Albin Nowotny
Albin Nowotny (ur. 30 września 1896 w Rudkach, zm. 14 listopada 1959 w Warszawie) – major taborów Wojska Polskiego.
 major taborów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 września 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 listopada 1959 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Szwadron Zapasowy Taborów Nr 1 |
| Stanowiska |
naczelny szef taborów i remontu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 30 września 1896 roku w Rudkach, pow. lwowski jako syn Antoniego[1]. Podczas I wojny światowej pełnił służbę w Legionach Polskich. 1 stycznia 1920 r. został oficjalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika piechoty, jako warunkowego do czasu ustalenia przez komisję weryfikacyjną listy starszeństwa oficerów WP i przydzielony do szwadronu zapasowego taborów Nr 1[2].
W czasie wojny z bolszewikami był odkomenderowany do 22 pułku piechoty, lecz pozostawał na ewidencji szwadronu zapasowego taborów Nr 1.
Z dniem 1 grudnia 1922 roku został przeniesiony z 10 do 4 dywizjonu taborów w Łodzi[3]. W 1924 roku pełnił obowiązki komendanta Kadry szwadronu zapasowego 4 dywizjonu taborów. Od dnia 1 października 1925 roku pełnił obowiązki kwatermistrza 4 szwadronu taborów w Łodzi[4]. W marcu 1927 roku został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy tego szwadronu. 1 kwietnia 1929 został przeniesiony do kadry oficerów taborowych z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Szefostwa Intendentury i Taborów Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko kierownika referatu taborowego[5]. W październiku 1930 roku został przeniesiony do 5 dywizjonu taborów w Bochni na stanowisko wykładowcy[6]. W czerwcu 1933 roku został przeniesiony z Wydziału Taborowego Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych do Kadry 1 dywizjonu taborów na stanowisko komendanta kadry[7].
W 1939 roku szef taborów Okręgu Korpusu I Warszawa, w czasie kampanii wrześniowej pełnił służbę w Sztabie Naczelnego Wodza na stanowisku naczelnego szefa taborów i remontu.
Zmarł 14 listopada 1959 roku. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A15-5-6)[8].
Awanse edytuj
- porucznik – 30 lipca 1920 r. zatwierdzony w stopniu porucznika, w Wojskach Taborowych z dniem 1 maja 1920 r.
- rotmistrz – 27 sierpnia 1920 r. zatwierdzony w stopniu rotmistrza w Wojskach Taborowych z dniem 1 kwietnia 1920 r., w 1922 r. zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r. (w 1924 r. zajmował 13. lokatę w korpusie oficerów zawodowych taborowych, w 1928 r. – 9. lokatę i w 1932 r. – 5. lokatę)
- major – 27 czerwca 1935 r. ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 r. i 1. lokatą w korpusie oficerów zawodowych taborowych
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (17 września 1932)[9]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie, po raz pierwszy w 1921)[10]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[11]
Przypisy edytuj
- ↑ Albin Nowotny [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-12-10].
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 17.01.1920 r., s. 4
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 47 z 25 listopada 1922 roku, s. 854.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925 roku, s. 586.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 124.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 20.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 137.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2022-12-10].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 72)
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia edytuj
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 941, 950.
- Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 515, 522.
- Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 284, 787.