Hawker Siddeley Nimrod

brytyjski morski samolot patrolowo-uderzeniowy

Hawker Siddeley Nimrodbrytyjski morski samolot patrolowo-uderzeniowy opracowany przez wytwórnię Hawker Siddeley.

Hawker Siddeley Nimrod
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Hawker Siddeley

Typ

morski samolot patrolowy

Załoga

12

Historia
Data oblotu

Maj 1967

Wycofanie ze służby

28 czerwca 2011[1]

Liczba egz.

49

Dane techniczne
Napęd

4x Rolls-Royce RB168-20 Spey 250

Ciąg

54,09 kN

Wymiary
Rozpiętość

35,00 m

Długość

38,63 m

Wysokość

9,14 m

Powierzchnia nośna

197 m²

Masa
Własna

39 009 Kg

Startowa

87 090 Kg

Osiągi
Prędkość maks.

923 km/h

Prędkość przelotowa

787 km/h

Pułap

12.800 m

Zasięg

8,340-9,265 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
Royal Air Force

Historia

edytuj

Nimrod został zbudowany w oparciu o samolot cywilny De Havilland Comet. Jego konstrukcja opiera się na założeniu dolnopłata z klasycznym usterzeniem. Cztery silniki odrzutowe Rolls-Royce RB-168-20 Spey 250 zabudowane są w wewnętrznej części skrzydeł. Samolot może uzupełniać paliwo w powietrzu w systemie stożek-dryfkotwa. Sondę umieszczono z przodu na grzbiecie kadłuba.

Pierwszy prototyp przebudowany z Cometa, o oznaczeniu Hawker Siddeley 801, oblatano 23 maja 1967 roku[2]. Jeszcze w tym roku oblatano drugi prototyp. Zbudowano w ramach pierwszego zamówienia 38 samolotów seryjnych MR.1, a następnie jeszcze pięć[2]. Dalsze trzy samoloty ukończono jako prototypy wersji MR.2 i AEW.3[2]. Powstały też trzy samoloty rozpoznawcze R.1[2].

W 1979 roku powstał prototyp wersji MR.2, a następnie do 1984 roku do tej wersji zmoderniozwano 34 samoloty MR.1[3]. Nimrod MR2 jest morskim samolotem zwiadu morskiego i zwalczania okrętów podwodnych oraz poszukiwawczo – ratowniczym. Załoga składa się z 12 osób. Na pokładzie zainstalowany jest radar dalekiego zasięgu EMI Searchwater, detektor anomalii magnetycznych (MAD) oraz wyrzutnia boi sonarowych.

Może być uzbrojony w torpedy Stingray lub amerykańskie Mark 46 (9 w luku bombowym), bomby klasyczne (450 kg), bomby głębinowe, rakiety powietrze-powietrze AIM-9 Sidewinder do samoobrony (na pylonach podskrzydłowych) rakiety powietrze-woda Seaeagle lub Harpoon.

Na podstawie wersji MR.1 opracowano wyspecjalizowaną wersję rozpoznawczą R.1. Usunięto w niej z kadłuba sprzęt charakterystyczny dla MR.1, w tym „żądło” detektora anomalii magnetycznych, i zastąpiono wyspecjalizowanym systemem rozpoznania elektronicznego[2]. Załoga wynosiła 26-28 osób[2]. Trzy egzemplarze weszły do służby w latach 1974–1975[2].

Inną (nie wprowadzoną do produkcji) wersją jest samolot wczesnego ostrzegania Nimrod AEW. Cechą rozpoznawczą są dwie osłony anten radarowych na nosie i ogonie. Powstały dwa prototypy, oblatane w 1980 i 1981 roku[4]. Wcześniej aparturę testowano na latającym laboratorium Comet AEW[4]. W 1986 roku program Nimrod AEW3 skasowano, a w zamian zakupiono samoloty Boeing E-3 Sentry.

26 sierpnia 2004 oblatano prototyp zmodernizowanej wersji patrolowej MRA4, egzemplarz seryjny oblatano w 2009 roku. Program przebudowy dziewięciu samolotów przerwano w 2010 z powodu cięć budżetowych, a na początku 2011 zezłomowano kadłuby planowanych MR4A.[5]

Przypisy

edytuj
  1. Nimrod R1 makes final flight - Defence Management [online], www.defencemanagement.com [dostęp 2017-11-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-25].
  2. a b c d e f g Głowacki i Sobczak 2004 ↓, s. 43-44.
  3. Głowacki i Sobczak 2004 ↓, s. 45-46.
  4. a b Głowacki i Sobczak 2004 ↓, s. 45.
  5. Najdroższy złom świata. altair.com.pl, 28 stycznia 2011.

Bibliografia

edytuj
  • Bartosz Głowacki, Grzegorz Sobczak. Morski samolot patrolowy Nimrod cz.I. „Nowa Technika Wojskowa”. 10/2004, październik 2004. Warszawa: Magnum-X.