Wityng (prus. wītingis) – możny pruski (staropruski), nobil, szlachcic, konny wojownik[1][2].

Pojęcie językowo pokrewne słowiańskiemu witeziowi oznaczającemu wojownika, zwycięzcę, bohatera[1].

Dokument komtura królewieckiego z 10 sierpnia 1299 roku dotyczący Sambii wymienia prawie setkę starych (starożytnych) wityngów (antiqui witingi), którzy dochowali wierności zakonowi krzyżackiemu w czasie II powstania pruskiego i innych wydarzeń lub przeszli na jego stronę w czasie walk[3][4].

W państwie krzyżackim, jako tak zwani wolni Prusowie, otrzymywali nadania ziemskie i byli powoływani do służby wojskowej (wykorzystywani m.in. w oddziałach zwiadowczych i do służby informacyjnej)[5][4][6].

Przypisy

edytuj
  1. a b Powierski 2005 ↓, s. 616-617.
  2. Szczurowski 2019 ↓, s. 115-116.
  3. Seraphim 1909 ↓, s. nr 718.
  4. a b Szczurowski 2019 ↓, s. 137.
  5. Powierski 2005 ↓, s. 616.
  6. Dobrosielska 2017 ↓, s. 160-161.

Bibliografia

edytuj
  • Jan Powierski: Prussica. Artykuły wybrane z lat 1965-1995. T. t. II. Malbork: 2005.
  • Piotr Szczurowski: Podbój Prus w XIII wieku. Przyczyny „krzyżackiego” sukcesu. Sandomierz: 2019.
  • August Seraphim: Preussisches Urkundenbuch. T. I. Cz. 2. Königsberg: 1909.
  • Alicja Dobrosielska: Opór, oportunizm, współpraca. Prusowie wobec zakonu krzyżackiego w dobie podboju. Olsztyn: 2017.