Jeroboam I (hebr. יָרָבְעָם Jarob'am) – pierwszy władca królestwa Izraela (odłączonego państwa północnego), panujący w latach 932-910 p.n.e.[1], pochodzący z pokolenia Efraima. Biblijny symbol bałwochwalstwa.

Jeroboam I
Ilustracja
Podobizna Jeroboama I z Promptuarii Iconum Insigniorum (poł. XVI w.)
król Izraela
Okres

od 932
do 910

Poprzednik

Salomon (wraz z Judą)

Następca

Nadab

Dane biograficzne
Data śmierci

910 p.n.e.

Ojciec

Nebat

Matka

Serua

Dzieci

Abiasz, Nadab

W czasach panowania Salomona prorok Achiasz przepowiedział, że Jeroboam zostanie władcą dziesięciu pokoleń. Po śmierci Salomona władzę przejął jego syn Roboam, lecz wszystkie pokolenia oprócz Beniamina i Judy zbuntowały się przeciwko niemu, obierając sobie Jeroboama za króla. Wprowadził on kult pogańskich bożków i nakazał wykonanie dwóch złotych cielców. Umieścił je w Dan i Betel, aby jego poddani nie mieli powodu udawać się do Jerozolimy dla oddawania czci Bogu. Za jego przykładem poszli inni władcy Izraela, co ostatecznie miało doprowadzić do podbicia i rozproszenia Izraelitów przez Asyrię w roku 721 p.n.e.

Przypisy

edytuj
  1. James B. Pritchard: Wielki atlas biblijny. Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Vocatio", 1994, ISBN 83-85435-47-6, s. 9.

Bibliografia

edytuj