Wyspy Poncjańskie

Wyspy Poncjańskie (wł. Isole Ponziane, Isole Pontine) – archipelag włoskich wysp wulkanicznych na Morzu Tyrreńskim, położony przy zachodnim wybrzeżu Półwyspu Apenińskiego, na zachód od Neapolu. Największe wyspy: Ponza i Ventotene. Powierzchnia nizinna, klimat śródziemnomorski. Rozwinięta uprawa winorośli i drzew cytrusowych; rybołówstwo, turystyka, wydobycie kaolinu. Główne miasto – Ponza.

Wyspy Poncjańskie

Isole Ponziane

Palmarola (z lewej), Ponza (z prawej) i Zannone (w głębi) widok od strony zachodniej na grupę północno-zachodnią
Kontynent	Europa
Państwo	Włochy
Liczba wysp	6
Powierzchnia	11,39 km²
Populacja (2009) • liczba ludności	4 066
• gęstość	357 os./km²
Mapa
Położenie na mapie Włoch Wyspy Poncjańskie
40°53′05″N 13°19′15″E

Wyspy

W skład archipelagu wchodzą następujące wyspy:

Wyspa	Powierzchnia (km²)	Populacja (2009)
północny zachód
Ponza	7,5	3360
Palmarola	1,36	bezludna
Zannone	0,9	bezludna
Gavi	0,14	bezludna
Łącznie	9,9	3360
południowy wschód
Ventotene	1,89	746
Santo Stefano	0,27	bezludna
Łącznie	2,16	746

Historia

Archipelag był zamieszkany przez ludzi od tysięcy lat, o czym świadczą odkryte na wyspach, archeologiczne neolityczne artefakty i obsydiany z epoki brązu. Na wyspach znaleziono ślady bytności Etrusków, którzy wydrążyli „Niebieskie Groty”. Najwcześniejsze zapiski historyczne dotyczące wysp pojawiają się wraz z rzymskim zwycięstwem nad Wolskami w 338 p.n.e.

Podczas rządów Juliusza Cezara, osadnictwo na wyspach wzmogło się i ludność z wyspy Ponza zaludniła wyspę Ventotene. Rzymianie używali tych dwu wysp jako miejsce schronienia i miejsce zsyłki więźniów politycznych.

W czasach średniowiecza Wyspy Poncjańskie zostały opuszczone przez mieszkańców na skutek nieustających napadów Saracenów i piratów. W XVIII wieku Królestwo Neapolu ponownie zasiedliło wyspy, które później stały się częścią Królestwa Włoch.

Niewielkie winnice, dzikie zioła i kwiaty oraz odosobnione plaże i groty przyciągają turystów.