Retardanty wzrostu roślin
Retardanty wzrostu roślin (antygibereliny) – grupa syntetycznych regulatorów wzrostu i rozwoju roślin o różnej budowie chemicznej. Cechą wspólną związków z tej grupy jest hamowanie wzrostu roślin wyższych, dlatego znalazły zastosowanie w rolnictwie i ogrodnictwie do ograniczania długości pędów bez jednoczesnego obniżania produktywności uprawy[1]. Nazwa „antygibereliny” pochodzi od ich działania przeciwnego do giberelin (fitohormonów)[2].
Retardanty wzrostu roślin o najlepiej poznanym działaniu to[2]:
- chlorek 2-chloroetylotrimetyloamoniowy
- chlorek [2-metylo-4 (piperydylo-1'-karbamino)-5-izopropylofenylo]-trimetyloamoniowy (Amo 1618)
- chlorek trójbutylo-2,4-dwuchlorobenzylofosfoniowy
- kwas N-dimetyloaminobursztynowy (B-995 lub B-9).
Mechanizm działania retardantów jest zróżnicowany. Większość hamuje aktywność któregoś z enzymów odpowiedzialnych za syntezę giberelin. W wyniku powiązań szlaków metabolicznych retardanty wpływają także na syntezę kwasu abscysynowego, etenu, steroli, flawonoidów oraz innych związków organicznych. Znane są również retardanty o działaniu związanym z budową podobną do budowy naturalnych giberelin (na przykład 16,17-dihydro-GA5[1]).
Przypisy edytuj
- ↑ a b W. Rademacher. Growth Retardants: Effects on Gibberellin Biosynthesis and Other Metabolic Pathways. „Annu Rev Plant Physiol Plant Mol Biol”. 51, s. 501–531, 2000. DOI: 10.1146/annurev.arplant.51.1.501. PMID: 15012200.
- ↑ a b Konopska Ligia. O antygiberelinowym działaniu retardantów. „Wiadomości Botaniczne”. 10 (4), s. 253–259, 1986.