Bronisław Manicki
Bronisław Manicki ps. Łamigłowa (ur. 3 września 1893 w Starych Lipinach, zm. 10 października 1944 w Warszawie[a]) – polski żołnierz, podoficer Wojska Polskiego, walczący m.in. w Pierwszej Kompanii Kadrowej, kawaler Krzyża Niepodległości.
 starszy sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914 – po 1936 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Pierwsza Kompania Kadrowa |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Bronisław Manicki ukończył szkołę powszechną w Wołominie, po czym pracował w młynie ojca w Starych Lipinach. Wiosną 1913 roku wstąpił w Wołominie do Polskich Drużyn Strzeleckich, gdzie przyjął pseudonim Łamigłowa. Zorganizował tam sekcję strzelecką, do której zwerbował 14 osób. W czerwcu 1914 roku udał się do Nowego Sącza na kurs podoficerski. Po wybuchu I wojny światowej już 6 sierpnia służył w Pierwszej Kompanii Kadrowej. Był gońcem konnym w III plutonie. W lutym 1915 roku został przydzielony do 1 pułku ułanów Legionów Polskich Władysława Beliny-Prażmowskiego. Walczył na Wołyniu w IV plutonie 3 szwadronu. W czasie tej kampanii był dwukrotnie ranny. W lipcu 1916 roku brał udział w bitwie pod Kostiuchnówką, następnie w bitwach pod Dubniakami, Sitowiami i Rudką Miryńską[2].
Po uzyskaniu urlopu w 1916 roku Manicki kontynuował budowę struktur POW w Wołominie, organizował również komitet pomocy żołnierzom legionów internowanym w Obozie internowania w Szczypiornie. Prowadził też oddział skautów, nad którym dowodzenie przekazał 13 sierpnia 1916 roku Tomaszowi Piskorskiemu, który parę tygodni później z kilku również przez siebie zorganizowanych zastępów stworzył tu drużynę harcerską, która później uzyskała nazwę Pierwszej Wołomińskiej Drużyny Harcerzy im. Władysława Łokietka[3].
Zaraz po ślubie, w listopadzie 1918 roku ponownie zgłosił się do służby wojskowej, walczył w pułku szwoleżerów 1 Brygady Jazdy Władysława Beliny-Prażmowskiego. Z pułkiem tym zdobył Wilno. W 1920 roku służył w sztabie 1 Dywizji Piechoty Legionów[2].
Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej został zdemobilizowany dla poratowania zdrowia. Po wyleczeniu, 1 kwietnia 1924 roku ponownie wstąpił do Wojska Polskiego jako podoficer zawodowy. Służył w 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy” dyslokowanym w warszawskiej Cytadeli. Był instruktorem, zajmował się szkoleniem poborowych[2].
W 1933 roku uczył przysposobienia wojskowego w warszawskich gimnazjach, m.in. Gimnazjum Towarzystwa im. Jana Zamoyskiego i Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie[4].
Awanse edytuj
- kapral – ok. 1916
- starszy sierżant – maj 1919
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości (1932)[5]
- Złoty Krzyż Zasługi (1932)
- Odznaka „Za wierną służbę” (1916)
- Odznaka pamiątkowa „Krzyż za zdobycie Wilna 1919” – Wielkanoc w Wilnie (1919)[2]
Życie rodzinne edytuj
Bronisław Manicki był synem Jana i Weroniki z domu Cieniewskiej[1]. Jego ojciec był właścicielem młyna w Starych Lipinach. Bronisław miał młodszego brata Wiktora, który również działał w POW (ps. Stuart)[2]. Ożenił się 24 listopada 1918 roku w Warszawie z Heleną Stanisławą Kruk[6]. Małżeństwo miało dwóch synów: Jerzego Anastazego (ur. 15 kwietnia 1919 roku w Warszawie, zm. 29 czerwca 1999 tamże, lekarza) i Jana (ur. 26 lipca 1921 roku w Gosławicach, poległ 10 września 1944 roku na Gocławiu w Warszawie)[2].
Bronisław Manicki i jego starszy syn są pochowani na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A23, rząd I, grób 3/4).
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Manicki Bronisław [online], www.1944.pl [dostęp 2021-04-18].
- ↑ a b c d e f Małgorzata Stanisława Prawdzic-Szczawińska. Z Lipin Starych do Pierwszej Kompanii Kadrowej Bronisław Manicki – wzorowy żołnierz i obywatel. Pamięci Bronisława Manickiego – jedynego żołnierza Pierwszej Kompanii Kadrowej, urodzonego w powiecie wołomińskim. „Rocznik Wołomiński”. Wołomińskie biografie. XII, s. 357–362, 2016. Wołomin: Miejska Biblioteka Publiczna im. Zofii Nałkowskiej w Wołominie. ISSN 1734-7815.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 17 (1916), t. 1, Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2021, s. 61.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 339 (1933), t. 4, Warszawa: Archiwum Akt Nowych, 2021, s. 220–221.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172
- ↑ Akt ślubu Bronisława Manickiego (akt nr 80 z 1918 roku w parafii św. Michała na Mokotowie), metryki.genealodzy.pl, 24 listopada 1918 [dostęp 2021-04-18].
