Łęgoń (dopływ Odry koło Grzegorzowic)

Łęgoń (niem. Längenbach[2], Lengon[3]) – niewielka struga w Polsce, w województwie śląskim, w powiecie raciborskim. Swoje źródło ma w raciborskiej dzielnicy Obora, na skraju Arboretum Bramy Morawskiej. Następnie przepływa przez dzielnicę Markowice i wkracza do gminy Nędza, gdzie przepływa przez zachodnią część rezerwatu przyrody Łężczak (w jego południowej części stanowi granicę pomiędzy Raciborzem a gminą Nędza), wieś Ciechowice i niedaleko wsi Grzegorzowice uchodzi do Odry, jako jej prawy dopływ. Końcowy odcinek strugi stanowi granicę pomiędzy gminą Nędza a gminą Kuźnia Raciborska. Do Łęgonia wpływa struga Żabnica[4], potok Suminka[5] oraz kilkanaście innych cieków wodnych[6][7].

Łęgoń
Ilustracja
Łęgoń
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Struga
Długość ok. 11,5[1] km
Źródło
Miejsce Obora
Współrzędne

50°05′46″N 18°15′36″E/50,096111 18,260000

Ujście
Recypient Odra
Miejsce

okolice Grzegorzowic

Współrzędne

50°10′35″N 18°15′13″E/50,176389 18,253611

Położenie na mapie powiatu raciborskiego
Mapa konturowa powiatu raciborskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast u góry znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, powyżej znajduje się również punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „źródło”, powyżej znajduje się również punkt z opisem „ujście”

Nazwę Łęgoń wprowadzono urzędowo w 1951 roku[3]. Dolny bieg Łęgonia został uregulowany, przy ujściu zainstalowano przepompownię wody.

Z Łęgoniem związana jest legenda o rezydującym w nim utopcu, który wypatrywał okazji by wciągnąć kogoś pod wodę lub chociaż go przestraszyć.

Przypisy

edytuj
  1. Wyznaczone za pomocą narzędzia do obliczania odległości na Wikimapii.
  2. Arkusz 5875 Buchenau. W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Das Reichsamt für Landesaufnahme.
  3. a b Zarządzenie nr 115 Prezesa Rady Ministrów z dnia 1 czerwca 1951 r. (M.P. z 1951 r. nr 62, poz. 825, s. 1)
  4. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 333, ISBN 83-239-9607-5.
  5. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 281, ISBN 83-239-9607-5.
  6. Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. [dostęp 2010-11-04].
  7. Geoportal. [dostęp 2010-11-04].