25 października 1966 – 16 października 1968; odbywa służbę wojskową w kleryckiej jednostce o zaostrzonym regulaminie w Bartoszycach.
18 kwietnia 1970 – Przechodzi ciężką operację tarczycy związaną z komplikacjami i zagrożeniem życia. Całe seminarium duchowne modliło się o jego zdrowie.
13 maja 1971 – Zmienia imię (w sposób urzędowy) z Alfonsa na Jerzy Aleksander.
20 maja 1978 – Zostaje przeniesiony na wikariat do parafii Dzieciątka Jezus na Żoliborzu. Nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia. Kilka tygodni przebywa w szpitalu[1].
19 lutego 1979 – Otrzymuje nominację na duszpasterza średniego personelu medycznego w Warszawie.
20 maja 1980 – Zostaje rezydentem w parafii św. Stanisława Kostki na Żoliborzu z przeznaczeniem do duszpasterstwa specjalistycznego Służby Zdrowia. Jest to ostatnie miejsce zamieszkania i pracy[1].
26 kwietnia 1981 – Poświęcił sztandar NSZZ „Solidarność” Huty Warszawa przyniesiony przez hutników do kościoła św. Stanisława Kostki.
6 października 1981 – Podjął się opieki duszpasterskiej nad chorymi w Domu Zasłużonego Pracownika Służby Zdrowia w Warszawie przy ul. Elekcyjnej 37, urządzając tam kaplice i stając się na mocy nominacji kurialnej kapelanem[1].
13 grudnia 1981 – W Polsce ogłoszony został stan wojenny.
18 lutego 1982 – Odprawia pierwszą mszę św. za Ojczyznę w kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu, w czasie której wygłosił pierwsze ze swoich 26. słynnych kazań.
marzec 1982 – Pobyt w szpitalu kolejowym w Warszawie[1].
19 maja 1983 – Poprowadził pogrzeb Grzegorza Przemyka, maturzysty pobitego na śmierć przez milicjantów z komisariatu w Warszawie przy ul. Jezuickiej 1/3[1].
30 sierpnia 1983 – W drodze do Gdyni, gdzie miał wygłosić kazanie, zostaje zatrzymany przez milicję i przetrzymany przez 8 godzin na komisariacie w Łomiankach. Do wyjazdu nie doszło.
18 września 1983 – Pierwsza pielgrzymka ludzi pracy na Jasną Górę.
12 grudnia 1983 – Przesłuchiwany w prokuraturze w Warszawie. W mieszkaniu ks. Jerzego przy ul. Chłodnej przeprowadzono rewizję, a kapłana przetrzymywano przez dwa dni w areszcie, w Pałacu Mostowskich. Prokurator Anna Jackowska przedstawiła ks. Jerzemu zarzuty[1].
27 grudnia 1983 – Jerzy Urban, rzecznik prasowy rządu, pod pseudonimem Michał Ostrowski publikuje oszczerczy artykuł przeciw ks. Jerzemu, zob. „Express Wieczorny” z 27 XII 1983. Artykuł „Garsoniera obywatela Popiełuszki” był potem powtarzany w innych mediach[1].
2 stycznia 1984 – Ks. Jerzy na polecenie arcybiskupaBronisława Dąbrowskiego w 13 punktach zbija zarzuty i insynuacje wysunięte przez Jerzego Urbana.
12 czerwca 1984 – Przesłuchanie ks. Jerzego przez władze bezpieczeństwa w Pałacu Mostowskich w Warszawie, gdzie przedstawiono mu akt oskarżenia.
26 czerwca 1984 – Przesłuchanie ks. Jerzego w Prokuraturze Okręgowej w Warszawie.
2 lipca 1984 – Wysunięcie przez Prokuraturę Okręgową w Warszawie zarzutów, że ks. Jerzy rzekomo „nadużywając funkcji kapłana czyni z kościołów miejsce szkodliwej dla interesów PRL propagandy antypaństwowej, tj. o przestępstwo z art. 194 kk w związku z art. 58”.
12 lipca 1984 – Złożenie w Sądzie Rejonowym dla miasta stołecznego Warszawy aktu oskarżenia przeciwko ks. Jerzemu przez wiceprokurator wojewódzką Annę Jackowską.
15 lipca 1984 – Odczytanie w kościele św. Stanisława Kostki komunikatu kapłanów stwierdzającego, że „Ks. Jerzy pracuje w tej parafii, my kapłani współodpowiedzialni za życie duszpasterskie, uważamy za swój obowiązek zaprotestować publicznie przeciwko niesłusznym oskarżeniom, a wiernych wzywamy do modlitwy”.
29 lipca 1984 – Ks. prałat Teofil Bogucki, proboszcz parafii św. Stanisława Kostki w homilii podczas mszy św. za Ojczyznę bierze w obronę ks. Jerzego przed atakami władz państwowych.
24 sierpnia 1984 – Umorzenie postępowania karnego wobec ks. Jerzego na mocy decyzji Sądu Rejonowego m. st. Warszawy.
26 sierpnia 1984 – Ks. Jerzy wygłasza ostatnią homilię podczas mszy św. za Ojczyznę.
9 września 1984 – Ks. Jerzy wygłasza dla robotników homilię w kościele św. Stanisława Kostki, w której protestuje przeciw sugestiom Jerzego Urbana, rzecznika prasowego rządu PRL, „by takich ludzi, jak on wysyłać na banicję”.
12 września 1984 – W gazecie sowieckiej „Izwiestia” ukazuje się artykuł Leonida Toporkowa szkalujący „Solidarność” i ks. Jerzego.
19 września 1984 – W warszawskim tygodniku „Tu i Teraz” ukazuje się oszczerczy atak na osobę ks. Jerzego pt. „Seanse nienawiści” pióra Jerzego Urbana, który posłużył się pseudonimem Jan Rem.
25 września 1984 – W Departamencie MSW w Warszawie odbywa się narada wysokich urzędników nad sposobem „uciszenia” księży „działających na szkodę państwa” (Małkowskiego, Jankowskiego i Popiełuszki).
30 września 1984 – Ks. Jerzy uczestniczy w II Pielgrzymce Ludzi Pracy na Jasną Górę. Poznał tam ks. Jerzego Osińskiego, który zaprosił go do Bydgoszczy, do parafii Świętych Polskich Braci Męczenników, by 19 października odprawił tam mszę świętą i wygłosił kazanie. Ksiądz Osiński nie przypuszczał, że zaprasza księdza Popiełuszkę na ostatnią mszę świętą w jego życiu.
13/14 października 1984 ok. godz. 24.00 – Koło Ostródy nieudany zamach na życie ks. Jerzego w drodze powrotnej z Gdańska do Warszawy. Sprawcami byli kapitan Grzegorz Piotrowski, Leszek Pękala i Waldemar Chmielewski.
15 października 1984 – Ks. Jerzy przebywa na Jasnej Górze, gdzie odprawia mszę św. za chorego ks. Teofila Boguckiego, swego proboszcza, który w tym czasie leżał w szpitalu.
19 października 1984 godz. 18.00 – ks. Jerzy odprawia mszę św. i prowadzi nabożeństwo różańcowe w kościele Świętych Polskich Braci Męczenników w Bydgoszczy, dokąd udał się samochodem ze swym kierowcą, Waldemarem Chrostowskim.
19 października 1984 ok. godz. 22.00 – W drodze powrotnej do Warszawy, w okolicach miejscowości Przysiek koło Torunia, ks. Jerzy zostaje uprowadzony przez funkcjonariuszy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych: Grzegorza Piotrowskiego, Leszka Pękalę i Waldemara Chmielewskiego. Związany, skatowany bestialsko, wepchnięty do bagażnika samochodu i na tamie włocławskiej – w worku, obciążony kamieniami – wrzucony do Wisły.
20 października 1984 godz. 19:50 – Dziennik Telewizyjny informuje o uprowadzeniu księdza Popiełuszki. Zaraz po wieczornej wiadomości ludzie gromadzą się w kościele. O godzinie 22 zostaje odprawiona pierwsza msza w intencji ocalenia księdza Jerzego. Druga ma miejsce o godzinie 24[3].
21 października 1984 – Od godziny 7 rozpoczynają się codzienne msze w intencji ocalenia księdza Popiełuszki.
21 października 1984 godz. 19:30 – Dziennik Telewizyjny ponownie informuje i podaje rozszerzony opis o uprowadzeniu księdza Popiełuszki.
22 października 1984 – Biuro Prasowe Episkopatu Polski wydaje specjalny komunikat o porwaniu kapłana. Osobny komunikat wydaje Kuria Warszawska bezpośrednio odpowiedzialna za kapłana swojej diecezji.
23 października 1984 – Waldemar Chrostowski zostaje pod ochroną MSW przewieziony do Warszawy. Udaje się bezpośrednio do kościoła św. Stanisława Kostki i pozostaje na plebanii.
24 października 1984 godz. 12:00 – Jan Paweł II podczas audiencji generalnej w Rzymie wypowiedział się o księdzu Jerzym, solidaryzując się z wiernymi, którzy czekali na powrót kapłana[4].
24 października 1984 – Władze ujawniają, że zatrzymani zostali oficerowie Służby Bezpieczeństwa.
26 października 1984 – W kościele ks. Jan Sikorski odprawia drogę krzyżową z udziałem 200 kleryków Warszawskiego Seminarium Duchownego.
27 października 1984 – Ujawniono nazwiska porywaczy, wiadomo że są to pracownicy IV Departamentu MSW, zajmującego się zwalczaniem Kościoła katolickiego: naczelnik jednego z wydziałów: Grzegorz Piotrowski i dwaj funkcjonariusze departamentu: Leszek Pękala i Waldemar Chmielewski.
29 października 1984 – Nadano komunikat, z którego wynika, że rozpoczęto poszukiwania ciała księdza Popiełuszki na Wiśle pod Toruniem i Włocławkiem.
30 października 1984 ok. godz. 17:00 – Odnaleziono ciało ks. Jerzego w zalewie koło tamy we Włocławku. W nocy zostało przewiezione do Zakładu Medycyny Sądowej w Białymstoku.
31 października 1984 – Sekcja zwłok ks. Popiełuszki w Zakładzie Medycyny Sądowej Akademii Medycznej w Białymstoku, pod kierunkiem prof. Marii Byrdy i dr. Tadeusza Jóźwika.
2 listopada 1984 – Dekret kard. Józefa Glempa zezwalający na pogrzebanie ks. Jerzego na cmentarzu przykościelnym św. Stanisława Kostki.
2 listopada 1984 – Rozpoznanie zwłok ks. Jerzego w prosektorium szpitala w Białymstoku, ubranie zwłok, włożenie do trumny i przywiezienie do kościoła św. Stanisława Kostki w Warszawie, po uroczystym pożegnaniu w Białymstoku. Prymas Polski zlecił to zadanie ks. Grzegorzowi Kalwarczykowi i ks. Edwardowi Żmijewskiemu. Przez całą noc trwało czuwanie przy trumnie. Nad ranem, gdy wyproszono wszystkich z kościoła, po raz ostatni otwarto trumnę, by rodzice mogli jeszcze raz zobaczyć zwłoki syna[2].
3 listopada 1984 – Pogrzeb ks. Popiełuszki w grobie przy kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. Uroczystościom przewodniczył kard. Józef Glemp, metropolita gnieźnieński i warszawski, Prymas Polski. We mszy św. uczestniczyło sześciu biskupów, ponad tysiąc kapłanów i kilkaset tysięcy wiernych z Warszawy i całej Polski[5].
13 grudnia 1984 – Ks. prałat Teofil Bogucki powołał ruch obrony życia im. ks. Jerzego Popiełuszki.
27 grudnia 1984 do 7 lutego 1985 – Przed sądem w Toruniu odbył się starannie wyreżyserowany przez władze PRL proces zabójców ks. Jerzego. Grzegorz Piotrowski został skazany na 25 lat więzienia, Leszek Pękala na 15 lat, a Waldemar Chmielewski na 14 lat. 25 lat otrzymał płk Adam Pietruszka, resortowy zwierzchnik zabójców. Oskarżeni do końca nie przyznali się do winy, a swoje wyjaśnienia przed sądem wykorzystali do brutalnych ataków na Kościół katolicki i jego hierarchię. Dwukrotnie objęła ich amnestia (w 1986 i 1987 roku; wyrok Pękali to 6 lat, Chmielewski ma do odsiedzenia 4 lata i sześć miesięcy, Piotrowski – 15 lat) i od wielu lat są na wolności. Jako oskarżyciele posiłkowi – broniący również dobrego imienia ks. Jerzego i jego rodziny – wystąpili mecenasi Andrzej Grabiński, Krzysztof Piesiewicz, Jan Olszewski, Edward Wende[1].
19 i 22 kwietnia 1985 – Sąd Najwyższy po rozprawie rewizyjnej utrzymał w mocy wyrok Sądu Wojewódzkiego w Toruniu.
Wrzesień 1986 – burmistrz Nowego JorkuEd Koch podczas uroczystości nadał imię Jerzego Popiełuszki jednemu z placów w mieście[6].
14 czerwca 1987 – Do grobu ks. Jerzego przybył Jan Paweł II.
9 września 1987 – Zmarł ks. prałat Teofil Bogucki, proboszcz parafii św. Stanisława Kostki w Warszawie. Został pochowany przy kościele św. Stanisława Kostki
15.01.1990 – Ustanowienie Fundacji im. Ks. Jerzego Popiełuszki na Rzecz Liceum Ogólnokształcącego w Suchowoli, w celu popularyzowania osoby Księdza Jerzego Popiełuszki (nr KRS 0000036761, poprzednio REJESTR FUNDACJI 373 SĄD REJONOWY DLA MIASTA WARSZAWY – PRAGI WYDZIAŁ I CYWILNY)[7]
11 października 1990 – w Toruniu odsłonięto kamień upamiętniający ks. Jerzego przy ulicy Bydgoskiej
1990 – Wszczęto śledztwo w sprawie tzw. sprawstwa kierowniczego zabójstwa księdza Popiełuszki wobec byłego wiceszefa MSW i szefa SB gen. Władysława Ciastonia oraz szefa IV Departamentu MSW gen. Zenona Płatka.
1991 – Od sprawy zostaje odsunięty prokurator Andrzej Witkowski.
17 października 1992 – W Paryżu został odsłonięty pomnik ks. Jerzego Popiełuszki.
1994 – Sąd uniewinnił obydwu generałów: Ciastonia i Płatka z zarzutu kierowania zabójstwem księdza Jerzego.
1996 – Sąd Apelacyjny w Warszawie uchyla wyrok uniewinniający w sprawie generałów Ciastonia I Płatka; oznacza to wznowienie postępowania.
8 lutego 1997 do 8 lutego 2001 – Trwał proces beatyfikacyjny Ks. Jerzego. Postulatorem był ks. infułat Zdzisław Król, promotorem o. Gabriel Bartoszewski OFMCap, sędziami księża prałaci Grzegorz Kalwarczyk i Stefan Kośnik, a notariuszem Zofia Grzelczyk i Katarzyna Soborak.
3 maja 2001 – W Watykanie rozpoczął się drugi etap procesu beatyfikacyjnego. Postulatorem został ks. Zbigniew Kiernikowski, a po jego nominacji na biskupa siedleckiego – ks. Tomasz Kaczmarek.
5 lutego 2002 – Własne śledztwo rozpoczyna prokurator Witkowski (pracuje wówczas w oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu IPN w Lublinie); ma ono na celu ujawnienie w peerelowskim MSW „związku przestępczego”, działającego w latach 1956–1989: zostaje od niego odsunięty w październiku 2004.
25 maja 2002 – Przy grobie ks. Jerzego modlił się kardynał Joseph Ratzinger, prefektKongregacji Nauki i Wiary. Do Księgi Pamiątkowej wpisał słowa. „Niech Pan błogosławi Polskę dając jej kapłanów mających ducha ewangelicznego Popiełuszki”.
Uchwałą nr 147/XXVII/2004 Rady Miasta Ząbki z dnia 14 października 2004 nadano pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatelstwa Miasta Ząbki ks. Jerzemu Popiełuszce[9]
16 października 2004 – Otwarte zostało Muzeum ks. Jerzego Popiełuszki.
marzec 2007 – Publiczne Gimnazjum nr 2 w Ząbkach otrzymuje imię ks. Jerzego Popiełuszki.
listopad 2014 – Metropolia Poznański ks. abp Stanisław Gądecki erygował w podpoznańskich Plewiskach nową parafię pod wezwaniem bł. Jerzego Popiełuszki.
16 lutego 2015 – Rada Miejska w Szczawnie-Zdroju nadała ulicy, przy której stanie nowy kościół Matki Bożej Częstochowskiej w Szczawnie-Zdroju na granicy z Wałbrzychem, imię ks. Jerzego Popiełuszki.
14 września 2015 – Koniec procesu, na etapie diecezjalnym, w sprawie domniemanego cudu za wstawiennictwem bł. ks. Jerzego. Akta procesu zostały przesłane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.
↑ abcdefghijklmnopqrGrzegorz Kalwarczyk: Błogosławiony Ksiądz Jerzy Popiełuszko. Warszawa: Kuria Metropolitalna Warszawska, 2010, s. 7–14. ISBN 978-83-60129-08-1.
↑Więzy ze światem pracy. W: Peter Raina: Ks. Jerzy Popiełuszko Męczennik za wiarę i Ojczyznę. T. I: W służbie Kościoła. Olsztyn: Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, 1990, s. 32-34, 226-257.
↑Milena Kindziuk: Ksiądz Jerzy zwyciężał dobrem. Warszawa: Wydawnictwo Sióstr Loretanek, 2009, s. 61–64. ISBN 978-83-7257-382-7.
↑Praca zbiorowa: Beatyfikacja ks. Jerzego Popiełuszki. 6 czerwca 2010. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 2010, s. 35–43. ISBN 83-901958-1-X.
↑Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 240. ISBN 83-914224-7-X.
↑Katarzyna Jarzembowska: Sanktuarium Nowych Męczenników w Bydgoszczy. Bydgoszcz: Wydawnictwo DUAL Piotr Kucharski, 2014, s. 91. ISBN 978-83-938183-3-4.