An-71
An-71 (ros. Ан-71) – radziecki prototypowy, taktyczny samolot wczesnego ostrzegania i dozoru przestrzeni powietrznej, zaprojektowany w biurze konstrukcyjnym Olega Antonowa. Oznaczenie w kodzie NATO „Madcap”.
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Konstruktor | |
Typ |
samolot wczesnego ostrzegania i dozoru przestrzeni powietrznej |
Załoga |
6 |
Historia | |
Data oblotu |
12 lipca 1985 |
Dane techniczne | |
Napęd |
2 x silnik turbowentylatorowy D-436K |
Ciąg |
2 x 73,6 kN |
Wymiary | |
Rozpiętość |
31,89 m |
Długość |
23,5 m |
Wysokość |
9,2 m |
Powierzchnia nośna |
98,6 m² |
Masa | |
Własna |
19 760 kg |
Startowa |
32 100 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
650 km/h |
Prędkość patrolowa |
530 km/h |
Pułap |
10 000 m |
Zasięg |
2000 km |
Długotrwałość lotu |
4,5 h |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
ZSRR | |
Rzuty | |
Historia
edytujW 1982 roku w ZSRR wydano polecenie opracowania taktycznego samolotu wczesnego ostrzegania i dowodzenia. Impulsem do rozpoczęcia prac był przebieg walk pomiędzy siłami powietrznymi Izraela a Syrii nad doliną Bekaa (operacja Drugstore), podczas których szerokie wykorzystanie przez stronę izraelską samolotu Grumman E-2 Hawkeye pozwoliło jej odnieść spektakularne zwycięstwo nad syryjskim lotnictwem i obroną przeciwlotniczą.
Opracowaniem nowej konstrukcji zajęło się biuro konstrukcyjne Antonowa. Jako potencjalnego nosiciela systemu wykrywania celów rozpatrywano samoloty An-12, An-32 i An-72. Z tej trójki do dalszych prac wybrano samolot An-72. Rozważano dwie koncepcje zamontowania radiolokatora, pierwsza z nich podobna była do zastosowanego na brytyjskim samolocie Nimrod AEW3 układu dwóch anten umieszczonych z przodu i z tyłu kadłuba. Druga zakładała użycie klasycznej anteny obrotowej umieszczonej na grzbiecie samolotu i taką właśnie konstrukcję wybrano dla samolotu An-71. Jednak z uwagi na fakt iż w samolocie An-72 silniki umieszczone były nad skrzydłami, groziło to dużym ekranowaniem wiązki radiolokatora co radykalnie zmniejszało efektywność jego pracy. Poradzono sobie z tym problemem montując dysk anteny na szczycie statecznika pionowego, przenosząc usterzenie poziome, którego miejsce zajęła antena, na kadłub. Takie umieszczenie anteny i statecznika poziomego w istotny sposób zaburzyło sterowność samolotu, poradzono sobie z tym problemem nadając usterzeniu poziomemu spory wznios oraz zwiększono kąt wzniesienia tylnej części kadłuba.
Prototyp samolotu (oznaczenie SSSR-780151) wystartował w swój pierwszy lot z lotniska w Kijowie, pilotowany przez pilota A. W. Tkaczenkę po 31 miesiącach od rozpoczęcia prac projektowych. Wybudowano w sumie trzy prototypy. Pierwszy był przebudowanym, latającym prototypem An-72, drugi prototyp posłużył do prób statycznych, trzeci był również przebudowanym seryjnym An-72, który rozpoczął testy 28 lutego 1986 roku. Samolot został po raz pierwszy publicznie pokazany w 1987 roku. Rozpad ZSRR zakończył dalsze pracę nad samolotem, którego program budowy został anulowany pod koniec 1990 roku.
Konstrukcja
edytujSamolot jest górnopłatem, mającym zdolność operowania z lotnisk polowych bez utwardzonej nawierzchni. Dodatkowy silnik startowy umieszczony jest z tyłu kadłuba, pod statecznikiem poziomym. Kompleks radiolokacyjny Kwant może rejestrować jednocześnie do 400 obiektów a 120 z nich śledzić, charakteryzował się dużą odpornością na zakłócenia i mógł prowadzić obserwację poziomą w zakresie 360° na pułapie od 0 do 30 km.
Bibliografia
edytuj- Piotr Butowski: Lotnictwo wojskowe Rosji. Warszawa: Lampart, 1997, s. 58-59, seria: Ilustrowana encyklopedia techniki wojskowej. T. 3 Suplement. ISBN 83-86776-28-5. OCLC 165941287.
- Tomasz Szulc, Rosyjskie taktyczne AWACSy, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 5 (1997), s. 38-43, ISSN 1230-1655.