rolniczych Turnaua. Był aktywistą Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej "Odrodzenie", od czasów gimnazjalnych uczestnicząc w pracach oświatowych i charytatywnych; w latach 1933-1935 prezesował kołu "Odrodzenia" na Uniwersytecie Lwowskim, a od 1932 wspólnie z Jerzym Turowiczem redagował biuletyn organizacji "Dyszel w głowie", na łamach którego zamieszczał artykuły o społecznym zaangażowaniu katolików. Działalnością charytatywną zajmował się również jako członek Towarzystwa św. Wincentego a Paulo.
W latach 1935-1936 odbył służbę wojskową. Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu (X rocznik) i odbył praktykę w 9 Pułku Ułanów Małopolskich w Trembowli. Po zwolnieniu z wojska przeniósł się do Warszawy, gdzie odbył praktykę zawodową w miejscowej Izbie Rolniczej. Działał w tym okresie w warszawskim kole "Odrodzenia". W 1937 osiadł w majątku Kolińce (powiat tłumacki). Powołał do życia Kółko Rolnicze w Trembowli, prowadząc w nim następnie działalność oświatową, a w Kolińcach pobudował okazały dom; założył też rodzinę, poślubiając w październiku 1938 Teresę Wandę Sokołowską, także działaczkę "Odrodzenia". Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1938 i 8. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[1].
W obliczu zagrożenia wojennego w sierpniu 1939 zmobilizowany został do 9 Pułku Ułanów Małopolskich i wyznaczony na stanowisko dowódcy I plutonu w 4. szwadronie. Poległ 19 września 1939 w walkach w Puszczy Kampinoskiej. Zwłoki Ścibora-Rylskiego odnaleziono i zidentyfikowano jesienią 1940, pochowany został na cmentarzu w Laskach pod Warszawą.
Pośmiertnie odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych.
Przypisy edytuj
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 249.
Bibliografia edytuj
- Piotr Paweł Gach, Włodzimierz Ścibor-Rylski, w: Słownik biograficzny katolicyzmu społecznego w Polsce, tom III (przewodniczący Komitetu Redakcyjnego Ryszard Bender), Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin 1995
- Stanisław Radomyski, Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1992, ISBN 83-85621-06-7
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.