Wiaczesław Rafalski
Wiaczesław Rafalski (ur. 2 października 1900 w Skurczu, zm. 17 września 1974) – polski duchowny prawosławny, rektor Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie od 1970 do 1974.
| Prezbiter | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 października 1900 |
| Data śmierci |
17 września 1974 |
| Miejsce pochówku | |
| Rektor Prawosławnego Seminarium Duchownego | |
| Okres sprawowania |
1970–1974 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
1924 |
Życiorys edytuj
Był synem duchownego prawosławnego[1]. W 1923 uzyskał dyplom prawosławnego seminarium duchownego w Krzemieńcu[2], po czym uzyskał święcenia kapłańskie (jako duchowny żonaty) w 1924, z rąk biskupa Aleksego (Gromadzkiego)[1]. W 1929 uzyskał dyplom magistra teologii prawosławnej w Studium Teologii Prawosławnej Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Służył w parafiach w Wiazowcu, Starosielcach, Białymstoku[2], gdzie od 1932 był również nauczycielem religii w szkołach średnich i podstawowych[1]. Od 1935 służył w parafii św. Mikołaja w Toruniu[1], skąd został razem z córką Natalią wywieziony przez NKWD w 1945[3]. Po powrocie do Polski od 1949 do 1970 był dziekanem dekanatu białostockiego i proboszczem parafii św. Mikołaja w Białymstoku[1]. W 1970 został odwołany do Warszawy, na funkcję proboszcza parafii św. Marii Magdaleny w Warszawie. Od 1970 do 1974 rektor prawosławnego seminarium duchownego w Warszawie[2].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Stefan Dudra, Kościół Prawosławny na ziemiach zachodnich i północnych Polski po II wojnie światowej, Zielona Góra: Oficyna Wydawnicza Uniwersytetu Zielonogórskiego, 2004, ISBN 83-89712-37-7, OCLC 69311720.
- Golon M., Żydzi, Ukraińcy, Rosjanie, Białorusini i Cyganie na Pomorzu Gdańskim po II wojnie światowej [w:] Wojciechowski M. (pod red.) Mniejszości narodowe i wyznaniowe na Pomorzu w XIX i XX wieku, Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, Toruń 1998, ISBN 83-231-0894-3.