Jeroboam I
Jeroboam I (hebr. יָרָבְעָם Jarob'am) – pierwszy władca królestwa Izraela (odłączonego państwa północnego), panujący w latach 932-910 p.n.e.[1], pochodzący z pokolenia Efraima. Biblijny symbol bałwochwalstwa.
Podobizna Jeroboama I z Promptuarii Iconum Insigniorum (poł. XVI w.) | |
król Izraela | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik |
Salomon (wraz z Judą) |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Data śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Dzieci |
W czasach panowania Salomona prorok Achiasz przepowiedział, że Jeroboam zostanie władcą dziesięciu pokoleń. Po śmierci Salomona władzę przejął jego syn Roboam, lecz wszystkie pokolenia oprócz Beniamina i Judy zbuntowały się przeciwko niemu, obierając sobie Jeroboama za króla. Wprowadził on kult pogańskich bożków i nakazał wykonanie dwóch złotych cielców. Umieścił je w Dan i Betel, aby jego poddani nie mieli powodu udawać się do Jerozolimy dla oddawania czci Bogu. Za jego przykładem poszli inni władcy Izraela, co ostatecznie miało doprowadzić do podbicia i rozproszenia Izraelitów przez Asyrię w roku 721 p.n.e.
Przypisy
edytuj- ↑ James B. Pritchard: Wielki atlas biblijny. Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Vocatio", 1994, ISBN 83-85435-47-6, s. 9.
Bibliografia
edytuj- Słownik Postaci Biblijnych. [dostęp 2015-12-26].