Zaporoski Hajdamacki Pułk Konny im. Atamana Kosta Hordijenki
Zaporoski Hajdamacki pułk konny im. Atamana Kosta Hordijenki – oddział kawalerii Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1917 |
| Rozformowanie |
1924 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja |
6 kureń konny |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
por. Wołodymyr Wasiliew |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Formowanie i zmiany organizacyjne edytuj
Pułk został sformowany pod koniec 1917 przez płk. Wsewołoda Petriwa na Froncie Zachodnim. W styczniu 1920 większość żołnierzy pułku została rozbrojona przez atamana Omeliana Wołocha, który przeszedł na stronę bolszewików[1].
W wyniku rozmów atamana Symona Petlury z naczelnikiem państwa i zarazem naczelnym wodzem wojsk polskich Józefem Piłsudskim prowadzonych w grudniu 1919, ten ostatni wyraził zgodę na tworzenie ukraińskich jednostek wojskowych w Polsce[2].
Jego odtwarzanie rozpoczęło się w ramach 6 Dywizji Strzelców. Rozmieszczone w twierdzy brzeskiej sotnie kawalerii 46. i 47. kurenia piechoty 31 marca zostały połączone w samodzielną sotnię kawalerii dywizyjnej. Z oficerów, którzy nie otrzymali stanowisk w sotni, zorganizowano specjalną szkołę kawalerii. Po zakończeniu przyspieszonego szkolenia bojowego sotnia wraz ze sztabem 6 Dywizji Strzelców 23 kwietnia wyjechała z Brześcia do Berdyczowa. Wkrótce główne siły dywizji przemieściły się do Kijowa, a sotnia pozostała w Berdyczowie, gdzie 18 maja a została przekształcona w kureń kawalerii w składzie dwóch sotni kawalerii i jednej półsotni karabinów maszynowych[3]. W pierwszej połowie czerwca 1920, w kureniu sformowano zbiorczą sotnię kawalerii pod dowództwem por. Wołodymyra Wasyliewa i wysłano do polsko-ukraińskiego oddziału partyzanckiego[a].
Po tej reorganizacji 6 kureń konny wykorzystywany był do walk jako sotnia piechoty. 29 lipca ze swojego stanu osobowego, a także z ordynansów sztabu dywizji, kureń uformował samodzielną półsotnię kawalerii.
W październiku Armia URL przeprowadziła mobilizację. W jej wyniku liczebność jej oddziałów znacznie wzrosła[4]. W związku z podpisaniem przez Polskę układu o zawieszeniu broni na froncie przeciwbolszewickim, od 18 października wojska ukraińskie zmuszone były prowadzić działania zbrojne samodzielnie[5].
4 listopada z rozkazu Naczelnego Dowództwa Sił Zbrojnych URL nr 103 jednostka otrzymała nazwę – 6 Kureń Konny im. Atamana Kosta Hordijenki[6]. Legalność nadania tego miana 6 kureniowi podważał organizator pułku konnego gen. Wsewołod Petriw. Stwierdził, że ani on, ani żaden inny z weteranów pułku nie udzielił na to zgody. Protesty nie zostały uwzględnione, a kureń istniał do 29 października 1922, kiedy zgodnie z rozkazem nr 32 dowództwa 6 Siczowej Dywizji Strzelców został on przekształcony w 6 zbiorczą sotnię konną[6].
Żołnierze oddziału edytuj
| por. Wołodymyr Wasiliew | 31 III - 4 IV | |
| ppłk Mykoła Janczewskyj | 4 IV - 24 V i 28 VI - 25 IX | |
| por. Mykoła Kurdyban | 24 V - 28 VI | |
| por. Wołodymyr Herasymenko | 25 IX - koniec wojny | |
Uwagi edytuj
- ↑ Na bazie tego pododdziału utworzono w terminie późniejszym 4 pułk konny im. Atamana Iwana Sirki.
Przypisy edytuj
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 320.
- ↑ Szajdak 2005 ↓, s. 108.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 321.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 189.
- ↑ Legieć 2002 ↓, s. 177.
- ↑ a b c Rukkas 2020 ↓, s. 322.
Bibliografia edytuj
- Jacek Legieć: Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w kampanii polsko-bolszewickiej 1920 r.. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2002. ISBN 83-7322-529-3.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
- Sebastian Szajdak: Polsko – ukraiński sojusz polityczno–wojskowy w 1920 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2005. ISBN 83-7399-132-8.