Alaksandr Dudko
Alaksandr Michajławicz Dudko (biał. Аляксандр Міхайлавіч Дудко[a], ros. Александр Михайлович Дудко, Aleksandr Michajłowicz Dudko; ur. 3 października 1958 w Czerninie w obwodzie homelskim) – białoruski kołchoźnik i polityk, deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji, w latach 1996–2000 deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji.
| Pełne imię i nazwisko |
Alaksandr Michajławicz Dudko |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 października 1958 |
| Deputowany do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji | |
| Okres |
od 27 listopada 1996 |
| Poprzednik |
stanowisko utworzone |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
Życiorys
edytujUrodził się 3 października 1958 roku we wsi Czernin, w rejonie swietłahorskim obwodu homelskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1980 roku ukończył Białoruski Instytut Mechanizacji Gospodarstwa Wiejskiego, uzyskując wykształcenie inżyniera mechanika. W latach 1980–1983 pracował jako główny inżynier w kołchozie „Iskra” w rejonie kalinkowickim. Od 1983 roku pełnił funkcję dyrektora sowchozu „Kaplicze” w rejonie kalinowickim[1]. Był członkiem Partii Agrarnej[2].
W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z kalinkowickiego wiejskiego okręgu wyborczego nr 98[2]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[3]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Praw Człowieka, Kwestii Narodowościowych, Środków Masowego Przekazu, Kontaktu ze Zjednoczeniami Społecznymi i Organizacjami Religijnymi[4]. Poparł dokonaną przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę kontrowersyjną i częściowo nieuznaną międzynarodowo zmianę konstytucji. 27 listopada 1996 roku przestał uczestniczyć w pracach Rady Najwyższej i wszedł w skład utworzonej przez prezydenta Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[5]. Pełnił w niej funkcję członka Komisji ds. Katastrofy w Czarnobylu, Ekologii i Eksploatacji Przyrody[1]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[6].
Życie prywatne
edytujAlaksandr Dudko jest żonaty[1]. W 1995 roku mieszkał we wsi Kaplicze w rejonie kalinkowickim[2].
Uwagi
edytuj- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Аляксандар Міхайлавіч Дудко (czyt. Alaksandar Michajławicz Dudko).
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Kto… ↓, s. 78
- ↑ a b c Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №36-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-31)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Закон Республики Беларусь от 27 ноября 1996 г. № 819-XIII. Izba Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi, 1996-11-27. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-15)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
Bibliografia
edytuj- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.