Wiktar Ałampijeu
Wiktar Piatrowicz Ałampijeu (biał. Віктар Пятровіч Алампіеў, ros. Виктор Петрович Алампиев, Wiktor Pietrowicz Ałampijew; ur. 15 kwietnia 1947) – białoruski polityk; w latach 1990–1996 deputowany do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR / Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji; członek Opozycji BNF – frakcji parlamentarnej organizacji Białoruski Front Ludowy (biał. Biełaruski Narodny Front), o charakterze antykomunistycznym i niepodległościowym.
| Data urodzenia |
15 kwietnia 1947 |
|---|---|
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XII kadencji (do 19 września 1991 – Rady Najwyższej Białoruskiej SRR) | |
| Okres |
od 16 maja 1990 |
| Przynależność polityczna |
Opozycja BNF |
Życiorys
edytujUrodził się 15 kwietnia 1947 roku[1], pochodzi z Pińska[2]. Ukończył Grodzieński Państwowy Instytut Pedagogiczny i Białoruski Państwowy Instytut Gospodarki Narodowej[1]. 16 maja 1990 roku został deputowanym ludowym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR XII kadencji[3] (od 19 września 1991 roku – Rady Najwyższej Republiki Białorusi) z Pińskiego-Północnego Okręgu Wyborczego Nr 132[1]. Na początku czerwca 1990 roku wszedł w skład Komisji Rewizyjnej Grupy Deputackiej BNF (od 16 lipca pod nazwą Opozycja BNF – frakcji parlamentarnej organizacji Białoruski Front Ludowy, o charakterze antykomunistycznym i niepodległościowym)[4]. W Radzie Najwyższej pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji ds. Reformy Gospodarczej, Osiągnięcia Gospodarczej Samodzielności i Suwerenności Republiki. Brał udział w opracowaniu i przyjęciu Deklaracji o Państwowej Suwerenności Białorusi, przygotowaniu projektów ustaw na nadzwyczajnej sesji Rady Najwyższej 24–25 sierpnia 1991 roku, w czasie której ogłoszono niepodległość Białorusi[1]. Był współautorem szeregu projektów ustaw przygotowanych przez Opozycję BNF[5].
12 kwietnia 1995 roku dołączył do głodówki deputowanych tej frakcji w Sali Owalnej parlamentu, ogłoszonej na znak protestu przeciwko zainicjowanemu przez prezydenta Łukaszenkę referendum na temat wprowadzenia języka rosyjskiego jako drugiego języka państwowego, zmiany symboli państwowych Białorusi (biało-czerwono-białej flagi i herbu Pogoni) na symbole nawiązujące do radzieckich, integracji ekonomicznej z Federacją Rosyjską i prawie prezydenta do rozwiązywania parlamentu[5]. W dniach 13–14 kwietnia 1995 roku uczestniczył w procesie przed Sądem Konstytucyjnym, w którym Opozycja BNF oskarżyła prezydenta Łukaszenkę o monopolizację środków masowego przekazu[6].
W 2010 roku Zianon Pazniak opisał w swoich wspomnieniach Wiktara Ałampijeua z początku lat 90. następująco:
Dobrze orientował się w gospodarce, w kwestiach socjalnych. Potrafił na sesjach logicznie przedstawiać potrzebną argumentację, czasem pomimo swego oburzenia. Zdarzało mi się jeździć razem z nim i z Iosifem Siaredziczem do Pińska do ich wyborców, którzy okazywali im szacunek i pełne poparcie[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Навумчык 2010 ↓, s. 219
- ↑ a b Пазьняк 2010 ↓, s. 272
- ↑ Н. Дементей: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 16 мая 1990 г. №5-XII. pravo.levonevsky.org, 1990-05-16. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-30)]. (ros.).
- ↑ Пазьняк 2010 ↓, s. 10
- ↑ a b Навумчык 2010 ↓, s. 220
- ↑ Пазьняк 2010 ↓, s. 52
Bibliografia
edytuj- Сяргей Навумчык: Дэпутаты Апазыцыі БНФ у Вярхоўным савеце ХІІ скліканьня (1990–9.01.1996). W: Сяргей Навумчык, Зянон Пазьняк: Дэпутаты незалежнасьці. Nowy Jork, Wilno, Warszawa: „Biełaruskija Wiedamaści”, Towarzystwo Kultury Białoruskiej na Litwie, 2010, s. 216–270. ISBN 978-9955-578-11-6. (biał.).
- Зянон Пазьняк: Дэпутаты незалежнасьці (замест прадмовы); Слова пра калег і сяброў. W: Сяргей Навумчык, Зянон Пазьняк: Дэпутаты незалежнасьці. Nowy Jork, Wilno, Warszawa: „Biełaruskija Wiedamaści”, Towarzystwo Kultury Białoruskiej na Litwie, 2010, s. 5–92; 271–285. ISBN 978-9955-578-11-6. (biał.).