Antoni Gac
Antoni Gac (ur. 11 kwietnia 1899, zm. 1977[1]) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II RP i podpułkownik ludowego Wojska Polskiego.
 podpułkownik
| |
| Data urodzenia |
11 kwietnia 1899 |
|---|---|
| Data śmierci |
1977 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 11 kwietnia 1899 jako syn Jakuba[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4][5]. W latach 20 był oficerem 12 pułku piechoty w garnizonie Wadowice[6][7][8]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[9]. Ukończył XI Kurs Normalny 1930–1932 w Wyższej Szkoły Wojennej[10]. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[11]. W styczniu 1934 został przeniesiony do Sztabu Głównego w Warszawie[12]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 110. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. Brał udział w II wojnie światowej. W czasie kampanii francuskiej 1940 był szefem sztabu 5 Małopolskiego Pułku Strzelców Pieszych.
Po wojnie w 1946 był podpułkownikiem ludowego Wojska Polskiego[14].
Pochowany na cmentarzu parafialnym Górnym w Bestwinie (sektor D-18-167)[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 października 1946 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”[14]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[15]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 19 marca 1931 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”[16]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Mogily.pl - Cmentarz Parafialny w Bestwinie (Górny) [online], mogily.pl [dostęp 2020-07-16].
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-16].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 443.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 385.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 238.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 158.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 150.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 28.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 72.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 800.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 405.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 9.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 381.
- ↑ a b M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 124.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 31 października 1938 roku, s. 12.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.