Żydzi w Indiach

Żydzi w Indiach – początki obecności Żydów w Indiach sięgają czasów starożytnych. Są oni tam obecni do dziś i stanowią mniej niż pół procent populacji. Trudno jednak dokładnie określić ich liczebność, ponieważ poszczególne gminy żydowskie bardzo się między sobą różnią i mają różne pochodzenie. Niektórzy przybyli do Indii w czasach królestwa Judei, inni uważają się za potomków jednego z dziesięciu zaginionych plemion izraelskich, które odłączyły się pod wodzą Jeroboama od Judy i założyły królestwo Izrael, a potem zostały uprowadzone w niewolę przez Asyryjczyków. Połowa populacji indyjskich Żydów zamieszkuje Manipur i Mizoram, a kolejna ćwierć - Mumbaj.

Judaizm był jedną z pierwszych religii pochodzenia nieindyjskiego, jakie pojawiły się w tym kraju. Społeczności żydowskie szybko jednak odeszły od ortodoksji i zaadaptowały się do lokalnych tradycji i zwyczajów. Wyznawcy judaizmu traktowani byli jako część społeczeństwa kastowego i nie byli dyskryminowani przez resztę mieszkańców Indii. Prześladowali ich jednak Portugalczycy w okresie swej dominacji w obszarze Goa.

Wyłączając żydowskich emigrantów i imigrantów, wyróżnia się pięć podstawowych grup żydowskich w Indiach:

• Żydzi z Kerali - kupcy, którzy przybyli do Indii 2,5 tys. lat temu i osiedlili się w Koczinie,
• Bnej Izrael - osiedlili się w Maharasztrze 2,1 tys. lat temu,
• Żydzi bagdadzcy - przybyli do Mumbaju z Iraku, Iranu i Afganistanu oraz innych krajów arabskich ok. 250 lat temu,
• Bnej Menasze - członkowie plemion Kuki i Mizo z Manipuru i Mizoramu, którzy uważają się za potomków plemienia Manassesa,
• Bnej Ephraim - nazywani także "Żydami telugu" z uwagi na używany język telugu, są obecni w Indiach od 1981 r.