Zygmunt Brejnak ps. Zygmunt, 1094 (ur. 2 kwietnia 1899 w Warszawie, zm. 24 listopada 1984 w Nowym Drzewiczu) – żołnierz Wojska Polskiego i podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej, podpułkownik, dowódca Zgrupowania Chrobry II, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.

Zygmunt Brejnak
Zygmunt, 1094
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1899
Warszawa

Data i miejsce śmierci

24 listopada 1984
Nowy Drzewicz

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Narodowa Organizacja Wojskowa
Armia Krajowa

Jednostki

2 pułk piechoty
30 pułk strzelców
19 pułk piechoty
Baony Celne
Zgrupowanie Chrobry II

Stanowiska

dowódca plutonu
dowódca Zgrupowania

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie)

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie Jana i Walerii z d. Kędzierska[1]. Żołnierz 2 pułku piechoty z którym brał udział w walkach podczas wojny polsko-bolszewickiej[1]. W 1918 dowódca plutonu w 30 pułku strzelców Kaniowskich, a następnie w 19 pułku piechoty[1]. W lipcu 1922 został powołany do służby czynnej w Baonach Celnych z równoczesnym oddaniem do dyspozycji Głównej Komendy Baonów Celnych[2]. Był porucznikiem rezerwy piechoty z przydziałem w rezerwie do 30 pułku Strzelców Kaniowskich w Warszawie[3][4].

Zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy artylerii. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 3 pułku artylerii ciężkiej w Wilnie[5].

W czasie konspiracji działał w Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW). Podczas powstania warszawskiego był członkiem sztabu Zgrupowania Chrobry II - I Obwód „Radwan” (Śródmieście) AK[1]. W dniach 3–4 sierpnia pełnił funkcję zastępcy dowódcy Zgrupowania, od 4 do 27 sierpnia był jego dowódcą, natomiast od 4 września do 2 października pełniącym obowiązki dowódcy Zgrupowania. Po powstaniu dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[6]. Otrzymał awans do stopnia podpułkownika[1]. Po zakończeniu wojny wrócił do Polski i osiedlił się w okolicach Wrocławia, a następnie w Nowym Drzewiczu, gdzie zmarł[1]. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera D4-4-6)[7].

Życie prywatne edytuj

Żonaty z Haliną z. d. Gościmska. Mieli syna Anatola (ur. 1926)[8].

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g Polak (red.) 1999 ↓, s. 13.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 554.
  3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 213, 508.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 198, 447.
  5. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 137, 646.
  6. Lista jeńców Oflagu. woldenberczycy.pl. [dostęp 2020-03-13]. (pol.).
  7. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
  8. a b c Polak (red.) 1999 ↓, s. 14.

Bibliografia edytuj