Bobo Olson

bokser amerykański

Bobo Olson, właśc. Carl Elmer Olson (ur. 11 lipca 1928 w Honolulu, zm. 16 stycznia 2002 tamże) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata kategorii średniej.

Bobo Olson
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Carl Elmer Olson

Pseudonim

The Hawaiian Swede

Data i miejsce urodzenia

11 lipca 1928
Honolulu

Data i miejsce śmierci

16 stycznia 2002
Honolulu

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

179 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

średnia, półciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

115

Zwycięstwa

97

Przez nokauty

47

Porażki

16

Remisy

2

Jego ojciec był imigrantem ze Szwecji, który osiedlił się na Hawajach podczas I wojny światowej, stąd przydomek Olsona The Hawaiian Swede (Hawajski Szwed)[1].

Kariera

edytuj

Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1944. Wygrał pierwsze 21 walk, zanim w 1947 doznał porażki w walce o tytuł mistrza Hawajów w wadze średniej. Zdobył ten tytuł w następnej walce, w kolejnej go utracił, a w jeszcze następnej odzyskał[2]. W 1948 i 1949 wygrał wszystkie walki, pokonał m.in. Antona Raadika. W marcu 1950 doznał porażki z rąk jednego z czołowych pięściarzy świata wagi średniej tego okresu Dave'a Sandsa z Australii, a w październiku tego roku został znokautowany w 12. rundzie przez Sugar Raya Robinsona w walce o tytuł mistrza świata uznawanego przez stan Pensylwania. W 1951 wygrał 5 walk i ponownie przegrał z Sandsem, a po wygraniu kolejnych dwóch walk w 1952 zmierzył się po raz drugi z Sugar Rayem Robinsonem, tym razem w walce o powszechnie uznawane mistrzostwo świata. Broniący tytułu Robinson wygrał na punkty po zaciętej walce 13 marca w San Francisco.

W grudniu tego roku Robinson zrezygnował z tytułu mistrza świata. Jego następcą miał zostać zwycięzca turnieju, do którego wyznaczono po dwóch zawodników z Europy i z USA, w tym Olsona. Olson najpierw pokonał Paddy'ego Younga 19 czerwca 1953 w Nowym Jorku, a 21 października tego roku zmierzył się o tytuł mistrzowski ze zwycięzcą drugiego pojedynku, byłym mistrzem świata Randym Turpinem z Wielkiej Brytanii. Walka odbyła się w Madison Square Garden w Nowym Jorku. Turpin przeważał w początkowej fazie walki, ale Olson dominował w drugiej połowie, mając Turpina na deskach w 10. rundzie i zwyciężył na punkty. Po tej walce został wybrany bokserem roku 1953 przez magazyn The Ring[3].

W 1954 Olson wygrał wszystkie 7 walk, w tym trzy w obronie tytułu: 2 kwietnia w Chicago pokonał na punkty aktualnego mistrza świata wagi półśredniej Kida Gavilana, 20 sierpnia w San Francisco wygrał na punkty z Rockym Castellanim[4], a 15 grudnia w San Francisco zwyciężył przez techniczny nokaut w 11. rundzie Pierre'a Langlois.

W następnym roku Olson spróbował sił w wadze półciężkiej. 13 kwietnia 1955 w San Francisco wygrał na punkty z byłym mistrzem świata Joeyem Maximem a 22 czerwca w Nowym Jorku spróbował odebrać tytuł mistrza świata Archiemu Moore'owi, ale został znokautowany w 3. rundzie. 9 grudnia tego roku stracił tytuł w wadze średniej po przegranej przez nokaut w 2. rundzie z powracającym po ponad dwuletniej przerwie Sugar Rayem Robinsonem[5]. Kolejna walka z Robinsonem o odzyskanie tytułu zakończyła się znokautowaniem Olsona w 4. rundzie 18 maja 1956 w Los Angeles[6].

Po tej porażce Olson pauzował przez ponad rok. Powrócił na ring w czerwcu 1957 wygrywając ponownie z Joeyem Maximem. Walczył głównie w wadze półciężkiej, choć niekiedy w ciężkiej. Wygrał wszystkie walki w 1958 i 1958, a w 1960 pokonał go tylko Doug Jones. W 1961 zwyciężył 5 razy i raz przegrał, a w 1962 wygrał trzy walki, przegrał jedną (z Pete'em Rademacherem) i 1 zremisował (z Giulio Rinaldim). W 1963 wygrał 4 walki i 1 zremisował. 27 listopada 1964 w Madison Square Garden stoczył walkę eliminacyjną przed pojedynkiem o tytuł mistrza świata w wadze półciężkiej, ale przegrał przez nokaut w 1. rundzie z José Torresem[7].

Po tej walce Olson wygrał jeszcze trzy walki (w tym z Andym Kendallem i ówczesnym mistrzem Europy Piero Del Papą), a w kolejnej w listopadzie 1966 przegrał z Donem Fullmerem i zakończył karierę.

Został wybrany w 2000 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy. Cierpiał na chorobę Alzheimera. Zmarł w 2002[8].

Przypisy

edytuj
  1. James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 544. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
  2. Wykaz walk zawodowych Olsona [online], boxrec.com [dostęp 2013-07-27] (ang.).
  3. Roberts, Skutt, op.cit., s. 547
  4. Budd Schulberg. King In The Cow Palace. „Sports Illustrated”, 1954-08-30. [dostęp 2013-07-27]. (ang.). 
  5. Budd Schulberg. Counted Out: A Man's Career. „Sports Illustrated”, 1955-12-19. [dostęp 2013-07-27]. (ang.). 
  6. Martin Kane. Sweetest Scientist. „Sports Illustrated”, 1956-05-28. [dostęp 2013-07-27]. (ang.). 
  7. Edwin Shrake. Fast Hands And Purple Lights. „Sports Illustrated”, 1964-12-07. [dostęp 2013-07-27]. (ang.). 
  8. Richard Goldstein. Bobo Olson, 73, Boxing Champion in 1950's. „The New York Times”, 2002-01-19. [dostęp 2013-07-27]. (ang.). 

Bibliografia

edytuj