Briar Rose – zespół heavymetalowy ze Stanów Zjednoczonych, ze Swansea w stanie Massachusetts. Nazwa została zaczerpnięta z baśni braci GrimmŚpiąca królewna”, ang. Briar Rose (w dosłownym tłumaczeniu „Dzika róża”) – zespół zafascynowany był ideą ukrycia piękna w ciemności, żeby chronić je przed siłami mroku.

Briar Rose
Ilustracja
Briar Rose, 2010.
Od lewej: Vinaya Saksena, Jason Vanderpool, Randy Blake II, Joseph McDonald, Chris Landoch
Inne nazwy

B.R., Giant Twig (Secret shows only)

Rok założenia

1988

Pochodzenie

Swansea, Massachusetts USA

Gatunek

tradycyjny heavy metal

Wydawnictwo

SWP, Roaar Records

Skład
Randy Blake II (vocals)
Jason Vanderpool (drums)
Chris Landoch (bass)
Joseph McDonald (keyboards)
Vinaya Saksena (guitar)
Byli członkowie
Marcus Lorde (guitar)
Kevin DeMello (drums)
Michael Tylla (guitar)
Josh Simonin (bass)
Ken Sirois (drums)
Phil Richardson (bass)
Rodney Baker (guitar)
Ryan Rogers (guitar)
Chris Bourque (bass)
Chris Longo (drums)
Myles Lucier (guitar)
Chris Reed (guitar)
Randy Allen Arruda (drums)
Rick D'Ambra (bass)
Mike Lepore (guitar)
Strona internetowa

Kariera

edytuj

Zespół założyli w 1988 wokalista Randy Blake II i gitarzysta Marcus Lorde po rozpadzie Brideshead, kontynuując współpracę z perkusistą Kevinem DeMello oraz z basistą Rogerem Dumasem. Wkrótce Dumas został zastąpiony przez Michaela Tylla, który początkowo był gitarzystą basowym, a następnie grał na gitarze rytmicznej (po dołączeniu do zespołu basisty Josha Simonina). W roku 1988 grupa nagrała demo “Briar Rose”, producentem był Joe Moody, który później współpracował z m.in. Vital Remains.

W 1991 roku został wydany debiutancki album zespołu, Dark Tales of Optimism, co pozwoliło zespołowi uzyskać popularność poza rodzimą Nową Anglią. Magazyn rockowy Kerrang! w swojej recenzji albumu napisał: „Produkcja ta uchwyciła nadzieje i aspiracje zespołu z zaskakującą wyrazistością. Muzyka jest zaskakującą mieszanką w której ścierają się wpływy wczesnego Iron Maden z niewielką domieszką Black Sabbath i technicznie Dark Tales Of Optimism powinna też przypaść do gustu fanom zespołów takich jak Battlezone czy Mercyful Fate”.

Planowana trasa koncertowa po Wielkiej Brytanii została wstrzymana po odejściu DeMello, Tylla i Simonina. Blake II & Lorde wznowili trasę, zatrudniając zastępczych muzyków. Po powrocie do grupy dołączył perkusista Ken Sirois. Zatrudniony też został basista Phil Richardson i gitarzysta Rodney Baker. Zespół przystąpił do komponowania materiału na drugi album, Win if You Can, Lose if You Must but Always Cheat z Joe Moodym w roli producenta. Do nagrania miało dojść na Rhode Island, ale sesje zostały przerwane ze względu na problemy zdrowotne Marcusa Lorde.

Po odejściu Sirois i Richardsona zrezygnował również Lorde, któremu stan zdrowia uniemożliwił dalszą karierę. W produkcji nowego albumu udział wzięli nowi członkowie zespołu: Chris Bourque na gitarze basowej i Chris Longo na perkusji. Album został dobrze przyjęty w Stanach Zjednoczonych i innych krajach. Ryan Rogers dołączył do zespołu jako nowy gitarzysta.

Kiedy w USA zapanowała moda na grunge, wszyscy członkowie zespołu poza Blake II odeszli w 1994, żeby tworzyć muzykę w nowym stylu. Blake II natomiast zajął się muzyką celtycką i folk rockiem. Pracując przy wydawaniu magazynu, w 2000 dowiedział się o popularności zespołu w innych krajach[jakich?]. Zespół miał tam niemalże status kultowy, a oba albumy były szeroko rozprowadzane jako bootlegi. Po odzewie ze strony nowo odkrytych fanów został wydany album Detention. Blake II kontynuował działalność w wydawnictwie, ale kontakt z fanami nie pozwalał mu zapomnieć o zespole.

W 2007 wznowiono działalność grupy, przyjmując Chrisa Longo jako perkusistę, basistę Ricka D'Ambra oraz gitarzystę Chrisa Reeda i perkusistę Mylesa Luciera z Reflections of Mortallity. Na gitarze rytmicznej zaczął grać w zespole Mike Lepore. 23 lipca 2007 zespół powrócił na scenę w czasie festiwalu Music For Middlesex 5, na którym wcześniej występowali Aerosmith, Boston, New England (band) oraz The Fools. Występ okazał się sukcesem i Briar Rose rozpoczął pracę nad kolejnym albumem w nowym składzie – oprócz Chrisa Reeda, który powrócił do swojego oryginalnego zespołu.

Specjalnie na Halloween zespół wydał “Devil on a Cell Phone”, a w listopadzie 2007 – “Hairy Eyeball”. W 2008 Longo został zastąpiony przez Randy Allen Arruda na perkusji. W listopadzie 2008 zespół przystąpił do sesji nagraniowej z nominowanym do nagrody Grammy producentem Chrisem Tsangaridesem. Również w 2008 zostały wydane dwa single: „Holy Fubar” oraz „Imprisioned in Flesh”. 23 sierpnia 2008 wydany został EP Party Favor jako zbiór poprzednich singli od 2007 i dwa nowe utwory: „Cry For Dawn” w nieukończonej wersji oraz „I Call That True Love” – wersja lo-fi utworu wcześniej nagranego przez Dr. Hook & The Medicine Show z ich albumu z 1971 Doctor Hook and the Medicine Show.

W październiku 2008 wydane zostały cztery utwory z okazji Halloween, w formie nawiązujące do utworu Jim Stafforda z lat siedemdziesiątych XX w., „Swamp Witch”. W tym samym czasie zespół wyjechał do Kent w Wielkiej Brytanii w celu nagrania trzeciego albumu, Roses Are Rare, Violence Is True. Album został wyprodukowany, przez Chrisa Tsangarides i zawiera 9 utworów. Pierwszy singel z albumu to „Astral Groover”, wydany w styczniu 2009.

Dyskografia

edytuj

Albumy studyjne

edytuj
Data wydania Tytuł Wydawnictwo Pozycja na liście Sprzedaż w USA
1988 Briar Rose (EP) SWP / Roaar Records
1990 Dark Tales Of Optimism
1992 Win If You Can, Lose If You Must But Always Cheat
2000 Detention (Live)
2009 Roses Are Rare, Violence Is True Roaar Records

Single

edytuj
Data wydania Tytuł Wydawnictwo Pozycja na liście Kraj
1990 The Hour Of Midnight SWP
Overtaker
1992 The Biggest Little Word 83 Germany
Backstabbed SWP / Roaar Records
2007 Devil On A Cell Phone Roaar Records
Hairy Eyeball
2008 Holy Fubar
Imprisoned In Flesh
Swamp Witch
2009 Astral Groover 60 USA
Three Little Fishies
Ravens On Roadkill
Mistletoe Belt Buckle
2010 Hail of Bullets
Mistletoe Belt Buckle: The Lounge Version
Data wydania Tytuł Wydawnictwo Pozycja na liście Sprzedaż w USA
1988 Briar Rose (EP) SWP / Roaar Records
1991 The Promotional Prostitution Tape
2008 Party Favor

Bibliografia

edytuj
  • Andy Smith, Singalong With Satan, Providence Journal, 1990, E1 & E9.
  • Gary Shapre-Young, Horst Odermatt: The Ultimate Hard Rock Guide, Vol.1 (Band listing and discography.).
  • Gary Shapre-Young: Briar Rose: Rockdetector Biography. [dostęp 2008-08-28].

Linki zewnętrzne

edytuj