Świątynia rzymska

Rzymska świątynia – świątynia poświęcona jednemu lub więcej rzymskich bóstw, czczonych w starożytnym Rzymie. Miejsce przechowywania wizerunków bóstw, przedmiotów związanych z kultem i wotów. Świątynia nie była miejscem publicznych zgromadzeń, gdyż ołtarz na którym składano ofiary znajdował się na zewnątrz budynku.

Model pierwszej świątyni (z VI wieku p.n.e.) Trójcy Kapitolińskiej stanowiącej wzór dla późniejszych świątyń rzymskich

Starożytni Rzymianie budowę swoich świątyń wzorowali na rozwiązaniach etruskich i greckich.

W architekturze rzymskiej wykształcono typy świątyń:

• na planie prostokąta (popularniejszy). Świątynie tego typu, budowane często przy placach, miały widoczną fasadę i ewentualnie elewacje boczne. Portyki nie otaczały ich ze wszystkich stron, jak w świątyniach greckich, lecz podpierały wysunięty dach. Były to budowle typowo fasadowe;
• na planie koła – np. świątynia Westy na Forum Romanum z końca II wieku;
• typ mieszany – świątynia, w której cella była na planie koła, a pronaos na planie prostokąta (np. Panteon z II w. n.e.).

Zastosowanie na szerszą skalę przez Rzymian łuków i łączenie linii prostych oraz krzywizn było możliwe poprzez przejęcie z kultury etruskiej pomysłu na zastosowanie łuku nad otworami w ścianach, sklepienia oraz udoskonalenie samej techniki budowlanej (wynalezienie pierwszego cementu złożonego z wapna i popiołów wulkanicznych, wypalanie cegły – II wiek p.n.e.).

Świątynie rzymskie miały murowane ściany, licowane płytami kamiennymi. Stosowane porządki architektoniczne pełniły przede wszystkim funkcję ozdobną.

Linki zewnętrzne

• Imperialne piękno - sztuka starożytnego Rzymu. Serwis wiara.pl. [dostęp 2012-05-01].