Seria 705.9, do 1988: T 47.0 lub TU 47.0wąskotorowa (tor o rozstawie 750/760 mm) lokomotywa spalinowa z przekładnią elektryczną, produkcji czechosłowackiej. Używana także w ZSRR jako TU3 (ros. ТУ3). Służy do prowadzenia pociągów osobowych i towarowych.

ČSD/ČD: T 47.0 / TU 47.0 / 705.9
SŻD: TU3 (ТУ3)[1]
Ilustracja
Lokomotywa 705.914
Producent

Czechy ČKD

Lata budowy

1954–1958

Układ osi

Bo’Bo’

Wymiary
Masa służbowa

32 000 kg

Długość

12 730 mm

Szerokość

2422 mm

Wysokość

3370 mm

Napęd
Trakcja

spalinowa

Typ silników

12V170DR (V12)

Pojemność zbiorników paliwa

450 kg

Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa

350 KM

Rodzaj przekładni

elektryczna

Prędkość konstrukcyjna

50 km/h

Nacisk osi na szyny

8 t

Parametry użytkowe
Sterowanie wielokrotne

jest

Historia

edytuj

Lokomotywa była skonstruowana i produkowana w czeskich zakładach ČKD Sokolovo, w latach 1954–1958. Zbudowano 21 sztuk dla kolei czechosłowackich ČSD, oznaczonych jako seria TU 47.0 lub T 47.0, a od 1988 roku – seria 705.9. Dalsze 45 sztuk zbudowano dla ZSRR, gdzie była eksploatowana jako seria TU3. Czeskie lokomotywy miały rozstaw toru 760 mm (jedna 750 mm), a radzieckie – 750 mm.

Obecnie (2009) część lokomotyw pozostaje użytkowana w Czechach, przez koleje czeskie ČD (na trasie Třemešná ve Slezsku – Osobłoga) oraz przez Jindrzichohradeckie Koleje Lokalne (JHMD – Jindřichohradecké místní dráhy, na trasie Jindřichův HradecObrataňNová Bystřice). Z krajów poradzieckich, ostatnia lokomotywa TU3 była używana na lwowskich dziecięcych kolejach na Ukrainie[1].

Na linii Třemešná ve Slezsku – Osoblaha zostały dostarczone cztery lokomotywy T47.013, 14, 16 i 17 w 1958 roku, później przenumerowane na 705.913, 914, 916, 917. W 2014 roku wycofano pierwszą lokomotywę nr 16, a od 2019 roku pozostała tam jedna lokomotywa nr 13[2].

Konstrukcja

edytuj

Lokomotywa ma nadwozie typu wagonowego, z dwiema kabinami maszynisty na obu końcach. Nadwozie opiera się na dwóch dwuosiowych wózkach (układ osi Bo’Bo’). Napęd lokomotywy stanowi silnik wysokoprężny 12V170DR, w układzie V12, o mocy maksymalnej 350 KM, napędzający prądnicę prądu stałego. Spalinowóz może być używany w trakcji podwójnej, ze sterowaniem z jednej lokomotywy. Kabiny maszynisty są dość ciasne, lecz nietypową cechą jest wyposażenie lokomotywy w przedział służbowy[1].

Ujemną cechą lokomotywy był duży minimalny promień pokonywanych łuków – 70 m oraz stosunkowo duży nacisk na oś, ograniczające jej zastosowanie na niektórych trasach[1]. Dlatego też nie zyskały większego rozpowszechnienia w ZSRR.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj