Alfons Bartulewicz
Alfons Bartulewicz (ur. 18 sierpnia 1916 w Szaciłówce, zm. 4 września 1984) – starszy strzelec Wojska Polskiego, członek załogi i obrońca Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte w wojnie obronnej 1939.
 starszy strzelec
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 sierpnia 1916 |
|---|---|
| Data śmierci |
4 września 1984 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1938–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Szaciłówce, w rodzinie Łukasza i Michaliny z domu Kalinowska[1]. Miał czworo rodzeństwa. Ukończył szkołę powszechną w Ostrej Górze. Terminował u zegarmistrza i pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. 5 maja 1938 został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Wcielony został do 2 Morskiego batalionu strzelców w Gdyni-Oksywiu. 5 sierpnia 1937 przeniesiony na Hel, skąd 8 czerwca 1939 przybył na Westerplatte. W czasie obrony walczył w obsadzie wartowni nr 3[2]. Był ranny. Jako jeniec wojenny Stalagu I A Stablack[3], mający w ewidencji obozowej wpisany zawód zegarmistrz – trafił do Żelowa, do zegarmistrza Niemca, z poręczenia którego mógł na noc nie wracać do obozu. Po całodziennej pracy odpoczywał w małym pomieszczeniu na poddaszu. W 1945 do miasteczka wkroczyła Armia Czerwona. Z powodu czystych wypielęgnowanych rąk zegarmistrza został zakwalifikowany na zsyłkę. Przymusowa podróż w zamkniętych bydlęcych wagonach towarowych trwałą jeden miesiąc i dziesięć dni. Nieoczekiwanie znalazł się w osadzie Żaba w pobliżu miasteczka Głazów. O dalszym jego losie mówi lakoniczny wpis w książeczce wojskowej: „10 II 1945 r. wyzwolony przez wojska radzieckie. Internowany do ZSRR powraca do Polski 11 VIII 1945”. Od 1946 zamieszkał w Białymstoku. Początkowo pracował jako operator w kinie „Ton”, a później we własnym warsztacie zegarmistrzowskim aż do przejścia na emeryturę w 1980[4].
W listopadzie 1946 zawarł związek małżeński z Sabiną (1923–2020)[5], z którą miał dwie córki: Barbarę (ur. 1950) i Małgorzatę (ur. 1960)[4].
Zmarł 4 września 1984. Został pochowany na cmentarzu Farnym w Białymstoku (kwatera 12, nr grobu 22996)[6].
Upamiętnienie edytuj
- Tablica na Westerplatte z nazwiskiem Bartulewicza[7]
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (pośmiertnie, 1989)[8]
- Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (1982)
- Brązowy Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (1960)
- Odznaka Grunwaldzka (1946)
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Ураджэнцы Беларусі -- абаронцы Вэстэрплатэ [online] [dostęp 2018-10-31] (ang.).
- ↑ Vortal Westerplatte, „archive.is”, 16 maja 2005 [dostęp 2018-10-31].
- ↑ Tajemnica majora Sucharskiego – zdjęcie nr 4, „wyborcza.pl” [dostęp 2018-10-31] (pol.).
- ↑ a b Westerplatte [online], fdb.pl [dostęp 2018-10-29].
- ↑ Cmentarz Farny w Białymstoku - Sabina Bartulewicz [online], mogily.pl [dostęp 2023-07-24].
- ↑ Cmentarz Farny w Białymstoku - Alfons Bartulewicz [online], mogily.pl [dostęp 2023-07-24].
- ↑ [OSR] Cmentarze i pomniki wojny obronnej (1939r.) : Gdańsk [online], www.rowery.olsztyn.pl [dostęp 2018-10-14] (pol.).
- ↑ Pamiętamy o żołnierzach broniących Westerplatte – 1 września 2022 [online], Instytut Pamięci Narodowej [dostęp 2023-07-24] (pol.).
Bibliografia edytuj
- Zbigniew Flisowski, Westerplatte, Warszawa, 1978, ISBN 978-83-11-07694-5.