Antoni Nieborak
Antoni Nieborak (ur. 11 stycznia 1882, zm. 1939 w Chojnicach[1]) – major piechoty Wojska Polskiego. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major piechoty
| |
| Data urodzenia |
11 stycznia 1882 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919-1926 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
2 Pułk Strzelców Wielkopolskich |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Przebieg służby edytuj
Antoni Nieborak urodził się 11 stycznia 1882 roku. 5 maja 1919 roku został oficjalnie przyjęty do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, jako oficer byłej armii niemieckiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika i jednocześnie mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 października 1918 roku. Służbę w Armii Wielkopolskiej liczono mu od 1 stycznia 1919 roku.
16 marca 1919 roku rozpoczął formowanie 2 pułku strzelców wielkopolskich, później przemianowanego na 56 pułk piechoty wielkopolskiej. 1 maja tego roku obowiązki dowódcy pułku przekazał kapitanowi Zygmuntowi Łęgowskiemu, a sam objął obowiązki dowódcy batalionu zapasowego pułku.
4 października 1919 roku został wyznaczony czasowo dowódcą 1 pułku Obrony Krajowej, który formował się w Pniewach. 1 stycznia 1920 roku dowodzony przez niego oddział został przemianowany na 2 pułk rezerwowy, a 26 stycznia 1920 roku na 159 pułk strzelców wielkopolskich[2]. W lipcu 1920 roku z powodu poniesiony strat pułk został czasowo rozwiązany. 20 lipca 1920 roku został dowódcą I batalionu 66 Kaszubskiego pułku piechoty, który po zakończeniu działań wojennych stacjonował w Chojnicach[3][4][5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 424. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 74 pułk piechoty[6]. Z dniem 28 lutego 1926 roku został przeniesiony w stan spoczynku[7].
W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas przewidziany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[8].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4765 – 3 lutego 1922 roku[9]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie (po raz pierwszy w 1921 roku[11])
Przypisy edytuj
- ↑ Łukasz Cichy, Nasi Powstańcy: Antoni Nieborak [ZDJĘCIA] [online], Krotoszyn Nasze Miasto, 28 listopada 2016 [dostęp 2023-01-17] (pol.).
- ↑ Bożejko 1929 ↓, s. 6-7.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 314, 403.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 280, 347.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 274.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 34.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 20 stycznia 1926 roku, s. 32.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 1012.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 102.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 71.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Antoni Paweł Bożejko: Zarys historii wojennej 74-go Górnośląskiego Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.