Białko Bence'a-Jonesa

Białko Bence’a-Jonesa – występujące w krwi i moczu, nieprawidłowe białko, które jest dimerami łańcuchów lekkich immunoglobulin.

Kryształy białka Bence’a-Jonesa

Białko to ma znaczenie w diagnostyce laboratoryjnej, klasyfikacji i przy ustalaniu rokowania szpiczaka mnogiego. Białko Bence’a-Jonesa stwierdza się także u chorych z makroglobulinemią Waldenströma. Badanie laboratoryjne na obecność tego białka w moczu może być wykorzystane jako badanie swoistego markera nowotworowego (występuje u 2/3 pacjentów ze szpiczakiem mnogim).

Dawniej do oznaczenia białka Bence’a-Jonesa w moczu stosowano metodę precypitacji termicznej, obecnie stosuje się elektroforezę na żelu agarozowym.

Białko zostało po raz pierwszy opisane w 1847 roku przez angielskiego lekarza i chemika Henry’ego Bence’a Jonesa.

Zobacz też

• białko M

Bibliografia

• Renè Caquet: 250 badań laboratoryjnych. Kiedy zlecać, jak interpretować. Warszawa: PZWL, 2009, s. 55–56. ISBN 978-83-200-4064-7.
• Hematologia (Wielka Interna t. 10) pod red. Anny Dmoszyńskiej, Medical Tribune, Warszawa, 2011, s. 533, ISBN 978-83-62597-18-5.
• Jadwiga DwilewiczTrojaczek: VI.F.4.1 Szpiczak plazmocytowy. W: Interna Szczeklika • Podręcznik chorób wewnętrznych • 2012. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2012, s. 1678. ISBN 978-83-7430-336-1.