Antoni Leśniowski
Antoni Leśniowski (ur. 28 stycznia 1867 w Lebiedziewie, zm. 8 kwietnia 1940 w Warszawie) – polski lekarz, chirurg, urolog, w latach 1912–1914 dyrektor Szpitala św. Antoniego w Warszawie, w latach 1914–19 ordynator Oddziału Chirurgiczno-Urologicznego Szpitala św. Ducha w Warszawie, w latach 1919–1936 profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
| Data i miejsce urodzenia |
28 stycznia 1867 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 kwietnia 1940 |
| Zawód, zajęcie |
W 1904 opisał odcinkowe zapalenie jelit, szczególnie nasilone w końcowym odcinku jelita krętego (łac. ileitis terminalis). Tę samą chorobę opisał ponownie w 1932 Amerykanin Burrill Bernard Crohn i od tego czasu w literaturze światowej, nie uwzględniając pierwszeństwa Leśniowskiego, jest ona nazywana chorobą Crohna (jedynie w Polsce nosi nazwę choroby Leśniowskiego-Crohna). Napisał również podręcznik do chirurgii ogólnej.
Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 279-2-13)[1].
Przypisy
edytuj- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KAROLINA LEŚNIOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19].
Linki zewnętrzne
edytuj- Antoni Leśniowski w bazie Who Named It (ang.)
- Publikacje Antoniego Leśniowskiego w serwisie Polona.pl