Bobrowicze (obwód brzeski)

wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim

Bobrowicze[2] (biał. Бабровічы; ros. Бобровичи) – wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie iwacewickim, w sielsowiecie Telechany, nad Jeziorem Bobrowickim i przy granicy Wygonowskiego Rezerwatu Krajobrazowego.

Bobrowicze
Бабровічы
Бобровичи
Ilustracja
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

iwacewicki

Sielsowiet

Telechany

Populacja (2009)
• liczba ludności


56[1]

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bobrowicze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Bobrowicze”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, po prawej znajduje się punkt z opisem „Bobrowicze”
Ziemia52°36′32″N 25°46′18″E/52,608889 25,771667

Historia

edytuj

W Bobrowiczach odkryto znaleziska archeologiczne potwierdzające obecność ludzi na tych terenach w neolicie[3].

W dwudziestoleciu międzywojennym leżały w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie kosowskim/iwacewickim[a], w gminie Święta Wola. Swoją siedzibę miała tu wówczas parafia słowiańsko-katolicka pw. św. Jana Ewengelisty i św. Paraskiewy[4].

12 września 1942 Bobrowicze oraz sąsiednie wsie Kraśnica, Wiado i Tupice (Tupiczyce) zostały spalone wraz z mieszkańcami przez esesmanów z niemieckiej ekspedycji karnej. Po wojnie odbudowano jedynie Bobrowicze[5].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

  1. do 12 grudnia 1920 w powiecie pińskim

Przypisy

edytuj
  1. Liczby ludności miejscowości obwodu brzeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4.
  3. Na brzegach “morza Herodota”. Kresy24. [dostęp 2021-01-06]. (pol.).
  4. Baza Miejscowości Kresowych. [dostęp 2021-01-06]. (pol.).
  5. I. Pirożnik, W. Snytko, T. Szczypek, Walory turystyczne szlaku Kanału Ogińskiego na Polesiu Bialoruskim, „Acta Geographica Silesiana”, 5, 2009, s. 54–55 [zarchiwizowane z adresu 2016-06-03].

Bibliografia

edytuj