Bitwa pod Ilerdą – starcie zbrojne, które miało miejsce w trakcie wojny optymatów z popularami w roku 49 p.n.e.

Bitwa pod Ilerdą
Wojna optymatów z popularami w 49 p.n.e.
Ilustracja
Lerida
Czas

49 p.n.e.

Miejsce

Ilerda (obecnie Lleida, Lerida)

Terytorium

Hiszpania

Wynik

wynik nierozstrzygnięty (walki pod miastem)

Strony konfliktu
Cezarianie Pompejańczycy
Dowódcy
Cezar Lucjusz Afraniusz,
Marek Petrejusz
Siły
25 000 nieznane
Straty
70 zabitych,
600 rannych
200 zabitych
Położenie na mapie Hiszpanii
Mapa konturowa Hiszpanii, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
41°22′N 0°30′W/41,366667 -0,500000

Pozostawiwszy swoich dowódców (Treboniusza i Brutusa) pod Massalią, Cezar skierował się do Hiszpanii na czele 900 ludzi jazdy, gdzie znajdowały się już jego siły pod wodzą Fabiusza. Łącznie liczba wojsk cezarian wynosiła tu 25 000 żołnierzy. Zwolennicy Pompejusza Lucjusz Afraniusz i Marek Petrejusz rozlokowali swoje siły w okolicy Ilerdy, naprzeciwko której Cezar rozbił swój obóz. Obie armie rozdzielała rzeka Segre. Wkrótce Cezar zarządził przeniesienie obozu bliżej miasta, chcąc odciąć przeciwnika od zapasów dostarczanych pompejańczykom z Ilerdy. W związku z tym skierował swoje wojska na wzgórze pomiędzy miastem a obozem Petrejusza i Afraniusza. Pompejańczycy zorientowali się jednak w sytuacji, wysyłając swoje oddziały na wzgórze. W wyniku zażartej kilkugodzinnej bitwy wojska Cezara zostały wyparte z zajmowanego stanowiska. Straty Cezarian wyniosły 70 zabitych i 600 rannych, pompejańczycy stracili 200 zabitych[1].

Kilka dni później wojska Cezara odzyskały zdolności manewrowe i zaopatrzeniowe. Po wyczerpaniu się zapasów w Ilerdzie, Afraniusz i Petrejusz pozostawiając w mieście niewielki garnizon, opuścili z resztą wojska Ilerdę, kierując się ku dolinie rzeki Ebro. Podczas marszu natknęli się na oddziały Cezara, które po zaciętej walce odparły przeciwnika. Pompejańczycy zawrócili wówczas, jednak nad rzeką Sikoris zostali ponownie okrążeni. W tej sytuacji Afraniusz i Petrejusz podpisali 2 sierpnia kapitulację, która umożliwiła im swobodny powrót do kraju. W październiku 49 p.n.e. Cezar powrócił pod Massalię, gdzie przyjął kapitulację obrońców miasta[2].

Przypisy

edytuj
  1. Gazda 2008 ↓, s. 109.
  2. Gazda 2008 ↓, s. 110–111.

Bibliografia

edytuj