Bitwa pod Cambrai (1918)

bitwa stoczona w 1918 roku

Bitwa pod Cambraibitwa stoczona podczas ofensywy stu dni w dniach 8–10 października 1918 roku pomiędzy siłami brytyjskimi, wspartymi oddziałami z Kanady i Nowej Zelandii, a wojskami niemieckimi. Jedna z ostatnich bitew na froncie zachodnim I wojny światowej.

Bitwa pod Cambrai
I wojna światowa, front zachodni
Ilustracja
Kanadyjczycy na drodze pod Cambrai. Po lewej czołg Renault FT
Czas

810 października 1918

Miejsce

okolice miasta Cambrai

Terytorium

Francja

Przyczyna

ofensywa stu dni

Wynik

zdecydowane zwycięstwo Ententy

Strony konfliktu
 Wielka Brytania
 Kanada
 Nowa Zelandia
 Cesarstwo Niemieckie
Dowódcy
Julian Byng nieznani
Siły
21 dywizji brytyjskich,
3 dywizje kanadyjskie,
1 dywizja nowozelandzka
180 tysięcy
Straty
12 tysięcy 10 tysięcy
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
50°10′36,1200″N 3°14′08,0160″E/50,176700 3,235560

W bitwie na dużą skalę wzięły udział czołgi. Wypróbowano także nowoczesne formy taktyczne, które doprowadziły do szybkiego zwycięstwa nad stroną niemiecką oraz zredukowania liczby ofiar.

Trzy niemieckie linie w okolicach Cambrai w północnej Francji rozciągały się łącznie na długość około 6,5 kilometra. W skład sił niemieckich wchodziły między innymi 20 Dywizja Landwehry i 54 Dywizja Rezerwy. Niemcy posiadali także około 150 dział.

Po przeciwległej stronie ententa posiadała 25 dywizji (w tym 21 dywizji brytyjskich) wspartych 324 czołgami. 8 października Kanadyjczycy rozpoczęli atak, napotykając na lekki i sporadyczny opór ze strony niemieckiej. Zaskoczeni skalą działania oraz użyciem czołgów Niemcy wycofali się z Cambrai, które zostało zdobyte przez oddziały ententy 10 października.

Po bitwie

edytuj

Zaskakująco szybkie zdobycie miasta przez oddziały ententy spowodowało wzmocnienie obrony niemieckiej na północny wschód od miasta.

Bibliografia

edytuj
  • John Keegan: The First World War, UK Ed (Pimlico edition, London, 1999) In the Footsteps of the Canadian Corps.
  • Pierre Berton: Marching as to War, 2001.