1 Brygada Grenadierów

1 Brygada Grenadierówbrygada piechoty 4 Dywizji Piechoty[1] Polskich Sił Zbrojnych.

1 Brygada Grenadierów
Ilustracja
Barwy brygady
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

luty 1945

Tradycje
Rodowód

1 Dywizja Grenadierów

Dowódcy
Pierwszy

płk Otton Zieliński

Organizacja
Dyslokacja

Blairgowire, Glen of Rothers Ho

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

4 Dywizja Piechoty

Formowanie rozpoczęto w Szkocji lutym 1945. Zdolność bojową miała osiągnąć do 1 czerwca 1945. W walkach na froncie nie wzięła udziału. Oficerowie wywodzili się z I Korpusu Polskiego, a żołnierze w ok. 80% z armii niemieckiej lub organizacji Todta, do których to wcześniej zostali przymusowo wcieleni.

Stacjonowała pierwotnie w Blairgowire, a następnie w Glen of Rothers Ho[2]. Wchodziła w skład 4 Dywizji Piechoty. Nawiązywała do tradycji 1 Dywizji Grenadierów walczącej we Francji w 1940.

Skład organizacyjny i obsada personalna

edytuj

Organizacja i obsada personalna na podstawie 4 Dywizja Piechoty – Pamięci żołnierzy 4 DP i ich dowódcy gen. Glabisza. s. 11.

 
Oznaka rozpoznawcza

Dowództwo i Kwatera Główna

Dowódca brygady

  • płk Otton Zieliński

zastępca dowódcy brygady

  • ppłk dypl. Janusz Sopoćko
  • ppłk Józef Sokol (od XII 1945)[3]

Pozostali oficerowie

  • szef sztabu – mjr dypl. Aleksander Zając
  • oficer taktyczny – kpt. Mieczysław Gulin
  • oficer informacyjno wywiadowczy – kpt. Antoni Gibiliński
  • oficer łącznikowy – por. Marian Danielewicz
  • oficer łącznikowy – por. Bronisław Kuciak
  • oficer łącznikowy – por. Alfred Józef Skubiejski
  • kwatermistrz – kpt. Leon Bilecki
    • zastępca kwatermistrza – por. Antoni Herbich
    • oficer materiałowy – Tadeusz Edmund Lisowski
    • oficer zaopatrzenia – por. Mikołaj Pawłusewicz
    • oficer techniczny – rtm. Jerzy Lipiński
  • kapelan – ks. Franciszek Orszulik
  • dowódca łączności– por. Jan Andrzej Zakrzewski
    • oficer łączności –ppor. Walenty Domiński
    • oficer łączności – ppor. Adam Kalisz
  • dowódca kompanii sztabowej – por. Jerzy Roman Mirecki
    • dowódca plutonu ochrony – ppor. Czesław Bursa
  • dowódca czołówki naprawczej – por. Leon Poliński
Pododdziały

Oznaki brygady

edytuj
  • W brygadzie żołnierze nosili sznury do gwizdka: oficerowie – okrągłe, jedwabne, czerwono-granatowe; podoficerowie – czerwono-granatowe, płaskie, plecione; szeregowcy płaskie, plecione czerwone[4]
  • Patki – granatowe z pąsową (szkarłatną[5])żyłką
  • Otoki: granatowe[2].
  • Znaki na wozach: czarna cyfra na czerwonym tle: sztab – 81; 1 bg: 55; 2 bg: 56; 3 bg: 57[2].

Przypisy

edytuj
  1. Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945: barwa i broń. s. 57.
  2. a b c 4 Dywizja Piechoty ↓, s. 11.
  3. Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 40.
  4. Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945 : barwa i broń. s. 216.
  5. Według J. Dembinok „Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie...” s. 43.

Bibliografia

edytuj
  • Zbigniew Wawer: Organizacja polskich wojsk lądowych w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk: Bellona, 1992. ISBN 83-11-08218-9.
  • 4 Dywizja Piechoty – Pamięci żołnierzy 4 Dywizji Piechoty i ich dowódcy gen. Glabisza. Tuchowo: Mała poligrafia WSD Redemptorystów.
  • Józef Dembiniok: Wojsko Polskie we Francji-I Korpus Polski w Wielkiej Brytanii (Oznaki i odznaki Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie / Józef Dembiniok, Bernard Szczech, Andrzej Urbanski). Krajowa Agencja Wydawnicza. ISBN 83-03-00719-X.
  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945 : barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984. ISBN 83-223-2055-8.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 12. Londyn: 1973.