Ścianka Larsena
Ścianka Larsena, ścianka Larssena – ścianka szczelna (szczelna ściana oporowa) z profili stalowych o grubości od 3[1] do 16 mm[2] (w wyrobach gorącowalcowanych środnik może mieć nawet 20 mm[2][3]). Została wynaleziona w Bremie około 1902 r. przez Tryggve Larssena, niemieckiego inżyniera budownictwa lądowego pochodzenia norweskiego.
Charakterystyka
edytujŚcianka Larsena jest wykonywana z konkretnego rodzaju grodzic (inaczej brusów), a mianowicie typu Larsena (zwanych potocznie „larsenami”).
Grodzice stalowe i technologie ich pogrążania są powszechnie użytkowane w wielu konstrukcjach oporowych, jak również palisadach stalowych w konstrukcjach lądowych i hydrotechnicznych. Do zalet grodzic stalowych należy m.in. ich wysoka efektywność w sytuacjach wymagających elastyczności rozwiązania konstrukcyjnego i technologicznego, w stosunku do fundamentu lub/i konstrukcji oporowej[4]. Inne rodzaje ścianek szczelnych są stawiane z innych profili[5].
Ścianka Larsena stosowana jest do umacniania i uszczelniania nabrzeży. Bywa również używana do budowy koferdamów (grodzi stawianych podczas prac wodnych) oraz jako zabezpieczenie fundamentów przed osuwem.
Przypisy
edytuj- ↑ Grodzice zimnogięte PAZ, „Constructalia” [dostęp 28.04.2018]
- ↑ a b Artur Jaroń: Redukcja amplitudy drgań podłoża gruntowego przy pogrążaniu grodzic za pomocą ciśnieniowego podpłukiwania wodą, aneks nr 1. Politechnika Śląska. [dostęp 28.04.2018]
- ↑ Grodzice gorącowalcowane Larssen. hossa-stal.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-29)]., Hossa-stal. [dostęp 28.04.2018]
- ↑ Grodzice stalowe - rozwiązania stałe / Zabezpieczenia wykopów / Konstrukcje oporowe / Technologie / Oferta / Specjalistyczne roboty fundamentowe - Aarsleff [online], www.aarsleff.com.pl [dostęp 2020-02-14].
- ↑ Julian Wołoszyn, Włodzimierz Czamara, Ryszard Elisasiewicz, Jerzy Krężel: Regulacja rzek i potoków, wydanie II zmienione. Wydawnictwo Akademii Rolniczej we Wrocławiu, Wrocław 1994. ISBN 83-85582-45-2