Bazylika Najświętszej Marii Panny od Aniołów w Asyżu

kościół w Asyżu

Bazylika Najświętszej Marii Panny od Aniołów[1] (lub bazylika Matki Bożej Anielskiej[2][3]; . Basilica Santa Maria degli Angeli) – bazylika zbudowana w pobliżu Asyżu na polecenie papieża Piusa V w latach 1569–1679. W 1909 roku kościół został podniesiony do rangi bazyliki patriarchalnej przez papieża Piusa X.

Papieska bazylika Najświętszej Marii Panny od Aniołów
Bazylika Matki Bożej Anielskiej
Basilica Papale of Santa Maria degli Angeli
Ilustracja
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Asyż

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

bazylika mniejsza papieska

od niepamiętnych czasów[potrzebny przypis]

Wezwanie

Matki Bożej Anielskiej

Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Papieska bazylika Najświętszej Marii Panny od AniołówBazylika Matki Bożej Anielskiej”
Położenie na mapie Umbrii
Mapa konturowa Umbrii, w centrum znajduje się punkt z opisem „Papieska bazylika Najświętszej Marii Panny od AniołówBazylika Matki Bożej Anielskiej”
Ziemia43°03′30″N 12°34′49″E/43,058333 12,580278
Strona internetowa

Bazylika jako ochrona Porcjunkuli

edytuj

Zbudowany kościół powstał dla ochrony pierwszego miejsca związanego z działalnością św. Franciszka, który swoje zadanie „odnowy domu bożego” potraktował w sposób dosłowny i rozpoczął odbudowę zniszczonego małego, jednonawowego kościółka z apsydą. W 1211 r. św. Franciszek wraz ze swoimi uczniami przeniósł się w okolice kościoła z Rivotorto. 22 kwietnia 1212 r. benedyktyni podarowali go na własność nowemu zgromadzeniu. Z Porcjunkulą związane jest także powstanie zakonu klarysek (w tym miejscu, w marcu 1211 r. św. Klara złożyła śluby zakonne).

Zewnętrzne ściany Porcjunkuli pokrywają freski odnowione przez Federico Overboka w 1830 r., kolejna prace konserwatorskie przeprowadzono w 1998. Wewnątrz, nad ołtarzem znajduje się poliptyk namalowany przez księdza Hilarego z Viterbo w 1393 r. Przedstawia on św. Franciszka proszącego na kolanach Jezusa Chrystusa i Matką Bożą o przywrócenie przywileju odpustu. Nad Porcjunkulą góruje kopuła doświetlająca wnętrze oknami w umieszczonej nad nią latarni.

Za ołtarzem bazyliki znajduje się krypta z terakotowym poliptykiem Andrea della Robba. W krypcie zachowane są fragmenty budynku wzniesionego przez mieszkańców Asyżu dla zakonników.

Bazylika Matki Bożej Anielskiej
 
Widok na kościółek Porziuncola
 
Plac i fasada bazyliki
 
Porziuncola widziana z drugiej strony
 
Herb
 
Widok na bazylikę i fontannę

Architektura świątyni

edytuj
 
Obraz wewnątrz Bazyliki, ukazujący jak św. Franciszek przyjmuje mężczyzn i kobiety do Trzeciego Zakonu

Trójnawowa budowla o długości 126, szerokości 65 m i wysokości 75 m do poziomu kopuły, została tak zaprojektowana przez Galeazzo Alessi z Perugii, aby na przecięciu się nawy środkowej i transeptu znalazł się niewielki kościółek pochodzący z X wieku nazywany Porcjunkula (Cząsteczka). Swój obecny wygląd fasada bazyliki zawdzięcza pracom podjętym pod koniec XVIII wieku oraz w czasach późniejszych.

W 1832 r., po trzęsieniu ziemi fasadę odbudowano w stylu klasycystycznym zgodnie z projektem Polettiego, przebudowano ją kolejnych uszkodzeniach spowodowanych trzęsieniem z 1923 r. według projektu Cezarego Bazzani. Prace przeprowadzono w latach 1924–1930. Pod koniec prowadzonych prac umieszczono na szczycie fasady figurkę Matki Boskiej Anielskiej z pozłacanego brązu.

Kaplica śmierci św. Franciszka

edytuj

Za Porcjunkulą, po jej prawej stronie, we wnętrzu bazyliki pozostawiono jeden z kilku domków zbudowanych przez franciszkanów wokół kościółka Porcjunkuli. Jest to Kaplica śmierci św. FranciszkaTransito (Przejścia). Na jej zewnętrznej ścianie namalowany jest obraz przedstawiający jego śmierć.

Ściany wewnętrzne zdobią freski przedstawiające pierwszych jego uczniów, fresk pochodzi z początku XVI wieku, został namalowany przez Spagnę. Transito to dawniejsza infirmeria, w której św. Franciszek zmarł w dniu 3 października 1226 r. W ołtarzu umieszczona jest figura św. Franciszka wyrzeźbiona przez Andrea della Robba ok. 1490 r.

Ogród róż

edytuj

Ogród Różany przy bazylice – rosną w nim krzewy róż pozbawione kolców. Zgodnie z życiorysem świętego, są to róże rosnące już za jego życia w pobliżu zajmowanej przez niego celi. Franciszek nie chcąc ulec pokusie odejścia od obranego sposobu życia rzucił się w nie. W tym momencie róże straciły kolce i tak rosną do dzisiaj.

W ogrodzie znajduje się Kaplica Róż ozdobiona freskami Tyberiusza z Asyżu w latach 1506–1515. Ogród różany można obejrzeć przez oddzielającą go szybę od krużganku przy ścianie zewnętrznej bazyliki. Z początków XIII wieku pochodzi także Kaplica Płaczu z ceramicznym ołtarzem przedstawiającym św. Franciszka płaczącego nad Męką Pańską.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj