Wiktar Brucki
Wiktar Pauławicz Brucki (biał. Віктар Паўлавіч Бруцкі, ros. Виктор Павлович Бруцкий, Wiktor Pawłowicz Brucki; ur. 28 września 1951 roku w Białowuszach) – białoruski inżynier mechanik i polityk, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1996–2000 deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji.
Data i miejsce urodzenia |
28 września 1951 |
---|---|
Data śmierci | |
Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji | |
Okres |
od 27 listopada 1996 |
Poprzednik |
stanowisko utworzone |
Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
Okres |
od 9 stycznia 1996 |
Przynależność polityczna | |
Następca |
wybory nie odbyły się |
Życiorys
edytujMłodość i praca
edytujUrodził się 28 września 1951 roku we wsi Białowusze, w rejonie stolińskim obwodu pińskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1974 roku ukończył Mikołajowski Instytut Budownictwa Okrętowego im. admirała Makarowa w Ukraińskiej SRR, uzyskując wykształcenie inżyniera mechanika. W latach 1968–1974 pracował jako ślusarz w Zakładach im. Iwana Nosienki w Mikołajowie. W latach 1974–1980 był inżynierem konstruktorem w Pińskich Zakładach Budowy i Remontów Statków. W latach 1980–1983 pełnił funkcję instruktora w Pińskim Komitecie Miejskim Komunistycznej Partii Białorusi. Od 1983 do co najmniej 1999 roku pracował jako dyrektor Pińskich Zakładów Budowy i Remontów Statków[1]. W 1995 roku był członkiem Partii Komunistów Białoruskiej[2].
Działalność parlamentarna
edytujW pierwszej turze uzupełniających wyborów parlamentarnych 29 listopada 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z pińskiego-zachodniego okręgu wyborczego nr 29. 5 grudnia 1995 roku został zarejestrowany przez centralną komisję wyborczą[2], a 9 stycznia 1996 roku zaprzysiężony na deputowanego[3]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Przemysłu, Transportu, Budownictwa, Energetyki, Handlu i Innych Usług dla Ludności, Łączności i Informatyki[4]. Poparł dokonaną przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[5]. Pełnił w niej funkcję członka Komisji ds. Ekonomii[1]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[6].
Życie prywatne
edytujWiktar Brucki jest żonaty[1]. W 1995 roku mieszkał w Pińsku[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Kto… ↓, s. 41
- ↑ a b c Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь трынаццатага склікання, якія выбраны ў першым туры галасавання паўторных выбараў 29 лістапада 1995 года і зарэгістраваны Цэнтральнай камісіяй Рэспублікі Беларусь па выбарах і правядзенню рэспубліканскіх рэферэндумаў 5 снежня 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-17)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №41-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-02)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
Bibliografia
edytuj- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.