Anosognozja
Anosognozja (gr. ἀ- a- – przedrostek przeczący, νόσος nosos – choroba; γνῶσις gnosis – wiedza) lub anozognozja[1][2] – zaburzenia neurologiczne, polegające na niezdolności zdania sobie sprawy z własnej choroby[3]. Schorzenie to występuje najczęściej przy paraliżu lewostronnym (prawej półkuli mózgu). Objawy anosognozji podobne są do psychologicznych mechanizmów zaprzeczania chorobie (brak zainteresowania swoją ogólną sytuacją; emocjonalna i uczuciowa obojętność wobec sytuacji), w rzeczywistości mają jednak podłoże neurologiczne związane z uszkodzeniem prawej części kory mózgowej znanej jako kora somatosensoryczna.
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Jednym z rodzajów anozognozji jest zespół Antona polegający na nieuświadamianiu sobie i zaprzeczaniu swojej ślepocie. Występuje on u wielu osób ze ślepotą korową (zwaną też ślepotą mózgową), która spowodowana jest uszkodzeniem pierwotnej kory wzrokowej w płatach potylicznych oraz istoty białej[2].
Termin „anozognozja” został stworzony w 1914 roku przez Józefa Babińskiego, który zauważył to zaburzenie u swoich pacjentów z porażeniem połowiczym[1].
Zobacz też
edytuj
Przypisy
edytuj- ↑ a b Kevin Walsh, David Darby: Neuropsychologia kliniczna. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2014, s. 260. ISBN 978-83-7489-540-8.
- ↑ a b Anna Herzyk: Neuropsychologia kliniczna wobec zjawisk świadomości i nieświadomości. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 108. ISBN 978-83-01-16578-9.
- ↑ George P. Prigatano, Daniel L Schacter: Awareness of deficit after brain injury: clinical and theoretical issues. Oxford [Oxfordshire]: Oxford University Press, 1991, s. 53–55. ISBN 0-19-505941-7. (ang.).
