Al Kahir

Al Kahir
Państwo	Egipt
Producent	Egyptian General Aero Organisation
Typ	SRBM
Status	wycofany
Lata służby	1962-1973
Długość	11,89 m
Średnica	1,20 m
Rozpiętość	1,20 m
Masa startowa	10-11 Mg
Napęd	jednostopniowy
Zasięg	560-600 km
Naprowadzanie	bezwładnościowe
Celność	CEP: 2,8 km
Głowica	odłamkowo-burząca (220 kg)

Al Kahir (arab. Zdobywca) – egipski rakietowy pocisk balistyczny krótkiego zasięgu. Jeden z trzech pocisków rozwijanych do 1966 z pomocą Republiki Federalnej Niemiec, obok Al Zafir i Al Raid^[2].

Historia edytuj

Rozwój edytuj

Prace nad pociskiem rozpoczęto w 1958 roku, a testy przeprowadzano w latach 1962-1973. Wykorzystywał on wiele rozwiązań z rakiet V2, gdyż początkowo był rozwijany przez specjalistów wcześniej pracujących dla hitlerowskiej Luftwaffe, uprowadzonych przez Mosad w ramach operacji Damokles. Z uwagi na rozwój projektu i naciski RFN, po 1964 praktycznie nie brali oni udziału w pracach i opuścili Egipt.

Pocisk został pierwszy raz pokazany publicznie w trakcie defilady wojskowej w Kairze 23 lipca 1963. Pocisk umieszczono na ciężarówce MAZ-200, w malowaniu Zjednoczonej Republiki Arabskiej.

Odnotowano sześć niebojowych startów tego pocisku^[1]:

z poligonu Al Kahir^[a]
1. 21 lipca 1962
2. 21 lipca 1962 - oba pociski osiągnęły wysokość ok. 50 km
3. 1 maja 1963 - osiągnął wysokość 80 km (lot meteorologiczny)
z poligonu Jabal Hamzah^[a]
1. 23 września 1971
2. 6 października 1973
3. 6 października 1973 - wszystkie 3 pociski osiągnęły wysokość 3 km

Użycie bojowe edytuj

Mimo zadeklarowania masowej produkcji (500 szt.), program Al Kahir bez udziału Niemców miał problemy rozwojowe. Egipscy inżynierowie starali się modyfikować rakiety według rozwiązań sprzed II wojny światowej. Kłopoty powiększyła recesja z 1964 roku. W chwili wybuchu wojny sześciodniowej w 1967, Egipt mógł mieć jedynie kilka takich rakiet. Nie wiadomo, by któraś z nich została użyta. Kilka kolejnych lat spędziły w magazynach. W 1971 roku pociski zostały ponownie przetestowane i zakonserwowane.

Gdy w 1973 nadciągała wojna Jom Kipur, Anwar as-Sadat kazał przygotować rakiety do walki. Okazało się jednak, że nie mają one sprawnych układów naprowadzania, a rodzimym technikom nie udało się naprawić ani zreplikować nowych urządzeń. Rakiety zostały wysłane na zachodni brzeg kanału Sueskiego jako pociski niekierowane. Cały zapas rakiet został wystrzelony w kierunku izraelskich umocnień Bar-Lew na półwyspie Synaj, ale żaden z nich nie trafił. Rozrzut był tak duży, że wywiad izraelski miał problem z ustaleniem, co było celem ataku.

Budowa edytuj

Al Kahir był prostą konstrukcją z aluminiowym szkieletem i poszyciem, opierającym się o silnik (na magazynowalne paliwo ciekłe - alkohol i ciekły tlen) rakiet III Rzeszy, jak V2 i, Wasserfall, i francuską rakietę meteorologiczną EOLE. Zbiorniki paliwa i utleniacza miały równą pojemność. Dół rakiety wieńczyły 4 metalowe stateczniki. Kierunek ciągu sterowany był 4 talerzami ablacyjnymi w dyszy wylotowej.

Odłamkowo-burząca głowica o masie 220 kg nie oddzielała się od rakiety, która również uderzała w cel.

Zobacz też edytuj

ICBM

Uwagi edytuj

↑ ^a ^b Chodzi najpewniej o ten sam ośrodek i poligon.

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Mark Wade: Al Kahir. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2014-01-30]. (ang.).
↑ The Nation Master: Military Statistics - WMD - Missile (most recent) by country. The Nation Master. [dostęp 2014-01-30]. (ang.).

Bibliografia edytuj

Jason W. Henson: al-Kahir I SRBM. The HarpoonHQ database & encyclopedia web application. [dostęp 2014-01-30]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Gunter's Space Page - fotografia startującej rakiery Al Kahir (ang.)

[nti-3] Chodzi najpewniej o ten sam ośrodek i poligon.

[EA-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Mark Wade: Al Kahir. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2014-01-30]. (ang.).

[NM-2] The Nation Master: Military Statistics - WMD - Missile (most recent) by country. The Nation Master. [dostęp 2014-01-30]. (ang.).

[2]

[1]

[a]