11 Pułk Artylerii Haubic
11 Pułk Artylerii Haubic – pułk artylerii polskiej ludowego Wojska Polskiego.
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1944 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Michał Czyżykow |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Sformowany we wsi Ugrojedy pod Sumami rozkazem dowódcy 1 Armii Polskiej w ZSRR nr 001 z 1 kwietnia 1944. Przysięgę żołnierze pułku złożyli 6 listopada 1944 pod Warszawą.
Dowódca pułku edytuj
- płk Michał Czyżykow
Skład etatowy edytuj
- Dowództwo i sztab
- pluton topograficzny
- 1 dywizjon artylerii haubic
- trzy baterie artylerii haubic
- 2 dywizjon artylerii haubic
- dwie baterie artylerii haubic
- park artyleryjski
żołnierzy – 653 (oficerów – 70, podoficerów - 186, szeregowców - 397)
sprzęt:
- 122 mm haubice - 20
- rusznice przeciwpancerne - 20
- samochody - 53
- ciągniki - 25
Działania bojowe edytuj
Pułk wchodził w skład 3 Brygady Artylerii Haubic[1].
Walczył w 1944 o przyczółki na zachodnim brzegu Wisły, wspierając ogniem 3 Dywizję Piechoty. Na Wale Pomorskim walczył pod Borujskiem i Żabinem. Uczestniczył także w walkach w rejonie Starej Odry, Ruppiner-Kanal i Hawelą.
Szlak bojowy zakończył 8 maja 1945 pod Stolzenhagen[2].
|
|
|
|
|
|
|
Przypisy edytuj
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 37.
- ↑ Ways 1967 ↓, s. 132-133.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Władysław Ways: Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja i uzbrojenie, metryki jednostek artylerii. Krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Cz. II. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.