Antoni Dymnicki
 |
Ten artykuł od 2016-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Antoni Dymnicki (ur. 1873, zm. 1944) – polski przedsiębiorca, radny Rady Miasta Jarosławia.
 Ślepowron | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
11 stycznia 1873 |
| Data i miejsce śmierci |
1 stycznia 1944 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona |
Maria Dymnicka z d. Chciuk |
| Dzieci | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Prezes Stowarzyszenia Rzemieślniczego „Gwiazda” | |
| Okres |
od 1907 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca |
brak |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujUrodził się 11 stycznia 1873 w Zarzeczu koło Przeworska jako syn Jana i Katarzyny Dymnickiej z Iwanickich. Później przeniósł się do Jarosławia. Po ukończeniu Gimnazjum Realnego w Jarosławiu wyjechał do Mittweida w Saksonii, gdzie jako stypendysta Wydziału Krajowego studiował w Wyższej Szkole Technicznej, uzyskując przed I wojną światową tytuł inżyniera mechanika. Był prezesem Stowarzyszenia Rzemieślniczego „Gwiazda” (1907-1939) i członkiem „Sokoła”. Proponowano mu posadę w firmie Hipolita Cegielskiego w Poznaniu, ale postanowił zostać w Jarosławiu. Za produkowane w pracowni taczki żelazne i saperskie oraz wózki magazynowe i platformy otrzymał w 1908 srebrny medal podczas wystawy przemysłowej i rolniczej w Jarosławiu zaś w 1926 na I ogólnopolskiej wystawie złoty medal za żelazne taczki budowlane i nagrodę honorową Ministra Robót Publicznych. W latach 1924–1939 był radnym miejskim i zarazem członkiem komisji gazowniczej oraz do spraw podatku majątkowego i przemysłowego. Wiceprzewodniczący Rady Miasta w latach 1928–1939. W 1934 wszedł w skład zarządu Rady Miejskiej. Za osiągnięcia w rzemiośle w 1937 został odznaczony srebrnym krzyżem zasługi. Wyznaczony został po wkroczeniu Niemców na jednego z 47 zakładników miasta. Zmarł 1 stycznia 1944 w Jarosławiu i został pochowany w grobowcu rodzinnym.
Nagrody
edytuj- 1908 – srebrny medal za taczki żelazne i saperskie oraz wózki magazynowe i platformy
- 1926 – złoty medal za żelazne taczki budowlane i nagrodę honorową Ministra Robót Publicznych
- 1937 – Srebrny Krzyż Zasługi