Wilhelm Rotkiewicz

polski inżynier, radiotechnik

Wilhelm Rotkiewicz (ur. 27 lipca 1906 w Dokszycach na Litwie, zm. 3 grudnia 1983 w Warszawie) – polski inżynier, konstruktor radiowego sprzętu odbiorczego.

Wilhelm Rotkiewicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1906
Dokszyce

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1983
Warszawa

profesor nauk technicznych
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Profesura

1954

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Warszawska
Politechnika Wrocławska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Grób prof. Wilhelma Rotkiewicza na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie
Grób prof. Wilhelma Rotkiewicza i Stanisławy Rotkiewicz na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie

Życiorys edytuj

Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (ukończył studia w 1929). Po studiach pracował – do wybuchu II wojny światowej – jako starszy asystent w Katedrze Radiotechniki Politechniki Warszawskiej[1]. W tym okresie realizował pierwsze prace konstrukcyjne w dziedzinie sprzętu radiowego (m.in. popularny, dwuzakresowy odbiornik detektorowy Detefon oraz przystosowany do współpracy z nim wzmacniacz z głośnikiem Amplifon).

W czasie II wojny światowej przez Rumunię przedostał się do Jugosławii, gdzie brał udział w walkach partyzanckich jako inżynier łączności w 40 Szturmowej Dywizji w charakterze szefa łączności. Wojnę zakończył wraz z nią w Mariborze w kwietniu 1945[2].

We wrześniu 1945 wrócił do Polski i został mianowany pełnomocnikiem rządu do spraw organizacji przemysłu teletechnicznego. Od 1946 pracował przy tworzeniu Państwowej Fabryki Odbiorników Radiowych w Dzierżoniowie, do 1947 pełnił funkcję naczelnego dyrektora. Uruchomił produkcję odbiorników typu AGA (na licencji szwedzkiej). W kolejnych latach kierował Centralnym Laboratorium Konstrukcyjnym. Najbardziej znaną konstrukcją Rotkiewicza z tych lat był uniwersalny odbiornik superheterodynowy Pionier[3].

W 1948 podjął pracę na Politechnice Wrocławskiej, gdzie kierował Katedrą Techniki Odbiorczej na Wydziale Łączności. W 1954 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1962 – profesora zwyczajnego. W latach 1964–1976 związany z Politechniką Warszawską, prowadził badania w dziedzinie radiotechniki, techniki odbioru radiowego, miernictwa radiotechnicznego. Był jednocześnie m.in. doradcą technicznym w Warszawskich Zakładach Telewizyjnych i Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka i przewodniczącym Komisji Ekspertów ds. Oceny Jakości Odbiorników Radiofonicznych i Telewizyjnych przy Biurze Znaku Jakości.

Zmarł 3 grudnia 1983 w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim przy ul. Młynarskiej (Al.33-1-35a)[4].

Był mężem Stanisławy z d. Strzelczyk (1923–2009). Miał trzech synów: Andrzeja (1931–2016), Pawła (ur. 1931) i Piotra (ur. 1932).

Ordery i odznaczenia edytuj

Upamiętnienie edytuj

Imię Wilhelma Rotkiewicza nadano w 1986 Zespołowi Szkół Nr 1 w Dzierżoniowie (wówczas pod nazwą Technikum Radiotechniczne i Zasadnicza Szkoła Zawodowa w Dzierżoniowie).

Jeden z pociągów Kolei Dolnośląskich na trasie Wrocław Główny - Bielawa Zachodnia, nosi imię Wilhelma Rotkiewicza[5].

Przypisy edytuj

  1. a b M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 340 „za zasługi na polu społeczno-gospodarczem”.
  2. Nakielski 1985 ↓, s. 39-41.
  3. Nakielski 1985 ↓, s. 41-42.
  4. Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie - wyszukiwarka osób pochowanych [online], wawamlynarska.grobonet.com [dostęp 2020-12-06].
  5. Sławomir Szymański: Zamiast krasnali mają radioodbiorniki. Pociągiem na ciekawą wycieczkę do Dzierżoniowa. Gazeta Wyborcza, 2024-02-23. [dostęp 2024-02-25].

Bibliografia edytuj

  • Henryk Nakielski, Biret i rogatywka, wyd. I, Warszawa: Iskry, 1985, ISBN 83-207-0709-9.

Linki zewnętrzne edytuj