Antropolatria
Antropolatria – odmiana deifikacji, uprawienie kultu i oddawanie czci wobec ludzi.
Odmianą antropolatrii jest apoteoza odnosząca się do założycieli albo przywódców religijnych lub innych wybitnych osobistości czy autorytetów.
Pojęcie w filozofii edytuj
Nowożytność edytuj
Pojęcie antropolatrii zaczęło być popularne w filozofii nowożytnej. Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831) był zdania, iż momentem rozwoju absolutu jest świadomość ludzka oraz natura. W owej świadomości duch absolutny ma osiągać poznanie własnej oraz dopełnia miary swej autokreacji.
Współczesność edytuj
W teoriach filozofów współczesnych - Ludwiga Feuerbacha (1804-1872) i Karola Marksa (1818-1883) hegelowski duch absolutu został zamieniony na człowieka czego efektem było powstanie ateizmu antropologicznego (zwanego też humanistycznym). Według Feuerbacha Bogiem człowieka miał być sam człowiek, podobnego zdania był Fryderyk Nietzsche (1844-1900), który przypisał ludziom boskie atrybuty.
Bibliografia edytuj
- Deifikacja - WIEM, darmowa encyklopedia. [dostęp 2009-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-30)].
- Piotr Moskal: Deifikacja - Powszechna Encyklopedia Filozofii. [dostęp 2009-07-26].
- T. Chodzidło, Antropolatria, EK I 678–679
- T. Chodzidło, Astrolatria, EK I 1009–1010;
- J. Sekulski, Apoteoza, EK I 837
- J. A. Kłoczowski, Człowiek—bogiem człowieka. Filozoficzny kontekst rozumienia religii w „Istocie chrześcijaństwa” Ludwika Feuerbacha, Lb 1979
- H. Zimon, Deifikacja, EK III 1103
- M. Neusch, Au sources de l’athéisme contemporain, P 1977 (U źródeł współczesnego ateizmu, P 1980)
- J. Wecławik, Fetysz, EK V 152
- H. Zimon, Fetyszyzm, EK V 153
- É. Gilson, Bóg i ateizm, Kr 1996
- Z. J. Zdybicka, Ateizm, PEF I 371–390.