Wikipedia

Blues Breakers with Eric Clapton

album John Mayall & the Bluesbreakers

Blues Breakers with Eric Clapton – debiutancki album zespołu John Mayall & the Bluesbreakers, wydany nakładem wytwórni Decca Records (Wielka Brytania) i London Records (USA)[2].

Blues Breakers with Eric Clapton
Wykonawca albumu studyjnego
John Mayall & the Bluesbreakers
Wydany

22 lipca 1966[1]

Nagrywany

1966

Gatunek

blues-rock

Długość

37:13

Wydawnictwo

Decca Records (Wielka Brytania), London Records (USA)

Producent

Mike Vernon[2]

Oceny

Patrz sekcja „Odbiór”

Album po albumie
John Mayall Plays John Mayall
(1965) 		Blues Breakers with Eric Clapton
(1966) 		A Hard Road
(1967)

Album zyskał przydomek „the Beano album” ponieważ jego okładka przedstawiała Erica Claptona czytającego brytyjski komiks Beano[3].

Album

edytuj

Historia i muzyka

edytuj

W 1963 roku w Londynie John Mayall założył zespół The Bluesbreakers, który w roku następnym podpisał kontrakt z wytwórnią Decca Records[4]. W 1965 roku do Bluesbreakers dołączył, po opuszczeniu The Yardbirds, Eric Clapton[5]. Z nim w składzie zespół nagrał album Blues Breakers with Eric Clapton[1]. Sesja nagraniowa trwała – według Mayalla – trzy lub cztery dni, więc aby jej nie przedłużać, zespół wybrał na album te utwory, które zdążył wcześniej ograć na koncertach[6]. Ponad połowę utworów stanowiły bluesowe standardy, w tym „All Your Love” Otisa Rusha, „Hideaway” Freddiego Kinga, „Ramblin' on My Mind” Roberta Johnsona (z pierwszym solowym wokalem Claptona), „It Ain't Right” oraz cover hitu Raya Charlesa z 1959 roku „What’d I Say”, w którym Mayall grał na organach Hammonda model B3, Flint zaprezentował solo perkusyjne, a Clapton zacytował fragment „Day Tripper” The Beatles. Oprócz coverów Bluesbreakers zagrali kilka własnych utworów, w tym „Key to Love” , „Have You Heard” i „Another Man” Mayalla oraz napisany przez Mayalla i Claptona „Double Crossing Time”. Grę zespołu uzupełniała sekcja dęta, wprowadzona przez Vernona podczas postprodukcji. Clapton grał na swojej gitarze Gibson Les Paul Standard z 1960 roku, podłączonej do wzmacniacza Marshall 1962 2×12 combo tworząc nowatorskie i wyjątkowe wówczas brzmienie, które sprawiło, że tytuł albumu rozciągnięto również na gitarę i modele wzmacniaczy: „the Blues Breaker” lub „Beano” Les Paul i Marshall Bluesbreaker[3].

Album doczekał się po latach licznych wznowień połączonych z jego remasteringiem oraz dodaniem, w formie bonusu, nagrań archiwalnych z tamtego okresu, w większości wcześniej niepublikowanych[7].

Lista utworów

edytuj

Lista i informacje według Discogs[2]:

Side 1

1. All Your Love (Rush / Dixon) 3:33
2. Hideaway (King / Thompson) 3:15
3. Little Girl (Mayall) 2:35
4. Another Man (Mayall) 1:45
5. Double Crossing Time (Mayall /Clapton) 3:02
6. What’d I Say (Charles) 4:25
18:35

Side 2

1. Key To Love (Mayall) 2:06
2. Parchman Farm (Allison) 2:20
3. Have You Heard (Mayall) 5:55
4. Ramblin' On My Mind (Johnson) 3:07
5. Steppin' Out (Frazier) 2:30
6. It Ain't Right (Jacobs) 2:40
18:38

Muzycy

edytuj

Zespół

edytuj

Muzycy towarzyszący

edytuj

Produkcja

edytuj

Lista utworów (CD, wznowienie 2006, Decca)

edytuj

Lista i informacje według Discogs[7]:

Disc One: The Original Mono Album and 1969 Stereo Mix

edytuj
1. All Your Love (Rush / Dixon) 3:35
2. Hideaway (King / Thompson) 3:14
3. Little Girl (Mayall) 2:33
4. Another Man (Mayall) 1:44
5. Double Crossing Time (Mayall /Clapton) 3:02
6. What’d I Say (Charles) 4:26
7. Key To Love (Mayall) 2:06
8. Parchman Farm (Allison) 2:19
9. Have You Heard (Mayall) 5:54
10. Ramblin' On My Mind (Johnson) 3:07
11. Steppin' Out (Frazier) 2:28
12. It Ain't Right (Jacobs) 2:41

Stereo Mix (November 1969)

1. All Your Love 3:35
2. Hideaway 3:14
3. Little Girl 2:33
4. Another Man 1:45
5. Double Crossing Time 3:01
6. What’d I Say 4:26
7. Key To Love 2:05
8. Parchman Farm 2:21
9. Have You Heard 5:52
10. Ramblin' On My Mind 3:07
11. Steppin' Out 2:27
12. It Ain't Right 2:41
1:14:16

Disc Two: Bonus Disc

edytuj

BBC 'Saturday Club' Session – 26th April 1965
1. Crawling Up A Hill (John Mayall) 2:06
2. Crocodile Walk (John Mayall) 2:22
3. Bye Bye Bird (Sonny Boy Williamson, Willie Dixon) 2:47
Immediate 45 IM012 – Released October 1965
4. I'm Your Witchdoctor (John Mayall) 2:09
5. Telephone Blues (John Mayall) 3:56
Purdah 45 3502 – Recorded Oct 1965, Released Aug 1966
6. Bernard Jenkins (Eric Clapton) 3:47
7. Lonely Years (John Mayall) 3:17
BBC 'Saturday Club' Session - 25th Oct 1965
8. Cheatin' Woman (John Mayall) 2:01
9. Nowhere To Turn (John Mayall) 1:40
10. I'm Your Witchdoctor (John Mayall) 2:08
Recorded 2nd Dec 1965, At Pye Studios (Unreleased Stereo Mix)
11. On Top Of The World (Tk 2) (John Mayall) 2:49
BBC 'Saturday Club' Session - 14th March 1966
12. Key To Love (John Mayall) 2:01
13. On Top Of The World (John Mayall) 2:32
Recorded Live At Flamingo Club, London, 7th November 1965
14. They Call It Stormy Monday (T-Bone Walker) 4:33
15. Intro Into Maudie (Intro: John Mayall, Maudie: John Lee Hooker) 2:25
16. It Hurts To Be In Love (Julius Dixon, Rudolph Toombs) 3:21
17. Have You Ever Loved A Woman (Billy Myles) 6:42
18. Bye Bye Bird S(onny Boy Williamson, Willie Dixon) 3:49
19. Hoochie Coochie Man (Willie Dixon) 3:53

Informacje dot. utworów

edytuj
  • Oryginalny album (utwory od 1-1 do 1-12) wydany w lipcu 1966 roku jako Decca LK 4808
  • Album stereo (utwory od 1-13 do 1-24) wydany w grudniu 1969 roku jako Decca SKL 4804
  • Utwory 2-1 do 2-3, 2-8 do 2-13 wcześniej niewydane
  • Utwór 2-14 pierwotnie pojawił się na Looking Back (Decca SKL 5010) w sierpniu 1969 roku
  • Utwory od 2-15 do 2-19 pojawiły się wcześniej na John Mayall - Primal Solos (Decca TAB 66) w kwietniu 1983 roku
  • Kompilacja: 2006 Decca Music Group Ltd

Odbiór

edytuj

Opinie krytyków

edytuj
Oceny łączne
Publikacja Ocena
Album of the Year 87/100[8]
Recenzje
Publikacja Ocena
AllMusic  [1]
Mojo  [9]
The Rolling Stone Album Guide  [10]
Tylko Rock  [11]

Zdaniem Bruce’a Edera z AllMusic album był „przełomowym albumem bluesowym lat sześćdziesiątych, być może najlepszym brytyjskim albumem bluesowym, jaki kiedykolwiek powstał i najlepszy longplayem nagranym przez Bluesbreakers Johna Mayalla (...) i kulminacją bardzo udanego roku grania z Johnem Mayallem, w pełni zrealizowanym bluesowym dziełem”. Autor podkreśla doskonałą grę Claptona i Mayalla oraz współdziałanie sekcji rytmicznej, jak również zasługę Vernona jeśli chodzi o „czystość i prostotę płyty”[1].

Wkład Claptona w muzykę albumu podkreślają również Paul Evans z wydawnictwa The Rolling Stone Album Guide[10] oraz Tony Russell z magazynu Mojo. Ten ostatni określił album jako „ikoniczny”[9].

Owen Bailey z magazynu Guitar.com jest przekonany, że „album Beano jest matecznikiem blues-rockowej gitary i bez jego wpływu legion gitarzystów – wśród nich Peter Green, Gary Moore, Jeff Beck, Eddie Van Halen, Billy Gibbons, Joe Bonamassa, John Mayer, Stevie Ray Vaughan, a nawet Hendrix – mógł brzmieć zupełnie inaczej[12].

Blues Breakers with Eric Clapton to „legendarna płyta, kwintesencja stylu zwanego białym elektrycznym bluesem” – uważa Krzysztof Celiński z miesięcznika Tylko Rock[13]. Wtóruje mu redakcyjny kolega, Marcin Gajewski: „Ta płyta, to po prostu blues-rockowa uczta. Jest tu jakaś zadziwiająca świeżość. Jakiś ujmujący czar. Jest tak ważna w bluesie dusza, pasja, emocje”[11].

Dziedzictwo

edytuj

Ten jeden album, który pan Clapton nagrał z Mayallem, jest często uznawany za początek elektrycznego boomu bluesowego w latach 60. wśród młodych Amerykanów i Brytyjczyków. Z piosenkami Roberta Johnsona, Otisa Rusha, Freddiego Kinga i Raya Charlesa, a także samego Mayalla, album prezentował repertuar, aranżacje i gęste brzmienie gitary, które miało być powszechnie kopiowane przez setki zespołów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych.

Larry Rohter, The New York Times[14]

Również zdaniem Chrisa Jonesa z BBC Mayall i Clapton nadali bluesowi nowy wymiar. Zaproponowany przez nich blues rock miał panować przez lata w świecie muzycznego „undergroundu”, a połączenie przez Claptona starego Gibsona Les Paula z przesterowanym wzmacniaczem Marshalla okazało się być rewolucyjnym pociągnięciem, które sprawiło, że w krótkim czasie w całej Wielkiej Brytanii pojawili się liczni naśladowcy[15].

Podobnie uważa Harry Shapiro z magazynu Classic Rock: „Eric Clapton nie wynalazł gitary bluesowej, ani jego gra nie była szczególnie innowacyjna, zapożyczając się tak mocno od Freddiego Kinga i Otisa Rusha. Ale jako młody, biały muzyk grający w sposób, w jaki zrobił to na tym albumie, zasygnalizował tysiącom początkujących gitarzystów, że mogą przyjąć bluesa jako własnego, przekształcić go na swój własny obraz i pchnąć muzykę dalej”[16].

Listy tygodniowe

edytuj
1966
Kraj Lista Pozycja
Wielka Brytania UK Albums Chart 6[17]

Certyfikaty sprzedaży

edytuj

Wyróżnienia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d Bruce Eder: Blues Breakers – John Mayall & the Bluesbreakers / Eric Clapton / John Mayall. AllMusic. [dostęp 2024-07-26]. (ang.).
  2. ↑ a b c John Mayall With Eric Clapton – Blues Breakers. Discogs. [dostęp 2024-07-26]. (ang.).
  3. ↑ a b Sophie Smith: ‘The Beano Album’: John Mayall’s Bluesbreakers And Eric Clapton Create A Classic. udiscovermusic.com. [dostęp 2024-07-27]. (ang.).
  4. ↑ Madison Bloom: John Mayall, the “Godfather of British Blues,” Dies at 90. Pitchfork. [dostęp 2024-07-26]. (ang.).
  5. ↑ Associated Press: John Mayall, British Blues Pioneer, Dies at 90. Billboard.com. [dostęp 2024-07-26]. (ang.).
  6. ↑ Wiesław Weiss. John Mayall: królewskie marzenia. „Tylko Rock”. Nr 6 (46), s. 19, czerwiec 1995. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317. 
  7. ↑ a b John Mayall With Eric Clapton – Blues Breakers. Discogs. [dostęp 2024-07-29]. (ang.).
  8. ↑ Album of the Year: John Mayall & Eric Clapton – Blues Breakers. Album of the Year. [dostęp 2024-07-26]. (ang.).
  9. ↑ a b Tony Russell. YOU’VE GOT MAYALL. „Mojo”. October 2015, s. 45, October 2015. London: Bauer Media Group. ISSN 1351-0193. [dostęp 2024-07-26]. (ang.). 
  10. ↑ a b (red.) Anthony DeCurtis, (red.) James Henke, (red.) Holly George-Warren: The Rolling Stone Album Guide. New York: Random House, 1992, s. 456. ISBN 0-679-73729-4. (ang.).
  11. ↑ a b Marcin Gajewski. John Mayall Bluesbreakers With Eric Clapton. „Tylko Rock”. Nr 6 (70), s. 43, czerwiec 1997. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317. 
  12. ↑ Owen Bailey: The Genius Of… Blues Breakers With Eric Clapton by John Mayall & The Bluesbreakers. Guitar.com. [dostęp 2024-07-27]. (ang.).
  13. ↑ Krzysztof Celiński. John Mayall Bluesbreakers With Eric Clapton. „Tylko Rock”. Nr 6 (46), s. 18, czerwiec 1995. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317. 
  14. ↑ Larry Rohter: John Mayall, Pioneer of British Blues, Is Dead at 90. The New York Times. [dostęp 2024-07-26]. (ang.).
  15. ↑ Chris Jones: John Mayall Bluesbreakers With Eric Clapton Review. BBC. [dostęp 2024-02-27]. (ang.).
  16. ↑ Harry Shapiro ( Classic Rock ): John Mayall's Bluesbreakers with Eric Clapton: The Making of 'the Beano album'…. loudersound.com. [dostęp 2024-07-27]. (ang.).
  17. ↑ Official Charts Company: Official Albums Chart: 18 September 1966 – 24 September 1966. officialcharts.com. [dostęp 2024-07-26]. (ang.).
  18. ↑ BPI: John Mayall & Eric Clapton Blues Breakers. bpi.co.uk. [dostęp 2024-07-26]. (ang.).
  19. ↑ Paul Henderson, Siân Llewellyn, Geoff Barton, Hugh Fielder, Scott Rowley ( Classic Rock ): The 30 best British Blues Rock albums ever. loudersound.com. [dostęp 2024-07-30]. (ang.).
  20. ↑ Rolling Stone: 500 Greatest Albums List (2003): 195 John Mayall With Eric Clapton, ‘Blues Breakers’. Rolling Stone. [dostęp 2024-07-26]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Blues_Breakers_with_Eric_Clapton&oldid=74449424”