Audiometr
Audiometr (łac. audio → słyszę, gr. metréō → mierzę[1]) – urządzenie akustyczne służące do diagnostyki zaburzeń organicznych narządu słuchu.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/04/Vintage_Eckstein_Bros.%2C_Inc._Screening_Audiometer%2C_Tetra-Tone_Model_EB-46%2C_Circa_1975_%2816733399820%29.jpg/220px-Vintage_Eckstein_Bros.%2C_Inc._Screening_Audiometer%2C_Tetra-Tone_Model_EB-46%2C_Circa_1975_%2816733399820%29.jpg)
Podstawowym elementem audiometru jest generator akustyczny. Odbieranie tonów przez badanego odbywa się w drodze przewodnictwa kostnego lub powietrznego. Regulator natężenia dźwięku wyskalowany jest w decybelach HL. W czasie badania pacjent sygnalizuje odczuwanie dźwięków o odpowiednim zakresie.
Obecnie w badaniach przesiewowych słuchu stosuje się trzy nieinwazyjne metody:
- Rejestracji otoemisji akustycznej (TEOAE lub DPOAE) – bada prawidłowość funkcjonowania zewnętrznych komórek rzęsatych.
- Pomiaru słuchowych potencjałów wywołanych pnia mózgu (ABR- Auditory Brainstem Response) – bada czy sygnał akustyczny został przesłany do mózgu. Opiera się na pomiarze zmian aktywności mózgu będącej reakcją na przesłany do niego sygnał akustyczny.
- Audiometrii tonalnej
Aby zwiększyć dokładność pomiarów, i zmniejszyć liczbę fałszywych wskazań łączy się metody OAE oraz ABR, lub stosuje się wszystkie trzy metody.
Polskim wkładem w diagnostykę słuchu jest seria audiometrów Kuba Mikro, powstała przy współpracy Instytutu Systemów Sterowania oraz Instytutu Fizjologii i Patologii Słuchu
Przypisy
edytuj- ↑ Encyklopedia odkryć i wynalazków s. 22
Bibliografia
edytuj- Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”: Encyklopedia odkryć i wynalazków: chemia, fizyka, medycyna, rolnictwo, technika. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1979, s. 22-23. ISBN 83-214-0021-3.