Wikipedia

SMS Prinz Heinrich

niemiecki krążownik pancerny

SMS Prinz Heinrich – niemiecki krążownik pancerny (klasyfikowany jako wielki krążownik – niem. Großer Kreuzer) z przełomu XIX i XX wieku, druga jednostka tej klasy w niemieckiej flocie. Okręt miał wyporność 8887 ton i osiągał prędkość 20 węzłów, zaś jego główne uzbrojenie stanowiły dwa działa kalibru 24 cm umieszczone w wieżach i 10 dział kalibru 15 cm. Krążownik został zwodowany 22 marca 1900 roku w stoczni Kaiserliche Werft w Kilonii, a 11 marca 1902 roku wcielono go do służby w Kaiserliche Marine. Jego patronem był książę Prus Henryk Hohenzollern. Jednostka służyła w Heimatflotte i w Hochseeflotte, biorąc udział w I wojnie światowej. Okręt został wycofany ze służby w marcu 1916 roku. Z listy floty skreślono go w styczniu 1920 roku, po czym został złomowany.

SMS Prinz Heinrich
Ilustracja
SMS „Prinz Heinrich” w 1902 roku
Klasa

krążownik pancerny

Historia
Stocznia

Kaiserliche Werft, Kilonia

Położenie stępki

1 grudnia 1898

Wodowanie

22 marca 1900

 Kaiserliche Marine
Wejście do służby

11 marca 1902

Wycofanie ze służby

27 marca 1916

Los okrętu

złomowany w 1920

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

normalna: 8887 ton
pełna: 9806 ton (9652 długie tony)

Długość

całkowita: 126,5 metra
124,9 metra na wodnicy

Szerokość

19,6 metra

Zanurzenie

7,65–8,07 metra

Napęd
3 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 15 000 KM
14 kotłów, 3 śruby
Prędkość

20 węzłów

Zasięg

4580 Mm przy prędkości 10 węzłów

Uzbrojenie
2 działa kal. 24 cm (2 × I)
10 dział kal. 15 cm (10 × I)
10 dział kal. 8,8 cm (10 × I)
10 działek kal. 3,7 cm (10 × I)
Wyrzutnie torpedowe

4 × 45 cm (4 × I)

Opancerzenie
pas burtowy: 100–80 mm
pokład: 35–50 mm
stanowisko dowodzenia: 150 mm
wieże: 150 mm
kazamaty: 100 mm
Załoga

567 osób

Multimedia w Wikimedia Commons

Projekt i budowa edytuj

Objęcie tronu Cesarstwa Niemieckiego przez Wilhelma II w 1888 roku spowodowało początek rozbudowy floty wojennej, niezbędnej do zdobycia i utrzymania zamorskich posiadłości[1]. W oparciu o założenia francuskiej doktryny Jeune École Minister Marynarki, admirał (niem. Admiral) Friedrich Hollmann przekonał cesarza Wilhelma II o konieczności budowy silnie uzbrojonych i mających duży zasięg krążowników kolonialnych[2]. Doprowadziło to do powstania dużych krążowników pancernopokładowych (klasyfikowanych ówcześnie jako krążowniki II klasy) typu Victoria Louise, które jednak nie były zbyt udane, głównie ze względu na zawodne urządzenia napędowe i problemy ze statecznością[3]. W latach 1893–1895 stworzono projekt następcy – pierwszego niemieckiego krążownika pancernego „Fürst Bismarck” – który ze względu na silne uzbrojenie i dużą wyporność był właściwie jednostką o charakterystyce pośredniej między krążownikami pancernymi a pancernikami (podobnie jak rosyjskie pancerniki typu Pierieswiet)[3]. Koszty powstania tego okrętu, niewiele niższe od kosztów pancernika, spowodowały zarzucenie koncepcji budowy jednostek o podobnej charakterystyce, w rezultacie czego „Fürst Bismarck” pozostał okrętem unikatowym[4]. Według zmienionej doktryny kolejne krążowniki pancerne miały być jednostkami przeznaczonymi do działań rozpoznawczych na rzecz floty liniowej, zdolnymi także do walki z uszkodzonymi pancernikami przeciwnika[4]. W porównaniu do poprzednika przyszły „Prinz Heinrich” miał mniejszą wyporność, uzbrojenie główne zredukowane do dwóch dział kalibru 24 cm i zmniejszoną grubość opancerzenia, otrzymując w zamian siłownię o większej mocy, co zaowocowało wzrostem prędkości maksymalnej[5][6]. Fundusze na jego budowę zostały wyasygnowane przez Reichstag w 1898 roku, dzięki przeforsowaniu ustawy morskiej przez nowego Ministra Marynarki, ówczesnego kontradmirała (niem. Konteradmiral) Alfreda Tirpitza[5].

Projekt jednostki powstał w latach 1896–1897 w Wydziale Konstrukcyjnym Cesarskiego Urzędu Marynarki (niem. Reichsmarineamt) pod tymczasową nazwą Großer Kreuzer A[6]. Okręt zbudowany został w stoczni Kaiserliche Werft(inne języki) w Kilonii (nr stoczniowy 26)[6][7]. Miał być następcą planowanej do wycofania z linii korwety parowej SMS „Prinz Adalbert” – (niem. Ersatz–Prinz Adalbert)[8]. Stępkę krążownika położono 1 grudnia 1898 roku, a ceremonia wodowania odbyła się 22 marca 1900 roku, w obecności patrona okrętu – księcia Prus Henryka Hohenzollerna (brata cesarza Wilhelma II) oraz inspektora generalnego Marynarki, admirała Hansa von Koestera[6][9]. Koszt budowy okrętu wyniósł 16 mln 588 tys. marek[7][10].

Dane techniczne edytuj

Charakterystyka ogólna edytuj

 
Plany krążownika

Okręt był krążownikiem pancernym o sylwetce podobnej do krążownika „Fürst Bismarck”, z podniesionym pokładem dziobowym, dwoma dużymi kominami, zmniejszonymi nadbudówkami i dwoma lżejszymi wysokimi masztami palowymi[11]. Kadłub o poprzeczno-wzdłużnym układzie wiązań podzielony był za pomocą 12 grodzi na 13 przedziałów wodoszczelnych, zaś dno podwójne obejmowało 57% jego długości[12]. Okręt miał stewę dziobową w kształcie łabędziej szyi, prosty kil i dwie stępki boczne[12].

Długość całkowita krążownika wynosiła 126,5 metra (124,9 metra na wodnicy), szerokość 19,6 metra i zanurzenie od 7,65 do 8,07 metra[7][12]. Wyporność normalna (konstrukcyjna) wynosiła 8887 ton, zaś pełna 9806 ton (9652 długie tony)[7][13].

Załoga jednostki składała się z 35 oficerów i 532 podoficerów i marynarzy[13][14][a]. W przypadku pełnienia funkcji okrętu flagowego liczebność załogi zwiększała się o 53 osoby, z czego dziewięć stanowili oficerowie[14].

Urządzenia napędowe i pomocnicze edytuj

Okręt był napędzany przez umieszczone w trzech oddzielnych maszynowniach trzy czterocylindrowe pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania, które napędzały poprzez wały napędowe trzy śruby napędowe (dwie zewnętrzne o średnicy 4,65 metra i środkową o średnicy 4,28 metra)[7][12]. Para o ciśnieniu roboczym 15 at dostarczana była przez 14 kotłów wodnorurkowych Dürr o łącznej powierzchni grzewczej 4197 m², wyposażonych łącznie w 42 paleniska, zainstalowanych w dwóch kotłowniach[7][12]. Kotły były opalane węglem, którego normalny zapas wynosił 900, a maksymalny 1590 ton[7][12].

Nominalna moc siłowni wynosiła 15 000 KM przy 125 obr./min, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 20 węzłów[7][12][b]. Zasięg wynosił 4580 mil morskich przy prędkości 10 węzłów lub 2290 Mm przy prędkości 18 węzłów[7][12]. Zużycie węgla przy mocy 15 000 KM wynosiło około 16 ton na godzinę[15]. Na rufie znajdował się pojedynczy ster[7].

Energia elektryczna (prąd stały o napięciu 110 V) wytwarzana była przez cztery generatory o łącznej mocy 246 kW[7].

Uzbrojenie edytuj

Główne uzbrojenie krążownika składało się z dwóch dział kalibru 24 cm SK L/40 C/98 w dwóch, umieszczonych w osi okrętu, wieżach – po jednej na pokładzie dziobowym i rufie[7][16]. Masa działa wynosiła 25,64 tony, a jego długość całkowita 9,55 metra; długość samej lufy wynosiła 8,87 metra[17]. Działa wykorzystywały amunicję rozdzielnego ładowania: pociski o masie 140 kg wystrzeliwane były za pomocą umieszczonych w łuskach ładunków miotających o masie 40 kg[6][17]. Kąt podniesienia lufy wynosił od -4 do +30°, zaś maksymalna donośność wystrzeliwanego z prędkością wylotową 835 m/s pocisku wynosiła 16 900 metrów[14][17]. Kąt ostrzału wież wynosił 260°[15]. Zapas amunicji wynosił 150 sztuk (czyli 75 pocisków na działo)[7][14].

Artyleria średniego kalibru składała się z 10 pojedynczych dział kalibru 15 cm SK L/40 C/97 (faktyczny kaliber działa wynosił 149,1 mm)[7][16]. Cztery działa umieszczono na śródokręciu w wieżach, zaś pozostałe zainstalowano w kazamatach[15]. Długość całkowita działa wynosiła 5,96 metra, długość lufy 5,54 metra, a jej masa 4460 kg[18]. Działa także wykorzystywały amunicję rozdzielnego ładowania, a masa pocisku wynosiła od 45 do 51 kg[19]. Maksymalna donośność wystrzeliwanego z prędkością wylotową od 725 do 800 m/s pocisku wynosiła 13 700 metrów[14][19]. Szybkostrzelność wynosiła od czterech do pięciu strzałów na minutę[20]. Kąt ostrzału dział umieszczonych w wieżach wynosił około 150°, a tych w kazamatach 135°[15]. Łączny zapas amunicji wynosił 1200 sztuk, czyli 120 pocisków na działo[7][14].

Artylerię do zwalczania torpedowców stanowiło 10 pojedynczych dział kalibru 8,8 cm SK L/30 C/89[7][16][c]. Długość całkowita działa wynosiła 2,61 metra, długość lufy 2,38 metra, a masa lufy z zamkiem 665 kg[21]. Strzelały one pociskami o masie 7 kg (cały nabój ważył 13,8 kg) z prędkością wylotową 590 m/s[21]. Szybkostrzelność wynosiła do 15 strzałów na minutę, zaś łączny zapas amunicji wynosił 2500 sztuk (250 pocisków na działo)[7][21]. Prócz tego na pokładzie znalazło się 10 pojedynczych szybkostrzelnych działek kalibru 3,7 cm[8][14][d].

Broń torpedową stanowiły cztery pojedyncze wyrzutnie kalibru 450 mm: jedna obracalna na rufie i trzy podwodne (jedna na dziobie oraz po dwie na śródokręciu z każdej burty), z łącznym zapasem 11 torped[7][14]. Torpedy typu C45/91S miały długość 5,1 metra, masę 550 kg (w tym głowica bojowa 197 kg trotylu), a ich zasięg wynosił 1200 metrów przy prędkości 27 węzłów i 500 metrów przy prędkości 33,5 węzła[22].

Opancerzenie edytuj

Podstawowym elementem pancerza był wykonany ze stali Kruppa pas burtowy o grubości maksymalnej 100 mm na wodnicy śródokręcia, zmniejszającej się w stronę dziobu i rufy do 80 mm, położony na warstwie drewna tekowego[7][12]. Pokład pancerny miał grubość od 35 do 40 mm, a jego skosy 50 mm[7][12].

Wieże artylerii głównej były chronione od czoła pancerzem o grubości 150 mm (dach 30 mm)[7][12]. Wieże artylerii średniej, cytadela i kazamaty miały grubość 100 mm, zaś maski dział kalibru 8,8 cm miały grubość 70 mm[7][12]. Wieża dowodzenia chroniona była od czoła płytami o grubości 150 mm, a od tyłu miała grubość na 12 mm[7][12]. Niezatapialność jednostki starano się powiększyć poprzez wypełnienie przestrzeni między poszczególnymi pomieszczeniami i elementami konstrukcyjnymi naklejanym warstwowo korkiem[7].

Służba edytuj

 
„Prinz Heinrich” w Kanale Kilońskim

SMS „Prinz Heinrich” został wcielony do służby w Kaiserliche Marine 11 marca 1902 roku[13][23]. Pierwszym dowódcą okrętu został mianowany komandor (niem. Kapitän zur See) Friedrich Wilhelm Wenzel[8][14]. Podczas przeprowadzonych wiosną prób morskich „Prinz Heinrich” osiągnął prędkość 19,9 węzła przy przeciążeniu maszyn do 15 694 KM (przy 127 obr./min)[7]. W czerwcu krążownik został włączony do sił rozpoznawczych 1. Eskadry Bojowej Heimatflotte[14]. W dniach 8–20 lipca „Prinz Heinrich” wziął udział w rejsie do Norwegii, zaś w sierpniu na Bałtyku pełnił rolę eskorty cesarskiego jachtu SMY „Hohenzollern”, na którego pokład podczas postoju w Rewlu zawitał car Mikołaj II[14]. W sierpniu i wrześniu krążownik uczestniczył w manewrach, pełniąc funkcję jednostki flagowej 2. Grupy Rozpoznawczej (składającej się ponadto z krążowników lekkich „Niobe” i „Nymphe”)[14]. 18 września „Prinz Heinrich” zastąpił pancernik „Kurfürst Friedrich Wilhelm” w roli okrętu flagowego zastępcy dowódcy 1. Eskadry Bojowej, kontradmirała Curta von Prittwitz und Gaffron[14]. 17 grudnia, podczas zimowego rejsu szkoleniowego, krążownik uczestniczył w akcji ściągania z mielizny pancernika „Wittelsbach”[14].

1 marca 1903 roku „Prinz Heinrich” został okrętem flagowym dowódcy Sił Rozpoznawczych, kontradmirała Ludwiga Borckenhagena[14]. Formacja ta składała się ponadto z krążowników „Victoria Louise”, „Amazone”, „Ariadne”, „Medusa”, „Niobe” i „Frauenlob” oraz awiza „Blitz”[14]. We wrześniu dowództwo Sił Rozpoznawczych objął kontradmirał Gustava Schmidt, także podnosząc swoją flagę na SMS „Prinz Heinrich”[14]. Od 7 maja do 10 czerwca okręt odbył rejs na wody hiszpańskie, zawijając do Vigo między 20 a 30 maja[24]. W październiku nowym dowódcą krążownika został mianowany komandor Erich Gühler[8][24].

Między 25 stycznia a 2 lutego 1904 roku załoga okrętu udzielała pomocy mieszkańcom norweskiego miasta Ålesund, w którym wybuchł groźny pożar[24]. Latem „Prinz Heinrich” wziął udział w wizycie zespołu floty niemieckiej w Wielkiej Brytanii[24]. W październiku nastąpiła kolejna zmiana dowódcy okrętu – nowym został komandor Paul Rampold[8][24]. 3 grudnia „Prinz Heinrich” przestał być okrętem flagowym Sił Rozpoznawczych, zastąpiony w tej roli przez włączony latem do formacji krążownik pancerny „Friedrich Carl”[24].

W lutym 1905 roku dowództwo jednostki objął komandor porucznik (niem. Fregattenkapitän) Fritz Hoffmann[8][24]. W lipcu na okręcie rozpoczęto próby nowego systemu bunkrowania węgla opracowanego przez inżyniera Leune, które kontynuowano w listopadzie oraz w lutym roku następnego[25]. Podczas rejsu letniego „Prinz Heinrich” odwiedził szwedzkie porty Uddevalla i Södertälje[26]. 1 października krążownik został okrętem flagowym zastępcy dowódcy Sił Rozpoznawczych, komandora Raimunda Winklera[26].

4 kwietnia 1906 roku „Prinz Heinrich” został wycofany ze służby, a jego rolę przejął SMS „Friedrich Carl”[26]. 15 maja 1908 roku krążownik został przywrócony do służby jako szkolny okręt artyleryjski, zastępując w tej roli SMS „Mars”[27]. Dowódcą okrętu został wówczas komandor Gisbert Jasper[8][28]. Jednostka bazowała głównie w Sonderburgu, który był siedzibą Inspektoratu Artylerii Okrętowej[28]. W październiku dowództwo krążownika objął kapitan marynarki (niem. Kapitänleutnant) Erler, zmieniony we wrześniu 1909 roku przez kpt. mar. Bodeckera, a w następnym miesiącu przez kmdra Ottona Wurmbacha[8][28]. Na przełomie 1908 i 1909 roku przystosowano część kotłów do opalania paliwem płynnym i od tej pory okręt zabierał dodatkowo 175 ton oleju napędowego[7]. We wrześniu 1911 roku nowym dowódcą okrętu został mianowany kmdr Ferdinand Bertram[8][28]. 31 października 1912 roku okręt został ponownie wycofany ze służby, zastąpiony w roli szkolnego okrętu artyleryjskiego przez krążownik pancerny „Prinz Adalbert”[28]. W 1913 roku rozważano przebudowę krążownika na okręt szkolny, lecz do tego nie doszło i w 1914 roku trafił on do macierzystej stoczni w Kilonii na remont, mający przywrócić mu zdolności bojowe przed spodziewanym wybuchem konfliktu[7][28].

Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 roku dowodzony przez kmdra Wilhelma von Krosigka „Prinz Heinrich” został przydzielony do 3. Grupy Rozpoznawczej Hochseeflotte kontradmirała Huberta von Rebeur-Paschwitza, w skład której wchodziły ponadto krążowniki pancerne „Roon”, „Yorck” i „Prinz Adalbert”[28][29]. 25 września okręt został przebazowany do Zatoki Kilońskiej jako składnik sił rezerwowych, ze względu na spodziewany atak floty brytyjskiej[28]. 16 grudnia „Prinz Heinrich” wziął udział w operacji bombardowania Scarborough, Hartlepool i Whitby, płynąc w osłonie sił głównych Hochseeflotte operujących w rejonie Dogger Bank[30].

15 kwietnia 1915 roku 3 Grupę Rozpoznawczą rozwiązano, a „Prinz Heinrich” został przebazowany do Kilonii, wchodząc w skład Sił Rozpoznawczych Flotylli Bałtyckiej (dowodzonych przez kontradmirała Alberta Hopmana)[28][31]. W skład formacji wchodziły także krążowniki pancerne „Prinz Adalbert” i „Roon”, krążowniki lekkie „Augsburg”, „Lübeck” i „Thetis”, 10 flotylla niszczycieli oraz V 107 i V 108, okręt podwodny U-A, trzy flotylle trałowców oraz tendry wodnosamolotów „Answald” i „Glyndwr”[31]. Na początku maja Niemcy postanowili podjąć operację mającą na celu zajęcie portu w Lipawie[32]. 7 maja niemieckie okręty (pancernik obrony wybrzeża „Beowulf” oraz krążowniki „Prinz Heinrich”, „Prinz Adalbert”, „Roon”, „Augsburg”, „Lübeck” i „Thetis”) rozpoczęły ostrzał twierdzy, która została zdobyta przez wojska lądowe następnego dnia[33][34]. W dniach 23–26 maja krążownik ubezpieczał operację stawiania zagród minowych na północnym Bałtyku[28][35]. 3 czerwca „Prinz Heinrich”, „Prinz Adalbert” i „Roon” miały zabezpieczać akcję postawienia zagród minowych na wyjściu z Zatoki Ryskiej, jednak wobec stwierdzenia na wodach zatoki obecności okrętów Floty Bałtyckiej operacja została odwołana[36][37].

2 lipca „Prinz Heinrich” oraz „Prinz Adalbert” w eskorcie niszczycieli S 138 i S 139 pod dowództwem kontradmirała Alberta Hopmana wyszły z Gdańska na pomoc niemieckiemu zespołowi uczestniczącemu w bitwie koło Gotlandii, jednak wobec storpedowania i uszkodzenia „Prinza Adalberta” przez brytyjski okręt podwodny HMS E9, okręty zawróciły do bazy[38][39]. W końcu lipca okręt wszedł w skład silnego zespołu floty niemieckiej przeznaczonego do operacji forsowania Zatoki Ryskiej[40]. 31 lipca pancerniki „Braunschweig” i „Elsaß” oraz krążowniki „Prinz Heinrich”, Roon” i „Lübeck” w eskorcie 8. flotylli niszczycieli zostały wysłane w celu zablokowania Zatoki Ryskiej[41]. 10 sierpnia „Prinz Heinrich” i Roon” rozpoczęły ostrzał przylądka Cerel w Cieśninie Irbeńskiej, ścierając się także z rosyjskimi niszczycielami (w walce uszkodzony został „Sibirskij striełok”) i unikając ataków torpedowych okrętów podwodnych „Giepard” i HMS E1[42][43].

11 sierpnia krążownik z powodu awarii rur kotłowych został odesłany do Hamburga na remont, który przeprowadzono w stoczni Blohm & Voss[28]. 22 września okręt powrócił na Bałtyk i w nocy z 5 na 6 października uczestniczył w osłonie operacji minowania[28]. 10 listopada krążownik ze zredukowaną załogą wyszedł z Lipawy i nazajutrz dotarł do Kilonii, gdzie został skierowany do rezerwy[28]. Dowódcą okrętu został wówczas mianowany komandor porucznik Karl Feldmann[8][28]. Ze względu na niedostatek załóg niezbędnych dla obsadzania nowych okrętów nawodnych i podwodnych, SMS „Prinz Heinrich” został wycofany ze służby 27 marca 1916 roku[28][44]. Jednostka została rozbrojona, a następnie służyła jako hulk koszarowy i mieszkalny, a od 1918 roku jako okręt-baza dla krążowników podwodnych[28]. 25 stycznia 1920 roku okręt został skreślony z listy jednostek floty i sprzedany w celu złomowania, które zostało przeprowadzone w 1920 roku w Rendsburg–Audorf[28][45].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Glock 2009 ↓, s. 53.
  2. ↑ Glock 2009 ↓, s. 53-54.
  3. ↑ a b Glock 2009 ↓, s. 54.
  4. ↑ a b Glock 2009 ↓, s. 55.
  5. ↑ a b Glock 2009 ↓, s. 56.
  6. ↑ a b c d e Freivogel 2022 ↓, s. 10.
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa Gröner 1982 ↓, s. 76.
  8. ↑ a b c d e f g h i j Hildebrand, Röhr i Steinmetz 1988 ↓, s. 70.
  9. ↑ Miramar 2022 ↓.
  10. ↑ Glock 2009 ↓, s. 56, 61.
  11. ↑ Freivogel 2022 ↓, s. 10-11.
  12. ↑ a b c d e f g h i j k l m Freivogel 2022 ↓, s. 11.
  13. ↑ a b c Gardiner, Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 255.
  14. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Freivogel 2022 ↓, s. 12.
  15. ↑ a b c d Jane 1970 ↓, s. 190.
  16. ↑ a b c Gogin 2022 ↓.
  17. ↑ a b c Chodnicki 2018 ↓, s. 359.
  18. ↑ Chodnicki 2018 ↓, s. 387.
  19. ↑ a b Chodnicki 2018 ↓, s. 387-388.
  20. ↑ Chodnicki 2018 ↓, s. 388.
  21. ↑ a b c Chodnicki 2018 ↓, s. 401.
  22. ↑ DiGiulian 2022 ↓.
  23. ↑ Freivogel 2022 ↓, s. 10, 12.
  24. ↑ a b c d e f g Freivogel 2022 ↓, s. 13.
  25. ↑ Freivogel 2022 ↓, s. 13-14.
  26. ↑ a b c Freivogel 2022 ↓, s. 14.
  27. ↑ Freivogel 2022 ↓, s. 14-15.
  28. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Freivogel 2022 ↓, s. 16.
  29. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 492.
  30. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 71-73.
  31. ↑ a b Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 169.
  32. ↑ Czeczott 2015 ↓, s. 73.
  33. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 171-172.
  34. ↑ Kosiarz 1979 ↓, s. 140.
  35. ↑ Kosiarz 1979 ↓, s. 143.
  36. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 173-174.
  37. ↑ Kosiarz 1979 ↓, s. 148.
  38. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 179.
  39. ↑ Kosiarz 1979 ↓, s. 166-168.
  40. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 180-181.
  41. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 181.
  42. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 183.
  43. ↑ Kosiarz 1979 ↓, s. 177.
  44. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 335.
  45. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 142.

Uwagi edytuj

  1. ↑ Jane 1970 ↓, s. 190 podaje, że załoga liczyła 501 osób.
  2. ↑ Gardiner, Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 255 i Jane 1970 ↓, s. 190 podają, że moc siłowni wynosiła 15 700 KM.
  3. ↑ Jane 1970 ↓, s. 190 podaje, że na okręcie zainstalowano 12 dział tego typu.
  4. ↑ Identycznie podaje Jane 1970 ↓, s. 190. Natomiast Gogin 2022 ↓ podaje, że broń małokalibrową stanowiły cztery pojedyncze karabiny maszynowe kalibru 7,9 mm, zaś Gröner 1982 ↓, s. 76 nie podaje informacji o broni małokalibrowej.

Bibliografia edytuj

  • Maciej Chodnicki: Amerykańskie ciężkie okręty artyleryjskie na tle konstrukcji innych państw. Wyd. 2. T. 1: Predrednoty. Warszawa: ACAD, 2018. ISBN 978-83-62989-97-3.
  • Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugene M. Kolesnik (red.). London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Rafał Czeczott: Wojna morska na Bałtyku 1914–1918. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2015. ISBN 978-83-7889-363-9.
  • Tony DiGiulian: Torpedoes of Germany: 45 cm (17.7") C45/91S. navweaps.com. [dostęp 2022-09-14]. (ang.).
  • Zvonimir Freivogel. Niemieckie krążowniki pancerne. Część II - Prinz Heinrich. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (173), 2022. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Michał Glock. Niemieckie krążowniki pancerne. „Morze, Statki i Okręty”. Nr specjalny 3 (1/2009), 2009. Warszawa: Magnum X. ISSN 1426-529X. 
  • Ivan Gogin: PRINZ HEINRICH armoured cruiser (1902). Navypedia. [dostęp 2022-09-14]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: Panzerschiffe, Linienschiffe, Schlachtschiffe, Flugzeugträger, Kreuzer, Kanonenboote. T. 1. München: Bernard & Graefe, 1982. ISBN 3-7637-4800-8. (niem.).
  • Hans H. Hildebrand, Albert Röhr, Hans-Otto Steinmetz: Die Deutschen Kriegsschiffe: Biographien: ein Spiegel der Marinegeschichte von 1815 bis zur Gegenwart. Wyd. 2. T. 5. Herford: Koehlers Verlagsgesellschaft mbH, 1988. ISBN 3-7822-0456-5.
  • Jane’s Fighting Ships 1905/6. Fred T. Jane (red.). New York: ARCO Publishing Company, 1970. (ang.).
  • Edmund Kosiarz: Pierwsza wojna światowa na Bałtyku. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1979. ISBN 83-215-3234-9.
  • PRINZ HEINRICH (6102708). miramarshipindex.nz. [dostęp 2022-09-14]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SMS_Prinz_Heinrich&oldid=70966207”