Zielony Krzyż (Polska)

Zielony Krzyż – konspiracyjna służba sanitarna działająca w okresie II wojny światowej.

Zielony Krzyż powstał jako służba sanitarna powołana do opieki nad rannymi i chorymi żołnierzami Batalionów Chłopskich oraz ludnością cywilną. Założony został w 1942 w ramach Ludowego Związku Kobiet. Zielony Krzyż liczył około 8 000 członków. Jesienią 1943 został podporządkowany szefowi oddziału sanitarnego Komendy Głównej Batalionów Chłopskich. W województwach utworzono inspektoraty, a w powiatach oddziały złożone z 3 do 5 sióstr^[1].

Organizatorem i przewodniczącym Zielonego Krzyża był Henryk Gnoiński^[2].

Przypisy

↑ Encyklopedia II wojny światowej ↓, s. 771.
↑ StanisławS. Konopka StanisławS., Gnoiński Henryk Bolesław, „Polski Słownik Biograficzny”, VIII, Wrocław – Kraków – Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1959–1960, s. 154–155 .

Bibliografia

Encyklopedia II wojny światowej. Praca zbiorowa. Warszawa: MON, 1975.
Mała Encyklopedia Wojskowa – Wydawnictwo MON 1971

[CITEREF''Encyklopedia_II_wojny_światowej''771-1] Encyklopedia II wojny światowej ↓, s. 771.

[2] StanisławS. Konopka StanisławS., Gnoiński Henryk Bolesław, „Polski Słownik Biograficzny”, VIII, Wrocław – Kraków – Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1959–1960, s. 154–155 .

[1]

[2]